Miyofibriler miyopatiler, çocukluk çağında teşhis edilebilen ancak çoğunlukla 40 yaşından sonra ortaya çıkan, nadir görülen bir grup genetik nöromüsküler bozukluktur. Bu koşullar oldukça değişkendir ancak iskelet kasını (kemikleri hareket ettirme işlevi gören kaslar) ve düz kasları (çoğunlukla sindirim sistemi gibi organlarla ilişkili kas) içerebilen yavaş ilerleyen kas zayıflığı ile karakterize edilir. 

Haber Merkezi / İskelet kası zayıflığı, vücudun merkezine yakın (proksimal) uzuv kaslarında ve ayrıca vücudun merkezinden uzak (distal) kaslarda mevcut olabilir. Kalp kasının zayıflaması (kardiyomiyopati) yaygındır ve düzensiz kalp atışına (aritmi veya iletim kusurları) veya konjestif kalp yetmezliğine neden olabilir.

Miyofibriler miyopatilerin spesifik belirti ve semptomları, neden olan gen tarafından tanımlanan alt tipe göre değişir (aşağıya bakınız). Ancak bunların hepsinde ilerleyici kas zayıflığı ve kas hücrelerinde karakteristik anormallikler (miyofibriler düzensizlik ve protein birikimi) bulunur. Miyofibriler miyopatisi olan bazı kişilerde kas sertliği, ağrı, kramp veya kas kütlesinde azalma (atrofi) görülür. Kardiyomiyopati bazen ilk semptomdur ve aritmi, iletim bozuklukları veya konjestif kalp yetmezliği olarak ortaya çıkabilir.

Desmin mutasyonlarına (desminopatiler) bağlı miyofibriller miyopatisi olan kişilerin çoğu, yavaş ilerleyen kas zayıflığıyla ortaya çıkar. Distal kas zayıflığı proksimal kas zayıflığından daha yaygındır ancak semptomlar aynı ailedeki kişiler arasında farklılık gösterebilir. Nefes almada zorluk meydana gelebilir ve desminopatili çocuklarda kardiyomiyopati ortaya çıkabilir.

CRYAB genindeki mutasyonlardan kaynaklanan miyofibriler miyopati olan alfa-b kristalinopatisi olanlar için semptomlar genellikle yetişkinlikte ortaya çıkar ve distal kaslarda proksimal kaslara göre daha şiddetli olan ekstremite kas güçsüzlüğünün yanı sıra kardiyomiyopatiyi, zorluk nefes alma ve katarakt. Alfa-b kristalinopati bebeklik döneminde başlarsa kas sertliği, zayıflığı ve solunum yetmezliği ile ilişkili olabilir.

MYOT genindeki mutasyonların neden olduğu miyotilinopati alt tipine sahip kişilerde semptomlar çoğunlukla orta veya geç yetişkinlik döneminde başlar. Ana semptomlar uzuv zayıflığı, kardiyopati ve nefes almada zorluktur. Hastaların küçük bir kısmında erken ya da orta yetişkinlik döneminde başlayan bir form vardır. Bu form uzuv zayıflığını içerir ve aritmiye neden olabilir.

ZASP genindeki mutasyonların neden olduğu ZASPopati alt tipi, genellikle orta veya geç yetişkinlikte uzuv zayıflığı (proksimalde distalden daha fazla etkilenir) ve nefes almada zorluk özellikleriyle ortaya çıkar. Bu grubun küçük bir kısmında kardiyopati ve nöropati ortaya çıkabilir.

FLNC genindeki mutasyonların neden olduğu filaminopati alt tipine sahip kişilerin çoğu, genellikle orta yetişkinlik döneminde semptomlar yaşar; proksimal uzuvlarda, distal uzuvlara göre daha şiddetli kas zayıflığı ve nefes almada zorluk gibi özellikler görülür. Bir grup insanda kardiyopati ortaya çıkabilir ve ayrıca ağrı, his kaybı ve kasları kontrol edememe de ortaya çıkabilir.

BAG3’e bağlı miyofibriler miyopatisi olan çocuklar, 20 yaşından önce proksimal güçsüzlük, solunum yetmezliği ve restriktif kardiyomiyopati ile başvurabilirler. Bu durum sıklıkla hızla ilerler ve ölümcüldür.

Miyofibriler miyopatiler, tek bir gendeki hastalığa neden olan mutasyonlardan veya çevresel faktörlerle birlikte birden fazla gendeki birçok değişiklikten kaynaklanabilir. Genler, proteinlerin oluşturulması için talimat görevi görür ve hastalığa neden olan mutasyonlar, kasta belirli bir proteinin aşırı miktarda bulunmasına neden olur. Miyofibriler miyopatilerden sorumlu genler, etkilenen bireylerin yaklaşık %20’sinde tanımlanmıştır. Bu bozukluklar ilgili gene göre kategorize edilmiştir.

Desminopati—(başlangıç ​​yaşı 20-30) DES geni/desmin proteini
Alfa-B kristalinopati—(başlangıç ​​yaşı 20-40) CRYAB geni/aB kristalin proteini
Miyotilinopati—(başlangıç ​​yaşı 27-77) titin immünoglobulin alan proteini MYOT geni/miyotilin proteini
Filaminopati—(başlangıç ​​yaşı 37-57) FLNC geni/filamin C proteini
BAG3 ile ilişkili miyofibriller miyopati – (çocuklukta başlayan) BAG3 geni / BCL2 ile ilişkili atanogene 3 proteini
ZASPopati—(başlangıç ​​yaşı 44-73) ZASP geni/LIM alanı bağlayıcı protein 3
HSPB8 miyopatisi—(başlangıçlı erken/orta yetişkinlik) HSPB8 geni/ HSPB8 proteini

Bazı hastalarda, diğer nöromüsküler rahatsızlıklara neden olan genlerde, miyofibriller miyopatinin özelliklerine neden olan hastalığa neden olan mutasyonlar bulunur. Bu koşullar arasında azalan vücut miyopatisi ( FHL1 geni), erken solunum yetmezliği ile birlikte kalıtsal miyopati ( HMERF geni), kas distrofisi ile epidermolizis bülloza simpleks ( PLEC geni), MFM-aktinopati ( ACTA1 geni) ve uzuv kuşak kas distrofisi tip 1D ( DNAJB6 geni) yer alır. ).

Miyofibriler miyopatiler genellikle otozomal dominant kalıtsaldır. Herkeste miyofibriler miyopatiye neden olan genlerin iki kopyası vardır. Otozomal dominant genetik bozukluklar, genin bir kopyasında hastalığa neden olan bir değişiklik olduğunda ortaya çıkar. Bir gende hastalığa neden olan değişikliğe bazen mutasyon denir. Mutasyona sahip gen kopyası ebeveynden kalıtsal olabilir veya etkilenen bireyde yeni bir mutasyonun sonucu olabilir. Etkilenen bireylerin yaklaşık %25’i hastalığa neden olan mutasyonu etkilenen bir ebeveynden miras almıştır. Otozomal dominant miyofibriler miyopatilerde etkilenen ebeveynden çocuğa geçme riski her gebelikte %50’dir. Risk erkekler ve kadınlar için aynıdır.

Çocukların otozomal resesif desminopatiye sahip olması mümkündür; bu, bir kişinin hastalık geliştirebilmesi için Desmin ( DES ) geninin her iki kopyasında da hastalığa neden olan mutasyonların mevcut olması gerektiği anlamına gelir. Bu durumda başlangıç ​​erken çocukluk döneminde olabilir.

Bir kişinin otozomal dominant veya otozomal resesif miyofibriler miyopatiden etkilenip etkilenmediğini bilmek her zaman mümkün değildir. Aile geçmişinde ipuçları bulunabilirken, aynı ailede aynı hastalığa neden olan mutasyonlara sahip bazı kişilere teşhis konulamayabilir veya daha sonraki yaşamlarında teşhis konulabilir.

Miyofibriler miyopati tanısı, hastanın semptomlarının klinik değerlendirmesinin yanı sıra elektromiyografi (EMG), sinir iletim çalışmaları (NCV) ve kas biyopsisi gibi testlere dayanarak konur. DES, CRYAB, MYOT, ZASP, FLNC, BAG3, FHL1, TTN, PLEC, ACTA1, HSPB8 ve DNAJB6 genlerindeki mutasyonlara yönelik moleküler genetik testler tanıyı doğrulayabilir.

Şu anda miyofibriler miyopatiler için iyileştirici bir tedavi mevcut değildir. Tedavi, kişide gelişen her semptoma yöneliktir ve bir uzman tarafından yönlendirilmelidir.

Kardiyomiyopatiden etkilenen kişiler, kalp atışını düzenleyen mekanik bir cihazın (kalp pili) ve kardiyoverter defibrilatörün (ICD) implantasyonunu düşünebilirler. Kardiyomiyopatinin ilerleyici olması veya yaşamı tehdit etmesi durumunda kalp nakli düşünülebilir. İleri derecede kas güçsüzlüğü olanlarda solunum terapisi ve fizik tedavi yararlı olabilir. Ayak düşmesi gelişirse ortez faydalı olabilir.

Miyofibriller miyopatisi olan bireylerde yılda bir kez elektrokardiyografi, ekokardiyografi ve 24 saatlik Holter izlemeyi içeren kardiyak tarama ve mümkünse kardiyak MR çekilmesi önerilir. Solunum fonksiyonu da izlenmelidir.