“Yeraltı Dünyası” Efsanelerini Keşfetmek: Agartha
Uzun zamandır kayıp şehirler ve gelişmiş gizli medeniyetler fikrine takıntılı durumdayız. Bunun klasik bir örneği de, Dünya yüzeyinin altında saklı olduğu varsayılan efsanevi şehir Agartha’dır.
Haber Merkezi / Genellikle “İçi Boş Dünya” teorisiyle ilişkilendirilen Agartha, derin bilgeliğe sahip gelişmiş varlıkların yaşadığı gizli bir yer olarak tanımlanır. Antik Budist mitolojisiyle ilişkili olan Agartha’yı 19. yüzyıl okültistlerinden, Nazilere ve hatta hippilere kadar herkes aramış, ama bulamamıştır.
Dünya genelindeki birçok kültür, Dünya’nın altında farklı bir dünyanın olduğu fikrini benimseyen mitolojik anlatılara sahiptir. Antik Yunan mitolojisinde Hades’in yeraltı dünyasına atıfta bulunulurken, Hindu metinlerinde Nagalar olarak bilinen yılan benzeri varlıkların yaşadığı Patala’dan bolca bahsedilir. Hatta bazı Hristiyanlar, Cehennem’in ayaklarının altındaki bir yer olduğuna inanırlar.
Agartha ise, 19. yüzyılda öne sürülen “İçi Boş Dünya (Hollow Earth)” teorisi sayesinde öne çıkmıştır. Bu teori, Dünya’nın içinin ya tamamen boş olduğunu ya da gelişmiş medeniyetleri gizleyen geniş iç mekanlara sahip olduğunu öne sürüyordu.
John Cleves Symmes Jr. ve Cyrus Teed gibi bu teorinin ilk savunucuları, bu iç dünyalara girişlerin kutuplarda bulunabileceğini ifade ediyorlardı.
Agartha efsanesi üzerinde en büyük etki ise, 19. yüzyılın sonlarında Helena Blavatsky tarafından kurulan ve bir spiritüel hareket olan Teozofi’den geldi. Blavatsky yazılarında sık sık, Dünya yüzeyinin altındaki mistik şehirlerden bahsediyordu ve bu şehirleri kadim bilgelik ve spiritüel güç merkezleri olarak tanımlıyordu.
Helena Blavatsky ve William Scott – Elliot gibileri, Agartha’yı aydınlanmış varlıklar tarafından yönetilen ve yönlendirilen ütopik bir toplum olarak tasvir ediyorlardı.
Agartha’nın var olduğuna dair sağlam bir kanıt yok, (çünkü olmayan bir şeyin kanıtı da olmaz). Agartha hakkında sahip olunan bilgilerin neredeyse tamamı, oraya gittiklerini veya gitmiş biriyle tanıştığını iddia eden kaşiflerin ve mistiklerin anlatımlarından ibaret.
Agartha, ilk olarak Louis Jacolliot’un 1873 tarihli Les Fils du Dieu (Tanrıların Oğulları) kitabında yer almaktadır. Louis Jacolliot, kitapta Hindistan’ın Chandernagore kentindeki Brahminlerin kendisine “Asgartha” hikayesini anlattığını iddia etmiştir. Brahminlere göre Agartha, Kali Yuga’dan (Hinduizm’in Yuga döngüsündeki Yugaların dördüncüsü, en kısası ve en kötüsü) hemen önce, yaklaşık 5.000 yıl önce, yıkılmış antik bir şehirdi.
Agartha’nın Avrupalıların dikkatini tekrar çekmesi epey zaman almıştır. 1910 yılında Fransız okültist Gerard Encausse, 19. yüzyılın ünlü Fransız okültisti Alexandre Saint Yves d’Alverdre’nin 1886 tarihli bir metnini düzenleyip yeniden yayınlamıştır. Saint Yves, Haji Sharif adlı birinden Sanskritçe öğrenirken Agartha’yı öğrendiğini iddia etmiştir.
Saint Yves kitabında, hala orada yaşayanlardan telepatik iletişimler aldığını ve hatta astral projeksiyon yoluyla ziyaret ettiğini öne sürmüştür. Saint Yves, Agartha’nın derin ruhsal ve bilimsel bilgiye sahip ileri varlıklar tarafından yönetilen ütopik bir toplum olduğunu yazmıştır. Saint Yves’e göre, Agartha, yüzey dünyasının kaosu ve çatışmasıyla keskin bir tezat oluşturan bir uyum ve aydınlanma yeridir.
Kısa bir süre sonra, Ferdinand Ossendowski adlı Polonyalı bir yazar ve maceracı, 1922 tarihli Beasts, Men, and Gods adlı kitabıyla bu tartışmaya katılmıştır. Ossendowski kitapta, Moğolistan’daki seyahatlerini ve Agartha adlı gizli bir krallıktan bahseden lamalarla karşılaşmalarını anlatmıştır.
I. Dünya Savaşı’nın ardından, Ossendowski gibi yazarlardan etkilenen Alman okültist grupları Agartha’ya aramaya başlamışlardır. II. Dünya Savaşı sırasında Nazi okültistleri Agartha’ya ilgi göstermeye başlayınca işler daha da karmaşık bir hal almıştır. Bu dönemde, Aryan mitolojisine ve okülte derin ilgi duyan Thule Derneği, Agartha’nın var olduğunu savunuyordu.
Naziler, Agartha’yı asla bulamadılar ancak sonraki dönemde de Agartha’ya olan ilgi tamamen ortadan kalkmadı. Efsane, Vajrayana Budizmi ve Tibet Kalachakra öğretilerindeki efsanevi Budist ruhani krallığı Shambhala ile karıştırılması nedeniyle ilgi görmeye devam etmiştir.
Agartha’nın Batı’daki Shambhala ile modern ilişkisi ise Teosofi Cemiyeti’nin kurucularından Madam Blavatsky’ye dayanmaktadır. Bu cemiyet, Agartha’nın Tibet’in altında bulunan ve asuralar adı verilen yarı tanrıların yaşadığı devasa bir mağara ağı olduğunu öne sürmüştür.
Helena ve Nicholas Roerich tarafından kurulan Teosofi Cemiyeti’nin bir kolu da, Agarth’nın hem ruhsal hem de fiziksel bir yer olduğunu iddia etmiştir. Roerich’ler, bu mistik alemlere ruhsal yollarla ulaşılabileceğini öne sürerek Agarth’a efsanesini daha da popüler hale getirmiştir.
Günümüzde Agartha, bilgeliğin, aydınlanmanın ve ütopik ideallerin gizemli bir sembolü olarak tasvir edilmekte. Agartha’nın kendisi var olmasa da, bilgelik ve aydınlanmayı aramanın hiçbir sakıncası yok, ancak zamanı efsanevi bir ütopyayı aramak yerine bir ütopya inşa etmeye harcamak daha iyi olmaz mı?
