Mukopolisakkaridoz tip VII (MPS VII), vücudun birçok bölümünü etkileyen nadir, ilerleyici, doğuştan gelen bir metabolizma hatasıdır. MPS VII’nin klinik özellikleri hastadan hastaya değişir, ancak hepsinde büyüme geriliği ve iskelet anormallikleri, röntgende görülebilen kemiklerdeki değişiklikler (disostoz multipleks) ve bir dereceye kadar zihinsel engellilik nedeniyle kısa boy vardır.

Haber Merkezi / Daha hafif vakaları olan hastalarda yetişkinliğe kadar hayatta kalma yaygındır ve osteoartrit de yaygın bir komplikasyondur. MPS VII, otozomal resesif bir genetik hastalık olarak kalıtsaldır.

En ciddi MPS VII vakaları hidrops fetalis veya doğumdan önce vücutta aşırı sıvı birikmesiyle karakterize edilir. Bu, doğumdan kısa bir süre sonra ölü doğmaya veya ölüme neden olabilir. Yenidoğan sarılığı veya cildin sararması meydana gelebilir.

Daha hafif MPS VII vakaları olan çocuklar, erken çocukluk döneminde semptomlar göstermeye başlar. MPS VII’li çocukların alışılmadık derecede kısa bir gövdesi ve büyüme engeli olabilir, bu da kısa boyla (kısa gövde cüceliği) sonuçlanabilir. Baş aşırı büyük (makrosefali) ve boyun kısa olabilir.

Mukopolisakkaridozlu kişilerde sıklıkla gözlenen çeşitli çoklu kemik deformiteleri (disostozis multipleks), MPS VII’li çocuklarda da yaygındır. Bu kemik deformiteleri arasında belirgin bir göğüs kemiği (pektus karinatum), geniş kaburgalar, sık kalça çıkıkları, “donmuş” eklemler (kontraktürler), çarpık ayak ve/veya dizlerin içe doğru eğriliği ve ayak bileklerinin dışa doğru eğilmesi (genu valgum) yer alabilir.

Nadiren, omurganın bir yandan diğer yana hafif eğriliği (skolyoz) ve/veya önden arkaya (kifoz) dahil olmak üzere omurga malformasyonları mevcut olabilir. Bu bozukluğa sahip çocuklarda alışılmadık “kaba” bir yüz görünümü gelişebilir. 7 ay ile 8 yaş arasında gözlerin kornealarında bulanıklık (opaklık) oluşabilir.

Etkilenen bireylerde dil ve konuşmada gelişimsel gecikmeler ve ilerleyici zihinsel engellilik görülebilir, ancak bu durumdaki bazı kişilerde zeka normaldir.

MPS VII’nin diğer semptomları arasında, karaciğer ve/veya dalağın anormal büyümesine (hepatosplenomegali) bağlı olarak şişmiş karın ve bağırsakların, karın kas duvarındaki anormal bir açıklıktan dışarı çıkması (kasık fıtığı) yer alabilir. Bazı çocuklarda bağırsaklar göbek bölgesinde karın duvarından da dışarı çıkabilir (göbek fıtığı).

Etkilenen bazı çocuklarda derin işitme kaybı, tekrarlayan üst solunum yolu ve orta kulak enfeksiyonları, boğazın yumuşak dokularında ve/veya ses tellerinde kalınlaşma, anormal derecede büyümüş bir dil (makroglossi) ve/veya kalp sorunları (örn. kalpte üfürüm veya orta kulak) görülebilir. aort yetersizliği). Aşırı tüylülük (hirsutizm) mevcut olabilir.

Çocuklarda ellerde ve parmaklarda uyuşma, karıncalanma ve güçsüzlük ile karakterize karpal tünel sendromu gelişebilir. Hafif vakalarda 19-20 yaşına kadar hayatta kalma rapor edilmiştir. Sık görülen üst solunum yolu enfeksiyonları, nörodejeneratif komplikasyonlar ve gastrointestinal sistemdeki anormallikler nedeniyle yaşam beklentisi kısalır.

Tıp literatüründe MPS VII’nin yaşamın 2. dekatında başlayan hafif bir formu tanımlanmıştır. Bu hastalarda bozukluğun semptomları klasik MPS VII’den daha az şiddetli gibi görünmektedir ve küçük kemik değişiklikleri ve çok hafif yüz kabalığını içerebilir. Büyüme hızı ve zihinsel yetenekler genellikle normaldir. MPS VII’nin bu formunda karaciğer ve dalağın anormal büyümesi fark edilmemiştir.

MPS VII, GUSB genindeki beta-glukuronidaz enziminin eksikliğine yol açan değişikliklerden (mutasyonlardan) kaynaklanır . Bu gendeki çeşitli farklı mutasyonlar, semptomların ve fiziksel bulguların geniş aralığının yanı sıra başlangıç ​​yaşındaki değişkenliği de açıklayabilir.

Beta-glukuronidaz enzimi, glikozaminoglikanlar veya GAG’lar adı verilen büyük şeker moleküllerinin parçalanmasında rol oynar. Beta-glukuronidaz eksikliği hücrelerde, özellikle lizozomlarda GAG birikmesine yol açar. Lizozomlar molekülleri sindirir ve geri dönüştürür; bu bozukluk lizozomal depo bozukluğuna neden olur. GAG’ların birikmesi lizozomların boyutunu artırarak doku ve organların genişlemesine neden olur. GAG’ların lizozomlardaki proteinlerin fonksiyonunu yorumladığına ve hücrelerin normal fonksiyonunu bozduğuna inanılmaktadır.

MPS VII, otozomal resesif bir genetik hastalık olarak kalıtsaldır. Resesif genetik bozukluklar, bir bireyin aynı özellik için anormal bir genin iki kopyasını, her bir ebeveynden birer tane olmak üzere miras almasıyla ortaya çıkar. Bir kişi hastalık için bir normal gen ve bir de hastalık geni miras alırsa, kişi hastalığın taşıyıcısı olacaktır ancak genellikle semptom göstermeyecektir.

Taşıyıcı olan iki ebeveynin hem değiştirilmiş geni geçirme hem de etkilenmiş bir çocuğa sahip olma riski her hamilelikte %25’tir. Anne-baba gibi taşıyıcı olan bir çocuğa sahip olma riski her gebelikte %50’dir. Çocuğun her iki ebeveynden de normal gen alma şansı %25’tir. Risk erkekler ve kadınlar için aynıdır.

Yakın akraba (akraba) olan ebeveynlerin her ikisinin de aynı anormal geni taşıma şansı, akraba olmayan ebeveynlere göre daha yüksektir, bu da resesif genetik bozukluğu olan çocuk sahibi olma riskini artırır.

Etkilenen bireylerde mukopolisakkaritlerin (dermatan sülfat, heparan sülfat ve kondroitin sülfat) idrar seviyeleri artar. MPS VII tanısı, ayrıntılı hasta öyküsünü ve kan veya deri hücrelerindeki beta-glukuronidaz aktivitesinin seviyesini ölçen özel testleri içeren kapsamlı bir klinik değerlendirme ile doğrulanabilir.

Tanıyı doğrulamak için GUSB genindeki mutasyonlara yönelik moleküler genetik testler mevcuttur. Beta-glukuronidaz aktivitesini ölçmek için amniyosentez veya koryon villus örneklemesi veya GUSB gen mutasyonları için moleküler genetik test yoluyla doğum öncesi tanı mümkündür .

2017 yılında, bir enzim replasman tedavisi olan Mepsevii (vestronidaz alfa-jvbk), MPS VII’li pediatrik ve yetişkin hastaları tedavi etmek için onaylandı. Mepsevii, Ultragenyx Pharmaceutical, Inc. tarafından üretilmiştir.

MPS VII’nin diğer tedavisi semptomatik ve destekleyicidir. Kemik şekil bozuklukları ve fıtıklar cerrahi müdahale gerektirebilir. Oküler ve kardiyovasküler anormallikler de cerrahi olarak tedavi edilebilir. MSP bozukluğu olan hastalar, hava yolu veya servikal omurgadaki malformasyonlar nedeniyle anesteziye duyarlı olabilir; bu nedenle ameliyattan önce önlem alınması gerekir. MPS VII’li kişiler ve aileleri için genetik danışmanlık önerilir.