Primer biliyer kolanjit (PBC), çoğunlukla kadınları etkileyen ve genellikle orta yaşlarda ortaya çıkan, kronik (örn. uzun süreli), ilerleyici bir karaciğer bozukluğudur. PBC hastalarının yaklaşık %25’i 40 yaşın altındaki kadınlardır ve hastaların yaklaşık %10’u erkeklerdir.

Haber Merkezi / PBC, küçük safra kanallarında (yağların sindirilmesine yardımcı olan safrayı taşıyan karaciğerin ‘tesisat’ sistemi) iltihaplanmaya ve yara izine yol açar. PBC çok şiddetli olduğunda, bilirubin düzeyleri 2 ila 3 mg/dL veya 34 ila 51 µmol/L’nin üzerine çıktığında ortaya çıkan ciltte sarı renk değişikliğine (sarılık) yol açabilir. PBC tedavi edilmezse veya tıbbi tedaviye eksik yanıt verilirse siroza (örneğin tüm karaciğerde yara izi) yol açabilir ve bu da karaciğer yetmezliğine yol açabilir.

PBC, evre 1’den (karaciğerde belirgin bir yara izi olmayan erken hastalık) evre 4’e (siroz) kadar dört aşamaya ayrılır. PBC’nin kesin nedeni bilinmemekle birlikte, bunun otoimmün (kişinin kendi bağışıklık sistemi vücuduna saldırdığında), genetik ve çevresel faktörler gibi faktörlerin bir kombinasyonundan kaynaklandığı düşünülmektedir. PBC’nin en yaygın semptomları şunlardır: Yorgunluk, kaşıntı, sarılık.

PBC’deki yorgunluğun nedeni bilinmemektedir ve çok zayıflatıcı olabilir. Ne yazık ki, PBC’deki yorgunluk için kabul edilmiş bir ilaç tedavisi yoktur, ancak yorgunluğa yardımcı olabilecek ilaçlara yönelik araştırmalar devam etmektedir. Yorgunluk çok yaygın olduğundan, diğer yorgunluk nedenlerini dışlamak önemlidir.

PBC’deki yorgunluk, karaciğer hastalığının ciddiyeti ile bağlantılı değildir. Hastalar erken dönemde hastalığa yakalanabilir ancak yine de derin bir yorgunluğa sahip olabilirken, hastalığı daha ileri düzeyde olan diğer kişilerde hiç yorgunluk olmayabilir. Yorgunluk aynı zamanda hastalığın ne kadar çabuk kötüleşeceğiyle de bağlantılı değildir.

Yorgunluk gibi, PBC’deki kaşıntının nedeni de bilinmemektedir ve her zaman karaciğer hastalığının ciddiyeti ile bağlantılı değildir. Alerjilerin neden olduğu kaşıntıdan farklı olarak kaşıntının deriden ziyade kandaki maddelerden kaynaklanması muhtemeldir. Neyse ki, yorgunluğun aksine, çoğu insanda işe yarayan kaşıntıya yönelik bir dizi ilaç tedavisi vardır (aşağıdaki Standart Tedaviler kısmına bakın).

Yukarıda belirtildiği gibi sarılık, PBC çok şiddetli olduğunda ortaya çıkar. Bazen PBC tedavisiyle bu durum tersine çevrilebilir, ancak bazen sarılığı olan hastaların karaciğer nakline ihtiyacı olabilir. Sarılık genellikle karaciğerin normal işlevini bozacak kadar hasar görmesi durumunda ortaya çıkar.

PBC komplikasyonları: Portal hipertansiyon (asit, varis, hepatik ensefalopati). Yağ malabsorbsiyonu. Yağ birikintileri. Osteoporoz/osteomalazi.

Portal hipertansiyon genellikle hastada siroz geliştikten sonra ortaya çıkar. Karında sıvı birikmesine (asit) veya yemek borusunda (yiyeceklerin yutulduğunda gittiği yapı) büyük damarlara (varisli damarlara benzer) yol açabilir. Aynı zamanda kafa karışıklığına da yol açabilir (karaciğer tarafından uzaklaştırılmayan toksinlerin birikmesi nedeniyle).

Yağ malabsorbsiyonu yalnızca PBC çok ileri düzeyde olduğunda ortaya çıkar ve çok nadirdir. Böyle bir durumda ishale, yağlı dışkıya ve kilo kaybına neden olur. PBC’li kişilerin kanında daha yüksek miktarda kolesterol bulunduğundan deri altında yağ birikintileri daha yaygındır. Bu yağ birikintileri derinin altında, genellikle gözlerin altında veya eklemlerin üzerinde sarı şişlikler şeklinde görünür. PBC’deki yüksek kolesterol düzeyleri kalp krizi, felç veya diğer komplikasyon riskindeki artışla bağlantılı değildir.

Osteoporoz PBC’de en sık görülen komplikasyondur, ancak PBC’si olmayan kişilerde de çok yaygındır. Kemiklerin incelmesine neden olur ve kemiklere yönelik ilaçlarla tedavi edilebilir.

PBC’li hastalarda diğer otoimmün hastalıklar daha sık ortaya çıkabilir. Bu diğer hastalıkların bazı örnekleri şunlardır: Tiroid hastalığı. Sjogren sendromu: Göz ve ağız kuruluğuna neden olan bir hastalık. Çölyak hastalığı: İnce bağırsağı etkileyerek glutene (buğday, çavdar, kepek içeren ürünlerdeki proteinler) alerjiye neden olan bir hastalık.

PBC’nin kesin nedeni bilinmemektedir. Olası immünolojik, otoimmün, genetik ve/veya çevresel faktörler potansiyel nedenler olarak araştırılmaktadır.

İmmünolojik anormallikler PBC gelişimine katkıda bulunan önemli bir faktör olabilir. Bağışıklık sistemi, birleşik eylemleri farklı enfeksiyonlara karşı savunmadan sorumlu olan birkaç bileşene bölünmüştür. T hücre sistemi (hücre aracılı bağışıklık tepkisi) maya ve mantarlarla, çeşitli virüslerle ve bazı bakterilerle savaşmaktan sorumludur. B hücre sistemi (humoral bağışıklık tepkisi) diğer virüs ve bakterilerin neden olduğu enfeksiyonlarla savaşır.

Bunu, antikorlar (aynı zamanda immünoglobulinler olarak da bilinir) adı verilen bağışıklık faktörlerini kanın (serum) ve vücut salgılarının (örneğin tükürük) sıvı kısmına salgılayarak yapar. PBC’li bireylerde kanda dolaşan T hücrelerinin sayısı olağandışı şekilde azalmıştır ve T hücresi fonksiyonu ve düzenlemesinde (yani yardımcı ve baskılayıcı T hücreleri) anormallikler vardır. T hücresi anormalliklerinin PBC ile ilişkili semptomlara katkıda bulunmadaki rolü bilinmemektedir.

Otoimmünite de PBC’ye neden olmada katkıda bulunan bir rol oynayabilir. Otoimmün bozukluklar, vücudun istilacı mikroorganizmalara karşı doğal savunmasının yanlışlıkla sağlıklı dokuya saldırması sonucu ortaya çıkar. Örneğin, antikorlar tipik olarak “istilacıları” (örneğin mikroorganizmaları, toksinleri ve diğer yabancı maddeleri) doğrudan öldürür veya onları kaplayarak beyaz kan hücreleri tarafından daha kolay yok edilmesini sağlar. (Beyaz kan hücreleri (lökositler) vücudun savunma sisteminin bir parçasıdır; enfeksiyona karşı korunmada ve enfeksiyon oluştuğunda enfeksiyonla mücadelede önemli bir rol oynarlar.) Ancak bazı hastalarda vücudun bazı bölgelerine karşı antikorlar hatalı şekilde oluşabilir. kendi dokuları otoimmün hastalığa neden olur.

PBC’li kişilerin yaklaşık yüzde 95’i, vücudun kendi mitokondrilerinden bazılarına etki eden antikorlar (“otoantikorlar” olarak bilinir) üretir (mitokondriyal otoantijenler, örneğin piruvat dehidrojenaz kompleksinin E2 bileşeni [PDC-E2], dallı zincir 2-‘nin E2 bileşeni). okso-asit dehidrojenaz kompleksi [BCOADC-E2]). Mitokondri, vücuttaki yüzlerce hücrede bulunur ve enerji üretiminin planlarını taşır. Kendi genetik talimatlarına (mtDNA) sahiptirler ve hücre çekirdeğinin (sitoplazma) dışında bulunurlar. Anti-mitokondriyal antikorların potansiyel olarak PBC ile ilişkili semptomlara neden olmadaki rolü açıkça anlaşılmamıştır.

Ek olarak, PBC’li bazı bireylerde, kanın sıvı kısmı (serum) üzerinde yapılan özel laboratuvar testleri, belirli virüslere yanıt olarak tipik olarak üretilen belirli antikorların (örneğin retroviral antijenler) varlığını ortaya çıkarmıştır. Antijenler, bağışıklık tepkisinin bir parçası olarak belirli antikorların üretimini tetikleyebilen mikroorganizmalar, toksinler veya diğer yabancı maddeler gibi maddelerdir.

Bu, PBC’li bireylerde belirli antikorların, belirli istilacı virüslerden gelen protein parçalarına çok benzeyen vücudun kendi proteinlerinden bir veya daha fazlasına yanlışlıkla tepki verebileceğini düşündürmektedir (yani bağışıklık sistemi “taklit” proteini ayırt edememektedir). belirli virüslerin yüzeyinde ve vücudun kendi proteinlerinde). Öte yandan, bu tür bulgular PBC’nin en azından kısmen önceki bir bakteriyel veya viral enfeksiyona bağlı olabileceğine dair kanıt sağlayabilir; bu bulgu diğer otoimmün bozukluklarda da gösterilmiştir.

Tıbbi literatürde çok sayıda ailesel PBC vakası bildirildiğinden, bazı genetik faktörlerin de PBC gelişiminde rol oynayabileceğinden şüphelenilmektedir. Çevresel veya diğer faktörler, bozukluğa genetik yatkınlığı olanlarda semptomları tetikleyebilir. İmmünolojik, otoimmün, genetik, çevresel ve/veya diğer faktörlerin PBC’ye neden olmada oynayabileceği potansiyel rolleri belirlemek için daha ileri çalışmalara ihtiyaç vardır.

PBC tanısı aşağıdakilerin varlığını gerektirir: 1)Yüksek alkalin fosfataz (ALP, bir karaciğer kan testi) ile birlikte. 2)Pozitif anti-mitokondriyal antikor (+AMA). AMA testi negatifse, bir dizi hastalık yüksek ALP’ye neden olabileceğinden, hastanın PBC teşhisini doğrulamak için karaciğer biyopsisine ihtiyacı olacaktır.

2004 yılında, ursodeoksikolik asit (UDCA) olarak da bilinen ursodiol (Urso) ilacı, PBC tedavisi için ABD Gıda ve İlaç İdaresi (FDA) tarafından onaylandı. Ursodiol, Axan Pharma ve Schwarz Pharma ABD tarafından üretilmektedir.

2016 yılında, obetikolik asit (Ocaliva) ilacı, UDCA’ya yetersiz yanıt veren (yani ALP’de önemli iyileşme veya normalleşme eksikliği) yetişkinlerde PBC’nin UDCA ile kombinasyon halinde veya yetişkinlerde tek bir tedavi olarak tedavisi için FDA tarafından onaylandı. UDCA’yı tolere edemiyor. Obetikolik asit, Intercept Pharmaceuticals Inc. tarafından üretilmektedir. PBC’ye yönelik diğer tedaviler semptomları tedavi etmek için kullanılır.

Kaşıntı (kaşıntı): UDCA genellikle PBC’deki kaşıntıyı tedavi etmediğinden, kaşıntının tedavisi UDCA’ya ek olarak ilaç tedavisi gerektirir. Kolestiramin veya kolestipol hidroklorür, birçok insanda kaşıntıyı durdurduğu ve yan etkileri sınırlı olduğu için genellikle ilk denenen ilaçlardır; en yaygın olanı kabızlıktır. Kaşıntıya yönelik diğer ilaçlar arasında rifampin (piyasada daha iyi antibiyotikler bulunduğundan artık antibiyotik olarak kullanılmayan eski bir antibiyotik), gabapentin, sertralin, naltrekson ve fibratlar yer alır. Antihistaminikler gibi kaşıntı önleyici ilaçlar genellikle işe yaramaz.

Çok nadiren UV tedavisi ve plazmaferez (kanı filtreleyen invaziv bir tıbbi prosedür) gibi tedavilere ihtiyaç duyulur. Bazen bu tedavilerin hiçbiri işe yaramaz ve hastaların karaciğer nakline ihtiyacı olur. Bu çok nadiren yapılır.

Yağ Malabsorbsiyonu: Yağda çözünen vitaminlerin malabsorbsiyonu, K, A, D vitamini ve kalsiyum takviyesi ile tedavi edilebilir. Demir eksikliği anemisi oral demir takviyelerine yanıt verir. Kolestiramin alan kişilere ek folik asit verilebilir çünkü bu ilaç bazen folik asit eksikliğine neden olabilir. Folik asit ve kolestiramin, birlikte alındıklarında reaksiyona girebilecekleri ve folik asit emilimini önleyebilecekleri için birkaç saat arayla alınmalıdır. Dışkıda yağ kaybı (steatore), yüksek kalori alımını sürdürmek için orta zincirli trigliseritlerle desteklenen az yağlı bir diyetle tedavi edilebilir.

Portal hipertansiyon: Portal hipertansiyon tedavisi, komplikasyonların ciddiyetine bağlıdır. Hafif asitlerde tuz kısıtlaması gereken tek tedavi olabilir. Asit şiddetli olduğunda diüretik almak (sıvı tutulmasını azaltmak için hastaların daha fazla idrara çıkmasını sağlayan su hapları) veya parasentez (sıvının alındığı prosedür) yapılması gerekli olabilir.

Varislerin tedavisi ya tıbbi (yani varislerdeki basıncı azaltmak için beta blokerler) ya da endoskopik (yani yemek borusuna giren ve varisleri küçülten bir prosedür olan bantlama için kullanılan çok küçük bir kamera) şeklindedir. Hepatik ensefalopati, laktuloz adı verilen spesifik bir müshil veya emilmeyen bir antibiyotik olan rifaximin ile tedavi edilebilir.