Porfiriler, öncelikle cildi veya sinir sistemini, bazen de karaciğeri ve diğer organları etkileyen, birbiriyle ilişkili en az sekiz hastalıktan oluşan bir gruptur. Porfiriler, çoğu oksijenle etkileşime giren birçok enzimin ve diğer moleküllerin önemli bir bileşeni olan bir kimyasal olan hem’in yapım yolunda bir anormallik olduğunda ortaya çıkar.

Haber Merkezi / Heme tüm dokularda, özellikle de kemik iliğinde ve karaciğerde yapılır. Heme, her adımdan sorumlu spesifik bir enzim ile sekiz adımlık bir dizi halinde yapılır. Hem yapma yolunun bozulması, bu adımlar arasındaki ara maddelerin birikmesine ve porfiri semptomlarına neden olmasına neden olabilir.

Yolun sonlarında yer alan ara maddeler porfirinlerdir, yolun başında yer alan ara maddeler ise porfirin öncüleri olarak adlandırılır. Porfirin öncüllerinin birikmesi sinir sistemi üzerindeki etkilerle ilişkilidir, oysa aşırı porfirinler ışıkla aktive olur ve ciltte ışığa duyarlılığa neden olur. Her ana porfiri türü, hem üreten yoldaki farklı bir enzimin anormalliğinden kaynaklanmaktadır.

Porfirinin iki genel kategorisi vardır. Hepatik porfirilerde yol ara maddeleri başlangıçta karaciğerde birikir, eritropoietik porfirilerde ise kanla tüm vücuda taşınmadan önce ilk olarak kemik iliğinden kaynaklanırlar. Eritropoietik porfiriler sıklıkla yaşamın erken dönemlerinde semptomlara neden olmaya başlarken, hepatik porfiriler özellikle yetişkinlerde belirgindir.

Üç klinik porfiri türü kolayca ayırt edilebilir ancak tamamen farklı değildir (aşağıdaki tabloya bakınız). Akut hepatik porfiriler olarak da bilinen akut porfiriler esas olarak sinir sistemini etkiler. Semptomlar arasında periyodik karın ağrısı atakları, diğer gastrointestinal semptomlar, zihinsel değişiklikler ve ekstremitelerde ağrı ve güçsüzlük yer alır. Kabarcıklı kütanöz porfiriler, güneş ışığına maruz kaldıktan sonra deride kabarma, yara izi ve pigment değişiklikleriyle birlikte kroniktir. Kabarmaya neden olmayan kütanöz porfiriler, güneş ışığına maruz kaldıktan sonra çok daha akut, şiddetli ve ağrılı reaksiyonlara neden olur; bu da davranışı büyük ölçüde değiştirir ancak daha az kronik cilt değişikliğine neden olur.

Porfirilerden biri hariç tümü, hem yapımına yol açan enzimlere ilişkin genlerdeki patojenik varyantlarla (mutasyonlar) ilişkilidir ve ailelerde kalıtsaldır. Ancak ailesel mutasyona sahip birçok kişide hiçbir zaman semptom görülmeyebilir. Özellikle hepatik porfirilerde semptomların ortaya çıkmasından önce diğer dış ve genetik faktörler gerekli olabilir. Bunlar arasında belirli ilaçlar, alkol kullanımı, diyet değişiklikleri veya belirli hormonlara veya kimyasallara maruz kalma sayılabilir. En yaygın porfiri olan porfirya kutanea tarda’da dış nedensel faktörler baskındır ve vakaların çoğu ailesel bir mutasyonun yokluğunda ortaya çıkar.

Porfirilerin tanısı zor olabilir çünkü diğer yaygın durumlara benzeyen semptomlarla nadir görülürler. Tanı klinik şüpheye dayanır ve laboratuvar testleri ile doğrulanır. Genetik testlerle daha fazla doğrulama artık yaygın olarak mevcut ve akrabaların taranmasını kolaylaştırıyor. Tanı konulduktan sonra yönetim, mevcut semptomların tedavisine ve nükslerin ve uzun vadeli komplikasyonların önlenmesine odaklanır.

Akut porfiriler

Akut (hepatik) porfiriler, karın ağrısı atakları (en yaygın semptom), kabızlık ve diğer gastrointestinal semptomlar, ekstremite ağrısı ve güçsüzlük ve uykusuzluk, anksiyete, ajitasyon, halüsinasyonlar, sanrılar ve nöbetler gibi zihinsel değişikliklerle karakterize edilir. Muayene sıklıkla hızlı kalp atış hızı ve hipertansiyonu ortaya çıkarır. Ataklar günler veya haftalar sürebilir. Diğer semptomlar arasında kırmızı veya koyu renkli idrar ve idrarda tereddüt sayılabilir. Zayıflık genel felce ve solunum desteği ihtiyacına ilerleyebilir. Bu şiddetli belirtiler, özellikle tanı ve tedavi geciktiğinde hayati tehlike oluşturabilir. Etkili tedaviler arasında intravenöz heme infüzyonu ve müdahale eden bir RNA terapötik olan givosiran’ın deri altına enjeksiyonu yer alır.

Akut Aralıklı Porfiri (AIP): Akut aralıklı porfiri (AIP), akut porfirilerin en yaygın olanıdır. Semptomlar yukarıda açıklandığı gibi periyodik atakları içerir. AIP ve diğer akut porfirilerin uzun vadeli komplikasyonları arasında ilerleyici böbrek hasarı, yüksek tansiyon ve karaciğer kanseri sayılabilir. Belirtiler hemen hemen tüm hastalarda erişkinlik döneminde başlar ve kadınlarda daha sık görülür. Işığa duyarlılık yalnızca plazmadaki porfirin düzeylerini yükseltebilen ilerlemiş böbrek yetmezliği gelişen bazı bireylerde ortaya çıkar.

AIP hastalarında, hidroksimetilbilan sentaz (HMBS) olarak da bilinen porfobilinojen deaminaz (PBGD) geninde bir mutasyon vardır . AIP’ye neden olabilecek bir mutasyonu miras alan bireylerin çoğunda hiçbir zaman semptom görülmez. Diğerleri yaşamları boyunca yalnızca bir veya birkaç atak geçirebilirken, bir azınlık sık sık tekrarlayan ataklar yaşayabilir. Ataklar arasında kronik belirtiler devam edebilir.

Variegate Porfiri (VP): Variegate porfiri (VP), ikinci en sık görülen akut porfiridir. Saldırılar AIP’de görülenlerle aynıdır. Kabarcıklı cilt lezyonlarına sıklıkla VP’den çok daha yaygın olan porfiri kutanea tarda (PCT) tanısı konur. Semptomlar AIP’de olduğu gibi ergenlik sonrasında gelişir. VP hastalarında protoporfirinojen oksidaz ( PPOX ) geninde mutasyon vardır . VP’ye neden olabilecek PPOX gen mutasyonuna sahip birçok kişide hiçbir zaman semptom gelişmez.

Kalıtsal Koproporfiri (HCP): HCP, VP’den daha az yaygındır. Semptomlar VP’de görülenlere benzer, ancak cilt belirtileri çok daha az yaygındır. HCP hastalarında koproporfirinojen oksidaz ( CPOX ) geninde bir mutasyon vardır . Patojenik CPOX mutasyonuna sahip birçok kişide hiçbir zaman semptom gelişmez.

ALAD – Eksiklik Porfirisi (ADP): ALAD porfirisi (ADP), iyi belgelenmiş yalnızca sekiz vakayla son derece nadirdir. Neden tüm vakaların erkek olduğu açıklanamıyor. AIP’de olduğu gibi semptomlar çoğunlukla ataklarda ortaya çıkar. Semptomlar genellikle ergenlik döneminde veya ergenliğe yakın dönemde başlar ancak çocuklukta da başlayabilir. Ağır vakalarda kronik nörolojik semptomlar görülür. Bir vakada, bir yetişkindeki başlangıç, kemik iliği bozukluğu (polisitemi vera) ile ilişkilendirilmiştir.

Kabartılı kütanöz profiriler

Porfirya Cutanea Tarda (PCT): Bu hepatik porfiri, tüm porfirilerin en yaygın olanıdır ve aynı zamanda en kolay tedavi edilenidir. Esas olarak, karaciğerde hem sentezi yolundaki beşinci enzim olan üroporfirinojen dekarboksilazın (UROD) inhibisyonunun olduğu edinilmiş, demirle ilişkili bir hastalıktır. Bir azınlık veya hastalar yatkınlaştırıcı bir UROD gen mutasyonuna sahiptir ve ailesel PCT’ye sahip olarak sınıflandırılır. Semptomlar genellikle 40 yaşından sonra ortaya çıkar.

Cildin güneşe maruz kalan bölgeleri (çoğunlukla ellerin arkası) kırılgan hale gelebilir ve su toplamaya, yara izine ve aşırı tüy büyümesine yatkın hale gelebilir. Diğer hazırlayıcı faktörler arasında kronik hepatit C, HIV enfeksiyonu, alkol, sigara, östrojen ve aşırı demir bulunur. Bu faktörlerden bazıları ve PCT’nin kendisi kronik karaciğer hastalığına ve karaciğer kanserine yol açabilir. PCT, flebotomi (demiri azaltmak için) veya düşük dozda hidroksiklorokin tedavisine iyi yanıt verir. Hepatit C’nin tedavisi de oldukça etkilidir.

Eritropoietik Protoporfiri (EPP) ve X’e Bağlı Protoporfiri (XLP): Protoporfirilerin (EEP ve XLP) semptomları genellikle bebeklik döneminde veya erken çocukluk döneminde başlar. Güneşe maruz kalma, genellikle birkaç dakika içinde şiddetli yanma ağrısına neden olur. Hastalar güneş ışığından kaçınmayı öğrenirler ve nadiren su toplaması veya yara izi gelişir. Güneş ışığına uzun süre maruz kalmak, birkaç gün süren hem kutanöz hem de sistemik semptomlara yol açabilir. Protoporfirin suda çözünmez ve idrar yerine safrayla atılır. Hastaların %5’inden azında aşırı protoporfirin ciddi karaciğer hasarına neden olabilir. Mevcut tedavi güneş ışığından kaçınma ve cilt melanin pigmentasyonunu artıran ajanlardır.

Konjenital Eritropoietik Porfiri (CEP): Konjenital eritropoietik porfiri (KEP) çok nadirdir ve genellikle erken çocukluk döneminde, hatta rahimde başlar. Kabarcıklı cilt belirtileri genellikle şiddetlidir, ancak hafif vakalar PCT’ye benzeyebilir. Yüzdeki kılların büyümesi sıklıkla artar. Porfirinler kemik ve dişlerde birikir. Şiddetli vakalarda anemi, kırmızı kan hücresi nakli gerektirebilir. Genişlemiş bir dalak yaygındır. Tekrarlanan kabarcıklanma, enfeksiyon ve yara izi, parmakların ve yüz özelliklerinin kaybına neden olabilir. Yetişkinlik döneminde nadir görülen başlangıç ​​genellikle klonal kemik iliği hastalığının gelişimi ile ilişkilidir.

Hepatoeritropoietik Porfiri (HEP): Hepatoeritropoietik porfiri (HEP), UROD genindeki iki mutasyondan kaynaklanır ve klinik olarak CEP’e benzer. Alışılmadık derecede hafif vakalar PCT’ye benzeyebilir. Belirtiler genellikle bebeklik veya çocukluk döneminde başlar.