image

Russell Silver Sendromu Nedir? Belirtileri, Nedenleri, Teşhisi, Tedavisi

0

Russell Silver sendromu (RSS), intrauterin büyüme kısıtlaması (IUGR), doğumdan sonra zayıf büyüme, nispeten büyük baş boyutu, üçgen yüz görünümü, belirgin alın (yüzün yan tarafından bakıldığında), vücut asimetrisi ve önemli beslenme zorlukları ile karakterize nadir bir hastalıktır.

Haber Merkezi / Bulguların geniş yelpazesi, hem sıklık hem de şiddet açısından etkilenen bir bireyden diğerine değişir. RSS’li bireylerin çoğu normal zekaya sahiptir, ancak motor ve/veya konuşma gecikmesi yaygındır.

RSS genetik olarak heterojendir, yani bozukluğa neden olan farklı genetik anormalliklerin olduğu bilinmektedir. RSS hastalarının %60’ına kadarında kromozom 7 veya 11’i içeren anormallikler bulunmuştur. Ancak, RSS klinik tanısı olan hastaların yaklaşık %40’ında altta yatan neden hala bilinmemektedir.

RSS’li bireylerin araştırılması, teşhisi ve yönetimiyle ilgili önerilerde bulunan mutabakat kılavuzları yayınlanmıştır. RSS’li çocukların yönetimi mümkün olduğunca erken başlamalı ve sıklıkla birçok farklı sağlık uzmanının katılımını gerektirir.

RSS’nin belirtileri kişiden kişiye büyük ölçüde değişir. Bazıları hafif etkilenir; diğerlerinin ciddi komplikasyonları olabilir. Potansiyel özelliklerin geniş yelpazesi vücudun birçok farklı bölümünü etkileyebilir. Etkilenen bireylerin aşağıda tartışılan tüm belirtilere sahip olmayacağını belirtmek önemlidir. Etkilenen bireyler/ebeveynler, doktorları ve tıbbi ekibiyle özel durumları, ilişkili belirtileri ve genel prognozları hakkında konuşmalıdır. Uygun tıbbi bakımla, RSS’li bireylerin çoğu dolu dolu, üretken bir hayat yaşayacaktır.

Büyüme ve ergenlik: RSS’li bebeklerin neredeyse tamamı, tam vadede bile 3. persentilden (<-2SD) çok daha düşük bir doğum ağırlığına sahiptir. Doğumdan sonra, kilo genellikle normal aralıktan daha da uzaklaşmaya devam eder. Ebeveynler genellikle iştahsızlıktan bahseder (bazı çocuklar yemek için asla ağlamaz) ve RSS’li bir çocuğun kilo almasını sağlamak için verilen mücadele, onların başlıca endişelerinden biridir. Yeterli beslenme ve kalori alımını sağlamak için özel bakım gerekir.

Doğum boyu genellikle 3. persentilin (<-2SD) altındadır, ancak her zaman değil. Uzunluk/yükseklik için büyüme hızı, bebeklik ve çocukluk boyunca normalden daha yavaş olmaya devam eder ve ‘yakalama’ büyümesi yoktur. RSS çocuklarının çoğunda büyüme hormonu eksikliği yoktur ve araştırmalar, büyüme hormonu tedavisine verdikleri yanıtın, eksikliği olanlardan olmayanlara göre istatistiksel olarak farklı olmadığını bulmuştur.

Çoğu RSS çocuğunun erken çocukluk döneminde gecikmiş kemik yaşı vardır. Ancak RSS çocuklarının gecikmiş kemik yaşının anayasal büyüme gecikmesinin tipik bir örneği olmadığını, gecikmiş kemik yaşının geç bir büyüme dönemini öngörmediğini belirtmek önemlidir. Bunun yerine, RSS çocukları genellikle kemik yaşlarında hızlı bir ivme yaşarlar, genellikle 8-9 yaşlarında ve kemik yaşları daha sonra ilerler.

Büyüme hormonu (GH) tedavisi almamış RSS’li bireylerin son boyları hakkında sınırlı bilgi bulunmaktadır, ancak bir çalışmada bu değer erkeklerde yaklaşık 5 fit (151 cm) ve kadınlarda 4 fit 7 inç (140 cm) olarak bildirilmiştir.

Asimetri: RSS’li birçok çocukta vücudun bir tarafının tamamı veya bir kısmı diğerinden küçüktür (asimetri). Bu, vücudun bir tarafının az gelişmesinden kaynaklanır (hemihipotrofi). Asimetrinin derecesi ve şiddeti son derece değişkendir. Çoğu durumda asimetri sadece bacak uzunluğunda veya kol uzunluğunda bulunur, ancak bazı çocuklarda vücudun bir tarafının tamamı etkilenir. Bireyler bunun sonucunda denge ve yürümede zorluk yaşayabilirler. Önemli asimetrisi olan herhangi bir çocuk düzenli olarak bir ortopedist tarafından takip edilmelidir. Çocukların çoğunda asimetri doğumda belirgin olsa da, çocukluk döneminde daha sonra belirginleşebilir. Asimetri yaşla birlikte de iyileşebilir. GH tedavisi asimetrinin şiddetini artırmıyor gibi görünmektedir.

Kraniyofasiyal özellikler: Karakteristik kraniyofasiyal özellikler, özellikle bebeklik ve erken çocukluk döneminde, etkilenen çocuklarda sıklıkla görülür. En yaygın bulgu “gövdeye göre büyük baş”tır. Baş çevresi, büyüme eğrisinde neredeyse her zaman kilo veya uzunluktan çok daha yukarıdadır (baş koruyucu/rölatif makrosefali olarak adlandırılır). Bu, çenenin küçük olma eğilimiyle (mikrognati) birlikte, RSS’li çocuklarda görülen tipik üçgen yüz şekline yol açar. Nispeten büyük baş boyutu, RSS’li bir çocuğun yanlışlıkla hidrosefali teşhisi almasına neden olabilir; hidrosefali, kafatasında aşırı beyin omurilik sıvısı (BOS) birikmesinin beyin dokularına baskı yapması durumudur.

Ek olarak, etkilenen çocuklarda, kafatasının iki lifli ekleminin (sütür) birleştiği yerde, başın tepesindeki ‘yumuşak noktanın’ (ön fontanel) kapanması gecikebilir. Bir diğer yaygın yüz özelliği, yüze yandan bakıldığında alnın dışarı doğru çıkıntı yaptığı anormal derecede belirgin bir alındır. RSS ile ilişkili diğer kraniyofasiyal özellikler daha az yaygındır, ancak bebeklik döneminde göz beyazlarının (mavi sklera) mavimsi renk değişikliği; küçük bir ağız; ağız köşelerinin aşağı doğru kıvrılması; ve yüksek, dar bir ağız çatısı (damak) içerebilir.

Bu karakteristik yüz hatları yaşla birlikte daha az fark edilir hale gelir. Diş eksikliği, anormal derecede küçük dişler (mikrodonti) ve dişlerin sıkışıklığı gibi çeşitli diş anormallikleri bildirilmiştir.

Beslenme zorlukları: RSS’li çocuklarda gastrointestinal sorunlar yaygındır. Bunlar arasında, ağızdan mideye yiyecek taşıyan tüpün iltihaplanması (özofajit), mide veya ince bağırsak içeriğinin yemek borusuna geri kaçması (gastroözofageal reflü), gecikmiş mide boşalması (yutulan yiyeceğin sindiriminin normalden uzun sürmesi ve çocuğun kendini tok hissetmesi) ve yaş ve cinsiyete göre beklenen oranda kilo alamama veya büyümeme (gelişememe) yer alabilir. RSS’li bazı çocuklar erken çocukluk döneminde açlık hissi yaşamazken, diğerleri yemeğe karşı bir isteksizlik geliştirebilir.

Paradoksal olarak, bazı çocuklar daha sonra aşırı yemek yiyecektir. Düşük kas kütlesi nedeniyle, RSS’li çocukların çok fazla yağ kütlesi kazanmamasına dikkat etmek önemlidir. Ayrıca, erken çocukluk döneminde hızlı kilo alımının vücudun metabolizmasında sorunlara ve yaşamın ilerleyen dönemlerinde yüksek tansiyon ve kalp hastalığı riskinin artmasına yol açabileceğine dair kanıtlar vardır. RSS’li çocuklar iyi beslenmeli ancak zayıf kalmalıdır.

Hipoglisemi: RSS’li bebekler ve çocuklar hipoglisemi (alışılmadık derecede düşük kan şekeri seviyelerinin tekrarlayan atakları) açısından artmış risk altındadır. Bunun nedeni büyük olasılıkla deri altı yağ eksikliği ve iştahsızlıktır. Hipoglisemi genellikle etkilenen bir bebek uzun süre yemek yemediğinde (açlık) tetiklenir. Hipoglisemi ile ilişkili semptomlar arasında halsizlik, açlık, baş dönmesi, terleme ve/veya baş ağrıları bulunur. Ancak, yapılan çalışmalarda RSS’li bebeklerin çok az veya hiç fiziksel semptom olmadan gece hipoglisemi atakları geçirdiğinin bulunduğunu belirtmek önemlidir. Aşırı terleme, ilişkili hipoglisemi olmadan RSS’li bazı çocuklarda da görülür.

Nörogelişim: Düşük kas tonusu (hipotoni) ve nispeten büyük baş boyutu nedeniyle motor gelişim becerileri gecikebilir, özellikle bebeklik ve yürümeye başlayan çocukluk döneminde. Konuşma gelişiminde gecikme de yaygındır, özellikle kromozom 7’nin maternal uniparental disomisi olan hastalarda (aşağıdaki ‘Nedenler’ bölümüne bakın). Erken müdahale (fiziksel, mesleki ve/veya konuşma terapisi) önemlidir ve ebeveynler daha fazla bilgi için çocuk doktorlarına danışmalıdır.

RSS’li çocukların çoğunluğu normal zekaya sahiptir. Ancak, RSS’nin farklı genetik alt tipleri arasında otistik spektrum dahil olmak üzere öğrenme ve/veya davranış sorunlarının sıklığında farklılıklar olduğuna dair kanıtlar vardır ve kromozom 7’nin maternal uniparental disomisi olan çocuklarda risk daha yüksektir.

Ek özellikler: Tıbbi literatürde farklı sıklıkta başka özellikler de tanımlanmıştır. RSS ile ilişkili ortopedik sorunlar, vücut asimetrisine ek olarak omurganın eğriliği (skolyoz) ve ara sıra kalça çıkığıdır. Kısa ve içe doğru kıvrık 5. parmaklar (klinodaktili), bükülü pozisyonda sabitlenmiş ve tam olarak düzeltilemeyen parmaklar (kamptodaktili) ve ikinci ve üçüncü ayak parmaklarının perdelenmesi (sindaktili) gibi küçük el ve/veya ayak anomalileri de yaygındır.

Üreme ve idrar sistemleri organlarını etkileyen çeşitli anormallikler (genitoüriner anormallikler) bildirilmiştir. Bunlara bir veya her iki testisin skrotuma inmemesi (kriptorşidizm) ve idrar deliğinin penisin alt tarafında anormal yerleşimi (hipospadias) veya uterusun ve vajinanın üst kısmının az gelişmesi (Rokitansky sendromu) dahildir. Yapısal böbrek (renal) anormallikleri de görülebilir. Genitoüriner anormallikler, gebelik yaşına göre küçük doğan ve RSS’si olmayan çocuklarda da artmış sıklıkta görülür.

RSS’de daha az sıklıkla bildirilen diğer konjenital anormallikler arasında yapısal kalp kusurları ve yarık damak (ağız çatısında açıklık) bulunur. Konjenital anomaliler, kromozom 11p15’te metilasyon kaybı olan çocuklarda daha yaygındır.

Son birkaç yılda RSS’li bireylerin yaklaşık %60’ında genetik testle klinik tanıyı doğrulamak mümkün hale geldi. Şu anda RSS’ye neden olduğu bilinen iki ana genetik değişiklik (kromozom 7 ve kromozom 11’i içeren). Bunlar duruma özgüdür ve IUGR ve zayıf doğum sonrası büyümeye sahip çoğu çocukta görülmez.

İnsan hücrelerinin çekirdeğinde bulunan kromozomlar, her bir birey için genetik bilgiyi (genleri) taşır. Normalde 46 kromozomumuz vardır. İnsan kromozom çiftleri 1’den 22’ye kadar numaralandırılır ve cinsiyet kromozomları X ve Y olarak adlandırılır. Erkeklerde bir X ve bir Y kromozomu, kadınlarda ise iki X kromozomu bulunur. Her kromozomun kısa kolu “p” ve uzun kolu “q” olarak adlandırılır. Kromozomlar ayrıca numaralandırılmış birçok banda ayrılır. Örneğin, “kromozom 11p15.5”, kromozom 11’in kısa kolundaki 15.5 bandını ifade eder. Numaralandırılmış bantlar, her bir kromozomda bulunan binlerce genin yerini belirtir.

Herkesin her genin iki kopyası vardır – biri babadan, diğeri anneden kalıtılır. Çoğu durumda, her iki gen de “açık” veya aktiftir. Ancak, bazı genler, genin hangi ebeveynden geldiğine bağlı olarak tercihen susturulur veya “kapatılır” (genetik baskı). Genetik baskı, metilasyon adı verilen bir süreç aracılığıyla kimyasal anahtarlar tarafından kontrol edilir. Normal gelişim için uygun genetik baskı gereklidir. Baskıyla ilgili sorunlar, RSS de dahil olmak üzere çeşitli bozukluklarla ilişkilendirilmiştir.

Kromozom 11: Damgalanmış genler kümelenmiş veya gruplanmış halde bulunma eğilimindedir. Birkaç damgalanmış gen, kromozom 11p15.5’teki bir kümede bulunur. Küme, damgalama merkezi bölgeleri (ICR1 ve ICR2) olarak bilinen iki işlevsel bölgeye ayrılmıştır. Araştırmacılar, bu damgalama merkezleri tarafından düzenlenen birkaç damgalanmış gen tanımladılar. Bu genler, fetal büyümenin düzenlenmesinde kritik bir rol oynar. Bu bölgedeki anormalliklerin, aşırı büyümeye neden olan bir damgalama bozukluğu olan Beckwith-Wiedemann sendromuna da neden olduğu gösterilmiştir.

RSS’li çocukların yaklaşık %30-60’ında kromozom 11’deki ICR1 bölgesini (11p15 LOM) etkileyen değişiklikler (metilasyon kaybı (LOM)/hipometilasyon) vardır. Bu da RSS gelişiminde rol oynadığı düşünülen iki genin (annede ifade edilen H19 ve babada ifade edilen IGF2 ) aktivitesini etkiler. Bu genlerin rolü ve RSS’den sorumlu karmaşık genetik mekanizmalar hakkında daha fazla bilgi edinmek için daha fazla araştırma yapılması gerekmektedir.

RSS’li bireylerin yaklaşık %1’inde IGF2 yolundaki ( IGF2 , HMGA2 , PLAG1 ) veya CDKN1C genlerinde varyantlar (mutasyonlar) olduğu gösterilmiştir . Tek gen varyantları çoğunlukla nadir görülen ailesel RSS vakalarında görülür.

Kromozom 7: RSS’li bireylerin yaklaşık %5-10’unun her iki ebeveynden birer kopya yerine annelerinden kromozom 7’nin her iki kopyasına sahip olduğu bulunmuştur. Buna kromozom 7’nin maternal uniparental disomisi (upd(7)mat) denir. Bunun büyüme ve gelişmeyi nasıl etkilediği tam olarak anlaşılmamış olsa da bunun kromozom 7’deki maternal olarak ifade edilen gen(ler)in artan aktivitesinden ve/veya paternal olarak ifade edilen gen(ler)in düşük aktivitesinden kaynaklanması muhtemeldir.

Klinik RSS: RSS’nin altında yatan genetik yapı karmaşıktır ve bu bozukluğun semptomlarının gelişmesinin özel nedenleri tam olarak anlaşılmamıştır. Şu anda, RSS klinik tanısı konmuş çocukların yaklaşık %40’ında genetik test sonuçları normaldir. Bu çocuk grubunda altta yatan nedeni belirlemeye çalışmak için daha fazla çalışmaya ihtiyaç vardır.

Diğer baskılama bozuklukları: Nadiren, genomik baskılamanın diğer bozuklukları RSS’nin klinik özelliklerine yol açabilir. Çakışan özelliklere sahip çocuklarda bu durumlar için ek testler düşünülebilir. Örneğin, kromozom 14q32’deki baskılanmış bir bölgeyi etkileyen değişiklikler Temple sendromu olarak bilinen bir duruma yol açar. Bu duruma sahip çocuklarda genellikle IUGR, zayıf doğum sonrası büyüme, düşük kas tonusu, motor becerilerin gelişiminde gecikme ve erken ergenlik görülür – bunların hepsi RSS’de görülebilen özelliklerdir. Asimetri, Temple sendromunda nadiren görülen bir özelliktir.

11p15 LOM nedeniyle RSS’li çocukların yaklaşık %25-30’unda ICR2 ve/veya diğer kromozomlardaki diğer baskı bölgelerinde LOM da bulunur. Buna çoklu lokus baskı bozukluğu (MLID) denir. Bu bulgunun klinik önemi henüz iyi anlaşılmamıştır.

RSS tanısı klinik bulgulara dayanır. Semptomların çoğu spesifik olmadığından RSS tanısı koymak zor olmaya devam etmektedir. RSS’nin bilinen genetik nedenlerinin (kromozom 7 ve 11) test edilmesi, bireylerin %60’ına kadarında klinik tanıyı doğrulayabilir. Altta yatan genetik nedeni bilmek, bazı sorunların kromozom 7 veya 11’deki anormalliklerle ilişkili olarak daha yaygın olması nedeniyle tedaviye rehberlik etmeye de yardımcı olabilir.

Erken teşhis ve müdahale, büyümenin iyileştirilmesine ve etkilenen çocukların en yüksek potansiyellerine ulaşmalarına yardımcı olabilir.

Tedavi, uzmanlardan oluşan bir ekibin koordineli çabalarını gerektirebilir. Çocuk doktorları, iskelet bozukluklarının tedavisinde uzmanlaşmış doktorlar (ortopedi cerrahları), bez ve hormon bozukluklarında uzmanlaşmış doktorlar (endokrinologlar), diş uzmanları, gastrointestinal sistemde uzmanlaşmış doktorlar (gastroenterologlar), psikologlar ve diğer sağlık profesyonellerinin kapsamlı bir tedavi planı geliştirmek için dahil olması gerekebilir. Ebeveynler ayrıca daha fazla çocuk sahibi olmayı planlıyorlarsa genetik danışmanlığa yönlendirilmek isteyebilirler.

Büyüme ve ergenlik: RSS’li çocuklarda, beslenme zorlukları ve reflü gibi gastrointestinal sorunların bir araya gelmesi nedeniyle büyüme geriliği çok yaygındır. Yaşamın ilk 2 yılında ana hedef yeterli kalori alımını sağlamaktır. Bu da büyümeyi sağlayacak, yetersiz beslenmeyi önleyecek ve kan şekeri seviyelerinin korunmasına yardımcı olacaktır. Bazı durumlarda, beslenmeye yardımcı olmak için beslenme tüpleri gerekebilir. Başlangıçta nazogastrik tüp (burundan mideye yemek borusundan geçen ince bir tüp) kullanılabilir. Beslenme zorlukları şiddetli ve kalıcıysa, gastrostomi tüpü (karın duvarındaki küçük bir kesiden doğrudan mideye yerleştirilir) gerekebilir.

Ancak RSS’li bir bebeği aşırı beslememek önemlidir (bu özellikle beslenme tüpleriyle hızla gerçekleşebilir). Gebelik yaşına göre küçük doğan bebekler, insülin direnci ve metabolik sendromla ilişkili tıbbi sorunların yüksek riski nedeniyle zayıf kalmalıdır (ancak düşük kilolu olmamalıdır). Boy-kilo oranını izlemek önemlidir. RSS’li bir çocuğun kalorisini artırmak, genellikle daha sonra sabitlenen kısa bir uzunluk/boy artışına neden olabilir. Çocuk daha sonra daha fazla boy kazanmak yerine basitçe daha fazla kilolu hale gelir.

Büyüme hormonu (GH) tedavisi RSS’li çocuklara çeşitli nedenlerle önerilir: vücut kompozisyonunu (özellikle yağsız vücut kütlesini), motor gelişimi ve iştahı iyileştirmek, hipoglisemi riskini azaltmak ve büyümeyi optimize etmek. GH tedavisi, 2001 yılında Gıda ve İlaç Dairesi (FDA) tarafından gebelik yaşına göre küçük (SGA) doğan ve 2 yaşına kadar yeterli büyümeyi yakalayamayan çocuklar için onaylanmıştır. RSS’li çocuk sayısının az olması nedeniyle, SGA’ya ilişkin FDA çalışmaları RSS’li çocukları genel denek havuzuna dahil etmiştir. RSS’li bir çocuk SGA olarak doğmamışsa, çocuk FDA’nın idiyopatik kısa boy onayı kapsamında GH tedavisi kapsamına girebilir.

Birçok çalışma artık GH tedavisinin çocukluk büyümesini ve yetişkinlikte son boyu önemli ölçüde iyileştirdiğini göstermiştir. Dahası, bu çalışmalar büyüme geriliği olmayan RSS’li çocukların GH eksikliği olan birkaç RSS’li çocuğa benzer şekilde yanıt verdiğini göstermektedir. Sonuç olarak, GH eksikliğinden şüphelenilmediği sürece RSS’li bir çocuk için GH uyarım testi artık önerilmemektedir. GH’nin düşük bir başlangıç ​​dozu önerilir ve büyüme hızına göre ayarlanmalıdır. IGF-1 düzeyleri (GH tedavisi sırasında rutin olarak ölçülür) RSS’li çocuklarda, özellikle 11p15 LOM’lu olanlarda yüksektir.

Ergenlikten önce, çocuklar genellikle adrenarş olarak bilinen erken bir cinsel olgunlaşma aşamasına girerler. RSS’li çocuklarda, kemik yaşı adrenarşa girdiklerinde yaklaşık 7 veya 8 yaşında ilerlemeye başlar. Bu, özellikle hızlı kilo alma dönemi varsa daha da erken olabilir. Çocuklar daha sonra ergenliğe girebilir ve bu da kemik yaşını daha da hızlandırır. Teşhis edilmez ve tedavi edilmezse, GH ile tedavi edilse bile, bu durum nihai boyda azalmaya yol açabilir. RSS’li çocukların, adrenarş ve ergenliğin erken belirtilerini aramak için çocukluk çağının ortasından itibaren bir çocuk endokrinoloğu tarafından yakından izlenmesi gerekir. Gerekirse, gonadotropin salgılatıcı hormon analoğu (GnRHa) olarak bilinen bir ilaç kullanılarak ergenlik geciktirilebilir.

Beslenme güçlükleri: Altta yatan gastrointestinal sorunların olasılığını göz önünde bulundurmak ve bunları mümkün olan en erken zamanda etkin bir şekilde tedavi etmek önemlidir.

Gastroözofageal reflü, sırtın kamburlaşmasına ve/veya yiyecekleri geri getirme eğilimine neden olabilir; ayrıca neredeyse hiç fiziksel semptom olmadan “sessiz” olabilir. Asit reflü, daha küçük, daha sık öğünler sağlanarak ve bebeklerin dik konumlandırılmasıyla giderilebilir, böylece yer çekimi yiyeceklerin yemek borusuna geri akmasını önleyebilir. H2 blokerleri veya proton pompası inhibitörleri gibi ilaçlar da reçete edilebilir. Şiddetli gastroözofageal reflü vakalarında (özellikle gastrostomi tüpü yerleştirildiğinde), fundoplikasyon olarak bilinen bir cerrahi prosedür gerekebilir. Bu cerrahi prosedür sırasında midenin üst eğrisi (fundus) yemek borusunun alt kısmının etrafına sarılır. Bu prosedür, yemek borusu ve mide arasındaki valfi (sfinkter) güçlendirir ve asit reflüsünü önlemeye yardımcı olur.

Yağ oranı yüksek yiyeceklerin miktarını azaltmak ve daha küçük, daha sık öğünler sunmak gecikmiş mide boşalmasını iyileştirmeye yardımcı olabilir. Kabızlık da RSS’de yaygındır ve çocuğun kendini tok hissetmesine ve yemek istememesine neden olabilir.

Hipoglisemi: Hipoglisemi, sık beslenme, diyet takviyesi ve mısır nişastası gibi kompleks karbonhidratların kullanımı gibi standart kılavuzlarla tedavi edilir. Düşük kan şekeri seviyelerinden kaçınmak için, RSS’li çocuklar asla uzun süre aç kalmamalı (tıbbi prosedürler için bile) ve hasta olduklarında ve ağızdan yemek yiyemedikleri zaman glikoz infüzyonu için acil servise gitmelidirler. Ebeveynlerin, özellikle bir çocuk hasta olduğunda erken uyarı işareti olarak idrardaki ketonları ölçmeyi öğrenmeleri faydalıdır.

Nörogelişim: RSS’li bazı çocukların gelişim ve öğrenme konusunda ek desteğe ihtiyacı olabilir. Potansiyellerine ulaşmalarını sağlamak için erken müdahale önemlidir. Faydalı olabilecek özel hizmetler arasında fizik tedavi, mesleki terapi ve diğer tıbbi, sosyal ve/veya mesleki hizmetler yer alır. Özel hizmetlere ihtiyaç duyulursa çocukları okulda desteklemek için bireysel bir eğitim planı (IEP) geliştirilebilir; 504 planı, çocuğun öğrenme ortamını uyarlayarak eşit bir eğitime erişimini sağlayabilir.

Konuşma sorunları yaygındır (özellikle upd(7)mat’lı çocuklarda) ve konuşma ve dil terapisi önerilebilir. Konuşma sorunlarının nedeninin işitme kaybı olup olmadığını belirlemek için odyolojik bir muayene de yapılmalıdır.

Ek sorunlar: Diş sıkışıklığı gibi diş sorunlarını düzeltmek için diş teli tedavisi ve ağız cerrahisine ihtiyaç duyulabilir. Bazen uzuv asimetrisi nedeniyle yürümede zorluklar ortaya çıkabilir. Özel destekler ve ayakkabılar denge ve yürüyüşü iyileştirmeye yardımcı olabilir. Az sayıda vakada, sonunda cerrahi müdahale gerekebilir; bu genellikle büyüme durduğunda yapılır.

Kriptorşidizm bazen kendiliğinden düzelebilir, ancak bazı erkek çocukların cerrahi tedaviye ihtiyacı vardır. Hipospadias cerrahi gerektirir, ideal olarak deneyimli bir çocuk cerrahı tarafından. Böbrek (renal) anormallikleri standart kılavuzlar doğrultusunda tedavi edilir.

Psikolojik destek: Kısa boy ve diğer tıbbi sorunlar bazı çocuklarda, ergenlerde ve yetişkinlerde öz imaj sorunlarına yol açabilir. Öz imaj, akran ilişkileri ve diğer sosyal etkileşimlerle ilgili sorunlar yaşayanlarda psikososyal destek için yönlendirme faydalı olabilir.

Yetişkinlikte RSS: RSS’li yetişkinlerin uzun vadeli sağlıkları hakkında araştırmalar sınırlıdır ve RSS’li yetişkinlerin çoğu rutin olarak takip edilmez. Doğumda SGA olmanın ve özellikle erken yaşlarda boyuna göre kilo alımının hızlanmasının yetişkinlikte metabolik sorun riskini artırdığı iyi bilinmektedir. 18 yaş ve üzeri RSS’li bireyler üzerinde yapılan yakın tarihli bir çalışmada, %25’inde bozulmuş glukoz toleransı (diyabete yatkınlık), %33’ünde yüksek tansiyon ve %52’sinde yüksek kolesterol seviyeleri kaydedilmiştir. RSS’li yetişkinlerde, diğer sağlık sorunları (kas ve eklem ağrıları gibi) vurgulanmıştır, ancak bu tür sorunların RSS’siz yetişkinlerle karşılaştırıldığında daha sık görülüp görülmediği konusunda belirsizlik devam etmektedir. Bununla birlikte, genel olarak, RSS’li yetişkinlerin çoğu normal bir yaşam kalitesine, eğitim seviyesine ve normal doğurganlığa sahip olacaktır.

Genetik danışmanlık: Etkilenen bireyler ve aileleri için genetik danışmanlık önerilir. Çoğu ailede, yalnızca bir çocuk etkilenir ve ebeveynlerin RSS’li başka bir bebek sahibi olma olasılığı çok düşüktür. Benzer şekilde, RSS’li bir bireyin kendisinin de etkilenen bir çocuğa sahip olma olasılığı da çok düşüktür. Ancak, nadir ailelerde, RSS’nin ailede görüldüğü kaydedilmiştir ve tekrarlama riski %50 kadar yüksek olabilir. Bu nedenle, ebeveynlere tekrarlama riski hakkında bilgi verilmeden önce genetik araştırma önemlidir.

Paylaşın

RYR1 ile İlgili Hastalıklar Nedir? Bilinmesi Gerekenler

0

RYR1 ile ilişkili hastalıklar iskelet kasını etkiler ve RYR1 genindeki değişikliklerden kaynaklanır . Bu değişikliklere genetik varyantlar (mutasyonlar) denir. RYR1 varyantları doğumdan itibaren mevcut olan kas güçsüzlüğünün en yaygın nedenidir (doğuştan miyopati). RYR1 geni, vücudun hücrelerinin kas fonksiyonu için önemli olan ryanodin reseptörü (RyR1) adı verilen bir protein üretmesi için talimatlar içerir.

RYR1 ile ilişkili hastalıkların belirtileri ve semptomları oldukça değişkendir, hatta bazen aynı aile içindeki etkilenen bireyler arasında bile. Genel olarak, daha yüksek hastalık şiddeti çekinik bir kalıtım örüntüsüyle ilişkilidir, ancak istisnalar da vardır.

İskelet kaslarıyla ilgili yaygın semptomlar şunlardır: Ekstraoküler göz kaslarının zayıflığı (oftalmoparezi), yüz kaslarının zayıflığı, gövdeye en yakın kasların zayıflığı (proksimal kas zayıflığı), kas krampları ve ağrıları (miyalji), egzersize ve ısıya karşı toleransın azalması.

Solunum sorunları: RYR1 ile ilişkili hastalıklarla ilişkili solunum sorunlarının farkında olmak çok önemlidir çünkü bu bazı hastalarda ciddi veya yaşamı tehdit edici olabilir. Etkilenen bireylerde solunum (respiratuvar) kaslarında zayıflık meydana gelebilir çünkü solunumu destekleyen kaslar (diyafram ve yardımcı karın kasları) iskelet kaslarıdır. Solunum sorunları, solunum fonksiyonunun hafif bozulmasından, uyku sırasında solunum desteği gerektiren uyku apnesine (CPAP/BiPAP) ve mekanik ventilasyon yoluyla sürekli destek gerektiren ciddi solunum sorunlarına kadar değişebilir.

Malign hipertermi: Bazı RYR1 varyantları, belirli inhalasyon anesteziklerine (tıbbi/cerrahi prosedürler için doktor tarafından verilen sakinleştirici veya felç edici ilaçlar) veya depolarizan kas gevşeticilere (süksinilkolin) karşı şiddetli ve potansiyel olarak ölümcül bir reaksiyon olan malign hipertermiye (MH) duyarlılıkla ilişkilidir.

Potansiyel olarak hastalığa neden olan (patojenik) bir RYR1 varyantına sahip olan herkes, tıbbi/cerrahi bir prosedür için anestezi veya süksinilkolin gerekiyorsa malign hipertermi önlemleri almalıdır. Nadir olsa da, bireylerin çevresel ısı stresi veya viral hastalık gibi anestezik olmayan uyaranlara karşı yaşamı tehdit edici reaksiyonlar geliştirdiği epizodik RYR1 ile ilişkili krizlerin (ayrıca “MH benzeri olaylar” veya “uyanık MH” olarak da adlandırılır) vaka raporları da vardır.

Eforla oluşan rabdomiyoliz: Bazı RYR1 varyantları, fiziksel efor sırasında kas lifi yıkımının başlangıç ​​eşiğini düşürebilir (eforla oluşan rabdomiyoliz) ve bildirilen vakaların %30’una kadarını oluşturur. Semptomlar arasında kas ağrısı, egzersiz intoleransı ve soğuk kaynaklı kas sertliği bulunur.

Etkilenen bireyler, sıcakta egzersiz, viral hastalık ve statin ilaçlarının kullanımı gibi bir veya daha fazla tetikleyiciye maruz kalmadan önce genellikle asemptomatiktir. RYR1 ile ilişkili eforla oluşan rabdomiyolizli bireylerin bir alt kümesi de malign hipertermi duyarlılığı için pozitif test sonucu verir. Eforla oluşan rabdomiyoliz için önleyici tedbirler arasında sıcak ve nemli ortamlarda egzersizi sınırlamak ve daha düşük yoğunluklarda yapılandırılmış artımlı bir egzersiz programı geliştirmeye yardımcı olması için bir spor hekimliği uzmanına veya fizyoterapiste danışmak yer alır.

İnsanlarda her genin iki kopyası (alel) bulunur, biri anneden, diğeri babadan kalıtılır. RYR1 ile ilişkili hastalıklar dominant veya resesif şekilde kalıtılabilir ve ayrıca RYR1 varyantları nedeniyle de ortaya çıkabilir. Baskın kalıtım: Bireyin klinik olarak etkilenmesi için genin yalnızca bir kopyasının hastalığa neden olan (patojenik) varyasyona sahip olması gerekir. Resesif kalıtım: genin her iki kopyasının da bireyin klinik olarak etkilenmesi için patojenik varyasyonlara sahip olması gerekir. Sadece bir kopyada patojenik varyasyon varsa, birey taşıyıcı ve büyük olasılıkla asemptomatik olacaktır.

Bugüne kadar 700’den fazla RYR1 varyantı tanımlanmıştır, ancak bunların çoğunluğu “belirsiz öneme sahip varyantlar” (hastalıkla ilişkisi kesin olarak belirlenemeyen varyantlar) olarak kategorize edilmiştir [1]. RYR1 geni, vücut hücrelerinin ryanodin reseptörü (RyR1) adı verilen büyük bir molekül (protein) üretmesi için talimatlar içerir.

RyR1, kas hücresi içindeki kalsiyumun bekçisidir. RyR1, kas hücresi kalsiyum deposunun (sarkoplazmik retikulum) kenarında (membran) bulunur. İskelet kası kasılması için sarkoplazmik retikulumdan kalsiyumun kontrollü salınımı gerekir. RYR1 varyantları, RyR1 kanallarının sayısını, yapısını ve/veya işlevini değiştirebilir ve bu da önceki bölümde açıklanan çok çeşitli semptomlara yol açabilir.

RYR1 ile ilişkili hastalıklar için en kesin tanı testi genetik testtir. Genetik test genellikle klinik belirti ve semptomlar, aile geçmişi, kas biyopsisi ve kas MRI ile ilişkili klinik şüphe nedeniyle istenir. Kas biyopsisi, RYR1 ile ilişkili hastalıkla ilişkili olabilecek kas liflerindeki değişiklikleri değerlendirir (örn. CCD, MmD, CNM, CFTD). Kas MRI, doktorun vücut genelinde kas hasarını değerlendirmesine olanak tanır ve çeşitli desenler, RYR1 ile ilişkili hastalıkların alt tipleri de dahil olmak üzere kas distrofileri ve miyopati formlarıyla ilişkilendirilir.

RYR1 ile ilişkili hastalıklar için bir tedavi yöntemi veya onaylanmış bir tedavi yöntemi bulunmamaktadır. MH’nin akut atakları için dantrolen acil olarak uygulanır. Ek olarak, rabdomiyoliz ve/veya efor veya ısıyla ilişkili kas semptomları öyküsü olan etkilenen bireyler için dantrolenin profilaktik bir ajan olarak bildirildiği görülmüştür. Lütfen doktorunuza danışın.

Paylaşın

Rothmund Thomson Sendromu Nedir? Nedenleri, Belirtileri, Teşhisi, Tedavisi

0

Rothmund Thomson sendromu (RTS), vücudun birçok bölümünü etkileyebilen nadir bir genetik bozukluktur. Bozukluk, ciltte belirgin anormallikler, seyrek saç, kirpik ve/veya kaşlar, küçük boy, iskelet ve diş anormallikleri ve kansere yatkınlık ile karakterizedir.

Haber Merkezi / Hastalarda genellikle bebeklik döneminde RTS belirtileri görülmeye başlar ve ortaya çıkan ilk özellik yanaklarda başlayan ve daha sonra vücudun diğer bölgelerine yayılan bir döküntüdür. Döküntü giderek kronikleşir ve yaşam boyu devam eder. Gözler, kemikler, dişler ve saçlar gibi vücudun diğer bölgelerini de içeren başka özellikler ortaya çıkabilir ve hastalar akranlarına kıyasla küçük olabilir. Hastalarda kanser, özellikle belirli cilt ve kemik kanseri (osteosarkom) geliştirme riski artmıştır.

Kanser geliştirmeyen hastalarda yaşam süresinin genellikle normal olduğu düşünülür, ancak yayınlanmış literatürdeki takip verileri sınırlıdır. RTS, otozomal resesif bir genetik durum olarak kalıtılır. Hastaların yaklaşık üçte ikisinde iki genden birinde, RECQL4 ve ANAPC1 genlerinde değişiklikler (varyantlar veya mutasyonlar) vardır. RTS’nin kalan vakaları için, ilgili gen(ler) henüz tanımlanmamıştır.

Rothmund-Thomson sendromu, erken bebeklikte ortaya çıkan nadir bir genetik bozukluktur. Semptomların aralığı ve şiddeti kişiden kişiye değişebilir. RTS tipik olarak cilt döküntüsü, seyrek saç, kötü şekilli kemikler, göz merceklerinin anormal bulanıklaşması (juvenil katarakt), kısa boy ve diğer fiziksel anormalliklerle karakterizedir. Zeka genellikle normaldir, ancak etkilenen bazı bireylerin zihinsel engelli olduğu bildirilmiştir.

Cilt ve saç: Yaklaşık üç ila altı aylık yaşlar arasında, RTS’li bebeklerde yanaklarda kızarıklık (eritem) gelişir; bu kızarıklıklar yamalar veya iltihaplı plaklar şeklinde görünebilir ve güneş yanığına veya hatta egzamaya benzeyebilir. Kızarıklığa şişlik (ödem) eşlik edebilir. Bazı çocuklarda döküntü hayatın daha erken dönemlerinde belirginleşebilir veya iki yaşına kadar geç gelişebilir. Döküntü genellikle kollara ve bacaklara yayılır ve kalçaları içerebilir veya içermeyebilir.

Gövde ve karın genellikle etkilenmez. Zamanla ve genellikle erken çocukluk döneminde iltihap gerileme eğilimindedir ve etkilenen bölgelerdeki cilt, teleanjiektazi (belirgin, küçük, örümcek benzeri kan damarları); küçük atrofi noktaları (cilt dokusu dejenerasyonu veya incelmesi); ve artan pigment (hiperpigmentasyon) ve azalan pigment (hipopigmentasyon) arasında değişen anormal cilt pigmentasyonu alanları ile karakterize edilen poikiloderma olarak bilinen daha kronik bir döküntü modeline dönüşür ve dantelli, örümcek benzeri veya benekli bir görünüm verir.

Bazı hastalarda cildin güneşe maruz kalmaya karşı hassasiyeti (fotosensitivite) bildirilmiştir ve döküntü daha fazla güneşe maruz kalan bölgeleri etkileme eğilimindedir. Ancak döküntünün her zaman güneşe maruz kalan bölgelerle (örneğin kalçalar) sınırlı olmadığını belirtmek önemlidir. Etkilenen bazı kişiler, güneşe maruz kalmayla ilişkili olabilecek veya olmayabilecek ciltte kabarcık (bül) öyküsü bildirmektedir. Kabarcık oluşumu hastalar geç çocukluk çağına ulaştıkça azalma eğilimindedir.

RTS’nin yetişkinlikte daha belirgin olma eğiliminde olan diğer cilt belirtilerinden biri, avuç içleri ve ayak tabanları, dizler ve bazen parmaklar veya ayak parmakları çevresi gibi belirli bölgelerin kalınlaşıp aşırı büyüdüğü ve pürüzlü, siğil benzeri (verrucous) bir doku geliştirdiği hiperkeratoz adı verilen bir durumdur. Şiddetli vakalarda, belirli bölgelerde büyük, verrucous aşırı büyümesi önemli rahatsızlığa veya aktivitelerin kısıtlanmasına neden olabilir.

Ek olarak, RTS’li birçok hastanın seyrek saç derisi vardır ve bazılarında tam kellik (alopesi) olabilir. Birçok kişide kaşlar, kirpikler ve vücut kılları da seyrek olabilir veya olmayabilir. Bazı hastalarda tırnaklar kötü biçimli (distrofik) ve/veya alışılmadık derecede küçük (hipoplastik) olabilir.

Gözler: Yaklaşık iki ila yedi yaşları arasında, RTS’li bazı çocuklarda her iki gözün lenslerinde ani bulanıklık (bilateral juvenil katarakt) da gelişebilir. Bu tür kataraktlar tipik olarak, aksi takdirde berrak bir lensin geniş veya dar bir alanında beliren opak, yarı katı, beyaz noktalardır (zonüler veya lameller katarakt). Bu tür kataraktların gelişimi haftalar içinde ciddi görme bozukluğuna veya kaybına neden olabilir ve bir göz uzmanının (oftalmolog) acil cerrahi müdahalesi genellikle görmeyi geri kazandırabilir.

Büyüme ve gelişme: RTS’li bireylerin büyük bir yüzdesi doğumdan önce ve sonra anormal derecede yavaş büyüme yaşar (doğum öncesi ve sonrası büyüme gecikmesi), bu da hafif ila orta derecede küçük boylara yol açar. Bu küçük boy, boy ve kiloya göre simetriktir ve hastaların üst ve alt vücutları orantılı olarak gelişir.

Kemikler ve dişler: Hastaların büyük bir yüzdesinde klinik olarak görülebilen veya görülemeyen kemik anormallikleri vardır. En belirgin anormalliklerden biri, küçük, kötü biçimli veya eksik başparmaklar veya kısa ön kollar olarak ortaya çıkan radyal ışın defektidir. Vücuttaki diğer kemikler, özellikle kollar, eller ve bacaklardakiler de anormal şekilde oluşmuş, kısalmış veya kaynaşmış olabilir ve bu kemik bulgularından bazıları yalnızca röntgenlerde görülebilir. Bazı hastalarda belirgin alın (frontal çıkıntı) veya çökük burun köprüsü (eyer burun) gibi kraniyofasiyal bölgenin karakteristik anormallikleri de olabilir. Hastalarda ayrıca ciddi vakalarda kırıklara yol açabilen azalmış kemik yoğunluğu (osteopeni veya osteoporoz) olabilir. RTS’li hastaların dişleri küçük veya kötü biçimli olabilir.

Gastrointestinal ve beslenme: RTS’li birçok bebek ve küçük çocuk, genellikle süt veya mama intoleransına atfedilen, spesifik olmayan kusma ve ishal gibi gastrointestinal rahatsızlıklar yaşar. Bazı hastalar besin alımını sürdürmek için beslenme tüplerine ihtiyaç duyar. Ancak, hemen hemen tüm hastalarda, bu sorunlar daha sonraki çocukluk döneminde çözülür.

Kanser: RTS’li bireylerde kanser, özellikle osteosarkom ve melanom dışı cilt kanserleri (skuamöz ve bazal hücreli karsinomlar) geliştirme riski artmıştır. Bunlar RTS’de karşılaşılan en sık kanserler olsa da, baş ve boyun bölgesinde skuamöz hücreli karsinom ve lösemi gibi hematolojik maligniteler geliştiren birkaç hasta bildirilmiştir.

Doğurganlık: RTS’li bazı bireylerde gonadların (yani kadınlarda yumurtalıklar veya erkeklerde testisler) yetersiz aktivitesiyle karakterize bir durum olan hipogonadizm vardır. Sonuç olarak, etkilenen kadınlar düzensiz adet görebilirken, hem etkilenen erkekler hem de kadınlar gecikmiş cinsel gelişim yaşayabilir. Hipogonadizmli bireylerde doğurganlık azalabilir; ancak bazı hastalar (hem erkek hem de kadın) çocuk sahibi olmuştur.

Rothmund Thompson sendromu, otozomal resesif bir desende kalıtılan genetik bir bozukluktur. RTS’li bireylerin yaklaşık 2/3’ünde RECQL4 geninde (tip 2 RTS) veya ANAPC1 geninde (tip 1 RTS) bir anormallik (varyant veya mutasyon) bulunur. RECQL4 geni, vücuttaki hücrelerdeki genetik materyal olan DNA’nın replikasyonu ve onarımında rol oynayan bir proteinin üretiminden sorumludur.

ANAPC1 , hücre döngüsü ilerlemesi için önemli olan ve ayrıca DNA replikasyonu ve onarımında rol oynayan APC1 adlı bir proteini kodlar. Etkilenen bireylerin yaklaşık 1/3’ünde bu genlerde tespit edilebilir varyantlar olmadığından, henüz keşfedilmemiş diğer genler de muhtemelen RTS ile ilişkilidir.

Resesif genetik bozukluklar, bir birey her iki ebeveyninden de mutasyona uğramış bir gen miras aldığında ortaya çıkar. Bir birey hastalık için bir normal gen ve bir mutasyona uğramış gen alırsa, kişi hastalık için taşıyıcı olacaktır, ancak genellikle semptomlar göstermeyecektir. Taşıyıcı iki ebeveynin mutasyona uğramış geni hem geçirmesi hem de etkilenen bir çocuğa sahip olması riski her hamilelikte %25’tir. Ebeveynler gibi taşıyıcı olan bir çocuğa sahip olma riski her hamilelikte %50’dir. Bir çocuğun her iki ebeveyninden de normal genler alma şansı %25’tir. Risk erkekler ve kadınlar için aynıdır.

Rothmund Thompson sendromu, poikilodermatöz döküntünün başlangıcı, görünümü ve ilerlemesine göre teşhis edilir. Döküntü mevcutsa ancak atipik ve RTS ile ilişkili diğer fiziksel özellikler mevcutsa RTS tanısı şüphelenilebilir. Tanıyı doğrulamak için RECQL4 geni için moleküler genetik test mevcuttur, ancak RTS vakalarının üçte birinde bu test negatif olabilir. Bu nedenle, negatif bir test RTS tanısını dışlamaz, ancak pozitif bir test tanıyı doğrular.

Rothmund Thomson sendromunun tedavisi her bireyde belirgin olan spesifik semptomlara yöneliktir. Tedavi, uzmanlardan oluşan bir ekibin koordineli çabalarını gerektirebilir. Çocuk doktorları, cerrahlar, cilt bozukluklarının teşhis ve tedavisinde uzmanlaşmış doktorlar (dermatologlar), genetik bozukluklarda uzmanlaşmış doktorlar (genetikçiler), göz uzmanları (oftalmologlar), kemik bozukluklarını teşhis ve tedavi eden uzmanlar (ortopedi uzmanları), diş uzmanları ve/veya diğer sağlık profesyonelleri, etkilenen bir çocuğun tedavisini sistematik ve kapsamlı bir şekilde planlamak zorunda kalabilir.

RTS tedavisi için spesifik terapiler semptomatik ve destekleyicidir. Etkilenen bireyleri güneşe maruz kalmaktan korumak için özel önlemler önerilebilir (örn. topikal güneş kremleri, güneş gözlükleri vb. kullanımı). Hastalar cilt kanseri geliştirmeye yatkın olduklarından (örn. skuamöz veya bazal hücreli karsinomlar), doktorlar cilt malignitelerinin hızlı bir şekilde tespit edilmesini ve tedavi edilmesini sağlamak için etkilenen cilt bölgelerini yakından izleyebilir.

Ek olarak, RTS’li bazı bireyler genel popülasyona göre belirli cilt dışı maligniteler (örneğin osteosarkom) geliştirmeye daha yatkın olduğundan, doktorlar erken tespit ve hızlı, uygun tedavi sağlamak için etkilenen bireyleri yakından izleyebilir. Bu hastalarda genellikle yeni patolojik lezyonlardan ayırt edilmesi gereken altta yatan iskelet kusurları bulunduğundan, temel iskelet araştırmaları önerilir. Osteosarkom ve diğer kanserler için etkili tedaviler şu anda mevcuttur ve RTS’li bazı hastaların genel popülasyondaki kanser hastaları gibi bu tedavileri tolere edebildiği görülmektedir. Diğer hastalar belirli kemoterapi ajanlarına karşı bireysel toleransa bağlı olarak doz azaltımlarına ihtiyaç duyabilir.

RTS hastaları osteoporoz ve kemik kırıkları açısından risk altında olabilir. DXA taramaları ile izleme garanti edilebilir ve bazı hastalar kemik takviyelerinden faydalanabilir. Kataraktlar ciddi görme bozukluğuna veya kaybına neden olabileceğinden, RTS’li bebekler ve çocuklar kataraktların derhal tespit edilmesi ve uygun tedavinin zamanında uygulanması için çocuk doktorları ve göz doktorları tarafından yakından izlenmelidir. Ciddi görme bozukluğunu veya kaybını önlemek için opaklaşmış lenslerin cerrahi olarak çıkarılması yapılabilir.

RTS ile ilişkili olarak ortaya çıkabilecek dişsel anormallikler cerrahi müdahale, protez ve diğer yapay cihazların kullanımı ve/veya diğer destekleyici teknikler yoluyla tedavi edilebilir. Darbeli boya lazeri döküntünün teleanjiektazik bileşeninin kozmetik tedavisinde kullanılmıştır. Etkilenen bireyler ve aileleri için genetik danışmanlık önerilir. Bu bozukluk için diğer tedavi semptomatik ve destekleyicidir.

Paylaşın

Roussy Levy Sendromu Nedir? Belirtileri, Nedenleri, Teşhisi, Tedavisi

0

Roussy Lévy Sendromu, kalıtsal arefleksik distazi olarak da bilinir, tipik olarak erken çocukluk döneminde belirginleşen nadir bir genetik nöromüsküler bozukluktur.

Haber Merkezi / Bozukluk, koordinasyon bozukluğu, hareketlerin zayıf yargılanması (duyusal ataksi) ve alt bacakların ve en sonunda ellerin refleks yokluğu (arefleksi); alt bacakların kaslarının zayıflığı ve dejenerasyonu (atrofi); ayak parmaklarının artmış ekstansiyonuyla birlikte ayakların anormal derecede yüksek kemerleri (pes cavus veya “pençe ayağı”) ve ellerin titremesi ile karakterizedir.

Etkilenen birçok bireyde ayrıca omurganın önden arkaya ve yanlara doğru anormal bir eğriliği (kifoskolyoz) vardır. Roussy-Lévy Sendromu olan bireylerde, alt bacakların kaslarına belirli sinir sinyallerinin iletilmesinde başarısızlık vardır (denervasyon). Roussy Levy Sendromu otozomal dominant genetik bir özellik olarak kalıtılır.

Roussy Lévy Sendromu’nun semptomları, bacak kaslarında zayıflık ve atrofi ile birlikte his kaybının olması bakımından diğer kalıtsal motor duyusal nöropatilere benzer. Bu sendromu olan kişilerde yürüme zorluğu, refleks eksikliği ve ayak veya ayaklarda deformite (pes cavus) görülür. Ancak Roussy Lévy, bozukluğun çocuklukta çok erken başlaması ve yavaş ilerleyen seyri nedeniyle diğer kalıtsal motor duyusal nöropatilerden farklıdır. Roussy Lévy’nin ayrıca karakteristik özelliklerinden biri ellerde hafif titremedir.

Roussy Lévy otozomal dominant genetik aktarım yoluyla kalıtılır. Klasik genetik hastalıklar da dahil olmak üzere insan özellikleri, biri babadan diğeri anneden alınan iki genin etkileşiminin ürünüdür. Baskın bozukluklarda, hastalık geninin tek bir kopyası (anneden veya babadan alınan) diğer normal geni “baskınlaştırarak” ifade edilir ve hastalığın ortaya çıkmasına neden olur. Hastalığın etkilenen ebeveynden yavruya geçme riski, ortaya çıkan çocuğun cinsiyetinden bağımsız olarak her gebelik için %50’dir.

1998’de yayınlanan bilimsel kanıtlar, Rousy Lévy Sendromunun, CMT’ye neden olan aynı genin (17p11.2) kısmi bir kopyasından kaynaklandığı için Charcot Marie Tooth Hastalığı’nın bir formu gibi göründüğünü göstermiştir. 

Roussy Lévy Sendromu’nun tedavisi ayak deformitesi için ortez kullanımı veya etkilenen kasların dengesizliğini düzeltmek için ayaklarda ortopedik cerrahi içerebilir. Genetik danışmanlık hastalar ve aileleri için faydalı olabilir. Diğer tedavi semptomatik ve destekleyicidir.

Paylaşın

Kızamıkçık Nedir? Nedenleri, Belirtileri, Teşhisi, Tedavisi

0

Kızamıkçık, ateş, baş ağrısı, şişmiş lenf düğümleri, eklem ağrıları ve belirgin kırmızı döküntü ile karakterize viral bir enfeksiyondur. Bazen Alman kızamığı veya üç günlük kızamık olarak adlandırılsa da, kızamığa neden olan aynı virüsten kaynaklanmaz.

Haber Merkezi / Kızamıkçık genellikle çocuklarda hafiftir ve yetişkinlerde daha şiddetlidir ancak yaşamı tehdit etmez. Ancak, hamile bir kadın kızamıkçığa yakalanırsa, doğmamış çocuk için ciddi sorunlara neden olabilir.

Kızamıkçık çoğunlukla çocukluk çağı hastalığıdır, ancak ergenler ve yetişkinler arasında da görülür. Çocuklarda 14 ila 21 günlük bir kuluçka dönemi ve 1 ila 5 günlük bir ön evresi vardır. Ön evre ergenlerde ve yetişkinlerde minimal olabilir veya hiç olmayabilir. Başın arkasındaki, boyundaki ve kulakların arkasındaki bezlerin hassas şişmesi karakteristiktir. Tipik döküntü, bu semptomların başlamasından günler sonra ortaya çıkar.

Kızamıkçık döküntüsü kızamık döküntüsüne benzer, ancak genellikle daha az yaygındır ve daha çabuk kaybolur. Yüz ve boyunda başlar ve hızla gövdeye ve ekstremitelere yayılır. Döküntünün başlangıcında, özellikle yüzde kızıl ateşe benzer bir kızarıklık görülebilir.

Döküntü genellikle yaklaşık üç gün sürer. Bu zamandan önce kaybolabilir ve nadiren hiç döküntü olmaz. Döküntüyle birlikte genellikle hafif bir ateş görülür. Baş ağrısı, iştahsızlık, boğaz ağrısı ve genel halsizlik gibi diğer semptomlar, çocuklara göre yetişkinlerde ve gençlerde daha yaygındır.

Kızamıkçığın yan etkileri çocuklarda nadirdir, ancak eklem ağrısı (artralji), uyku hastalığı ve kan pıhtılaşma sorunları vakaları görülmüştür. Kızamıkçığa yakalanan yetişkin kadınlarda genellikle kronik eklem ağrıları görülür.

Ensefalit, silahlı kuvvetlerde görev yapan genç yetişkinler arasında yaygın kızamıkçık salgınları sırasında ortaya çıkan nadir bir komplikasyondur. Testislerde geçici ağrı da kızamıkçıklı yetişkin erkeklerde sık görülen bir şikayettir.

Doğuştan kızamıkçık sendromu, hamile bir kadın kızamıkçıkla enfekte olduğunda doğmamış çocuğu etkileyen hastalığa verilen addır. Bu, fetüs için hamileliğin ilk altı ayında en tehlikelidir. Doğuştan kızamıkçık sendromu düşük, ölü doğum ve katarakt, sağırlık, zihinsel gerilik ve kalp anomalileri gibi doğum kusurlarına yol açabilir.

Kızamıkçık bir virüsten kaynaklanır ve havadaki damlacık kümeleri veya enfekte bir kişiyle yakın temas yoluyla yayılır. Bir hasta, döküntünün başlamasından 1 hafta öncesinden, döküntünün kaybolmasından 1 hafta sonrasına kadar hastalığı bulaştırabilir.

Doğuştan enfekte bebekler, doğumdan sonraki birkaç ay boyunca potansiyel olarak bulaşıcıdır. Kızamıkçık, kızamıktan daha az bulaşıcıdır ve birçok kişi çocukluk döneminde enfekte olmaz. Sonuç olarak, genç yetişkin kadınların %10 ila %15’i, hastalığa karşı aşılanmamışlarsa duyarlıdır. Birçok vaka yanlış teşhis edilir veya fark edilmez.

Kızamıkçık aşısı geliştirilmeden önce, ilkbahar aylarında düzenli aralıklarla salgınlar meydana geliyordu. Büyük salgınlar yaklaşık 6 ila 9 yıllık aralıklarla meydana gelir. Bir kişi kızamıkçıkla enfekte olduğunda, bağışıklık ömür boyu sürüyor gibi görünüyor.

Kızamıkçık döküntüleri diğer virüslerin neden olduğu döküntülere çok benzediğinden kesin tanı, kanda virüs varlığının araştırılmasıyla konur.

Kızamıkçık için özel bir tedavi yoktur, bu nedenle (aşı yoluyla) önleme önemlidir. Bağışıklığı olmayan doğurganlık çağındaki kadınlar aşılanmalıdır. Gözetim yapan doktor güvenli olduğunu söyleyene kadar gebe kalma önlenmelidir. Hamile kalan ve kızamıkçık geçirmemiş veya aşılanmamış veya aşı olup olmadıklarından emin olmayan kadınlar derhal doktorlarıyla iletişime geçmelidir.

Paylaşın

Robinow Sendromu Nedir? Nedenleri, Belirtileri, Teşhisi, Tedavisi

0

Robinow sendromu, kemiklerin ve vücudun diğer bölümlerinin gelişimini etkileyen son derece nadir görülen kalıtsal bir hastalıktır. Robinow sendromunun, belirti ve semptomları, şiddeti, kalıtım şekli ve bunlarla ilişkili genlere göre ayırt edilen iki formu vardır.

Haber Merkezi / Otozomal resesif Robinow sendromu daha şiddetlidir ve kol ve bacaklardaki uzun kemiklerin kısalması; kısa parmaklar ve ayak parmakları; omurganın anormal eğriliğine (kifoskolyoz) yol açan kama şeklindeki omurga kemikleri; kaynaşmış veya eksik kaburgalar; kısa boy; ve bazen yüzün gelişmekte olan bir fetüsün yüzüne benzemesi nedeniyle “fetal yüz” olarak tanımlanan belirgin yüz özellikleri ile karakterizedir.

Diğer özellikler arasında az gelişmiş genital organlar; diş sorunları; böbrek veya kalp kusurları; veya gecikmiş gelişim yer alabilir. Otozomal dominant Robinow sendromu olan çocuklarda benzer ancak daha hafif özellikler bulunur. Omurga ve kaburga anomalileri genellikle mevcut değildir ve kısa boy daha az şiddetlidir. Otozomal dominant Robinow sendromu olan bazı kişilerde ayrıca artmış kemik mineral yoğunluğu (osteoskleroz) vardır.

Otozomal resesif Robinow sendromu kısa boy, karakteristik yüz özellikleri, iskelet anormallikleri ve/veya genital anormalliklerle karakterizedir. Semptomların aralığı ve şiddeti kişiden kişiye değişir.

Robinow sendromu olan çocukların çoğu doğumdan sonra büyüme gecikmeleri yaşar ve bu da hafif ila orta derecede kısa boyla sonuçlanır. Çoğu çocuğun zekası normaldir ancak etkilenenlerin yaklaşık yüzde 20’sinde zihinsel engellilik, gelişimsel dönüm noktalarına ulaşmada gecikmeler ve/veya dil becerilerini geliştirmede gecikmeler olabilir.

Yüz özellikleri gelişmekte olan bir fetüsünkine benzer, tıbbi literatürde sıklıkla “fetal yüz” olarak adlandırılan bir bulgudur. Baş ve yüz bölgesinin karakteristik anormallikleri arasında şişkin bir alın (frontal çıkıntı) ile büyük bir baş (makrosefali) ve yüzün orta kısmının az gelişmişliği (orta yüz hipoplazisi) bulunabilir. Etkilenen bebeklerde ayrıca belirgin (ekzoftalmi) geniş aralıklı gözler (oküler hipertelorizm); alışılmadık şekilde geniş, aşağı doğru eğimli göz kapağı kıvrımları (palpebral fissürler); öne doğru genişlemiş burun deliklerine sahip küçük, yukarı kıvrık bir burun (antevert); çökük (çökük) bir burun köprüsü; ve/veya anormal şekilde konumlanmış (yani düşük konumlu, arkaya dönük) kulaklar olabilir.

Etkilenen bazı bebeklerde üst dudağın ortasında uzun bir oluk (filtrum) bulunan geniş, üçgen şekilli, aşağı doğru dönük bir ağız; küçük bir çene; küçük bir çene kemiği (mikrognati); ve/veya aşırı büyümüş diş etleri (gingival hiperplazi).

Dişsel anormallikler de mevcut olabilir; bunlar arasında yanlış hizalanmış dişler, arka (posterior) dişlerin sıkışıklığı ve/veya sekonder (kalıcı) dişlerin gecikmeli çıkması bulunur. Boğazın arkasındaki yumuşak doku yapısı (uvula) az gelişmiş veya anormal şekilde bölünmüş olabilir (bifid). Etkilenen bebeklerde ayrıca ağız çatısının tam kapanmaması (yarık damak), üst dudakta anormal dikey oluk veya açıklık (yarık dudak) ve/veya dilin kısıtlı hareketleri (ankiloglossi) olabilir. Ankiloglossi dil becerisinin gelişiminde gecikmelere katkıda bulunabilir. Çoğu çocukta, Robinow sendromuyla ilişkili yüz anormallikleri çocuklar yaşlandıkça daha az belirgin hale gelir.

İskelet anormallikleri arasında anormal derecede kısa ve az gelişmiş ön kol kemikleri (radius ve ulna) (ön kol brakimelisi); radiusun kısalması nedeniyle ön kolun başparmak tarafının (radius) anormal sapması (bilekte Madelung deformitesi); alışılmadık derecede kısa parmaklar (brakidaktili); beşinci parmakların bükülü pozisyonda kalıcı olarak sabitlenmesi (klinodaktili); ve/veya geniş başparmaklara sahip anormal derecede küçük eller yer alabilir. Başparmakların ve ayak baş parmaklarının uç kemikleri (terminal falankslar) anormal şekilde bölünmüş (bifid) olabilir ve/veya parmakların ve ayak parmaklarının kemikleri (falankslar) az gelişmiş (hipoplastik) olabilir.

Ek anormallikler arasında kalça çıkığı, dirseklerin sınırlı ekstansiyonu, belirli kaburgaların anormal füzyonu veya yokluğu, omurganın anormal bir şekilde yandan yana eğriliği (skolyoz), omurganın orta (torasik) kısmındaki (hemivertebra) kemiklerin bir tarafının (omurlar) az gelişmişliği ve/veya belirli omurların füzyonu yer alabilir. Etkilenen bebeklerde göğsün merkezini oluşturan kemiğin anormal şekilde çöküklüğü (“huni göğsü” veya pektus excavatum) görülebilir. Bebeklerde ayrıca kötü biçimli (displastik) tırnaklar ve/veya parmaklarda ve avuç içlerinde deri sırtı desenlerinde anormallikler (dermatoglifikler) olabilir.

Robinow sendromlu bebeklerin çoğunda genital organlarda anormallikler de vardır ve bazılarında belirgin bir şekilde erkek veya dişi olmayan dış genital organlar (belirsiz genital organlar) bulunabilir. Cinsiyet genellikle erken bebeklik döneminde doğru bir şekilde belirlenebilir. Kızlarda klitoris ve vajinal açıklığın her iki tarafındaki dış, uzun deri kıvrımları (labia majora) az gelişmiş olabilir (hipoplastik).

Erkeklerde penis anormal derecede küçük olabilir (mikropenis) ve çevresindeki derinin altında gizlenmiş olabilir; Ek olarak, testislerden biri veya her ikisi skrotuma inmeyebilir (kriptorşidizm). Nadiren, etkilenen erkeklerde anormal derecede düşük testis fonksiyonu seviyeleri olabilir (kısmi birincil hipogonadizm, ancak ikincil cinsiyet özelliklerinin normal gelişimi görülür (örn. sesin kalınlaşması, karakteristik kıl büyüme kalıpları, testis ve skrotumun büyümesinde ve gelişiminde ani artış, vb.) mikropenisin devam etmesi hariç. Etkilenen kadınlarda yumurtalıkların normal fonksiyonu (normal gonadal fonksiyon) ve normal doğurganlık görülür.

Robinow sendromlu bireylerde böbreklerin ikilenmesi, böbrekte alışılmadık idrar birikimi (hidronefroz), karın boşluğunun kas astarındaki anormal bir açıklıktan kalın bağırsağın bazı kısımlarının dışarı çıkması (kasık fıtığı) ve/veya göbek yakınındaki karın duvarından kalın bağırsağın bazı kısımlarının dışarı çıkması (göbek fıtığı) gibi ek fiziksel anormallikler bulunabilir. Ek olarak, Robinow sendromlu bebeklerin yaklaşık %13’ünde doğumda mevcut olan kalp (kardiyak) defektleri vardır (doğuştan kalp defektleri).

Bu gibi durumlarda, en sık görülen kalp defekti, ventrikülden (pulmoner gövde) çıkan ve sol ve sağ pulmoner arterlere ayrılan damarın anormal daralması (stenoz) veya kapanması (atrezi) nedeniyle kalbin alt odasından (ventrikül) gelen kan akışının engellendiği “sağ ventrikül çıkış tıkanıklığı” olmuştur. Bu kalp defektiyle ilişkili semptomlar, tıkanıklığın boyutuna ve yerine bağlı olarak büyük ölçüde değişir. Robinow sendromlu bazı bebeklerde, yaşamı tehdit eden komplikasyonlara yol açabilen karmaşık konjenital kalp kusurları da dahil olmak üzere diğer kardiyak anormallikler bulunabilir. Nadiren, Robinow sendromlu bebekler ve çocuklar akciğerlerin tekrarlayan enfeksiyonlarına (zatürre) eğilimli olabilir. Nadir, ciddi vakalarda, uygun tedavi olmaksızın zatürre yaşamı tehdit eden komplikasyonlara yol açabilir.

Robinow sendromunun baskın ve çekinik formları birçok aynı semptom ve fiziksel bulguyu paylaşır (örneğin, kraniyofasiyal anormallikler, kısa boy, iskelet malformasyonları ve genital hipoplazi). Bununla birlikte, çekinik formla ilişkili semptomlar ve fiziksel bulgular daha şiddetli olma eğilimindedir. Robinow sendromunun çekinik formuna sahip bebekler, bozukluğun baskın formuna sahip bebeklere göre daha fazla kaburga anormalliği (örneğin, anormal yer değiştirme, füzyon ve/veya belirli kaburgaların yokluğu) ve omurga kemiklerini (omurlar) etkileyen kusurlar sergiler.

Ek olarak, kısa boy, ön kol kemiklerinin az gelişmesi (radyal hipoplazi) ve parmak anormallikleri daha şiddetlidir. Etkilenen çocuklarda, ön kol kemiklerinden birinin başının çıkığı (radyal baş çıkığı) görülebilir; bu, Robinow sendromunun baskın formuna sahip bireylerde nadiren görülen bir anormalliktir. Çekinik forma sahip bireyler ayrıca daha üçgen şekilli bir ağza sahip olma eğiliminde olabilir.

Otozomal dominant Robinow sendromunun bir varyantı olan osteosklerotik form, tipik belirti ve semptomların yanı sıra, özellikle kafatasında kemik mineral yoğunluğunda artış, normal boy, büyük baş ve işitme kaybı ile karakterizedir.

Robinow sendromunun otozomal resesif ve otozomal dominant formları farklı genlerdeki değişiklikler (mutasyonlar) sonucu ortaya çıkar. Otozomal resesif Robinow sendromu, ROR2 genindeki mutasyonlar nedeniyle ROR2 proteininin eksikliğine neden olur. Bu protein olmadan, özellikle iskelet, kalp ve genital organların oluşumu olmak üzere gelişim bozulur.

Otozomal dominant Robinow sendromu, WNT5A genindeki veya DVL1 genindeki mutasyonlar nedeniyle oluşur ve normal gelişim için gerekli olan spesifik proteinlerin eksikliğine neden olur. Osteosklerotik form, DVL1 gen mutasyonlarından kaynaklanır. Robinow sendromuna sahip bazı kişilerde bu genlerin hiçbirinde mutasyon bulunmaz ve hastalığın nedeni bilinmemektedir.

Çoğu genetik hastalık, biri babadan, diğeri anneden alınan iki gen kopyasının durumuyla belirlenir. Resesif genetik bozukluklar, bir birey aynı özellik için anormal bir genin iki kopyasını, her biri ebeveynden olmak üzere miras aldığında ortaya çıkar. Bir birey bir normal gen ve bir hastalık geni miras alırsa, kişi hastalık için taşıyıcı olacaktır ancak genellikle semptomlar göstermeyecektir. Taşıyıcı ebeveynlerden ikisinin de değişmiş geni aktarması ve etkilenen bir çocuğa sahip olma riski her hamilelikte %25’tir. Ebeveynleri gibi taşıyıcı olan bir çocuğa sahip olma riski her hamilelikte %50’dir. Bir çocuğun her iki ebeveyninden de normal genler alma şansı %25’tir. Risk erkekler ve kadınlar için aynıdır.

Tüm bireyler 4-5 anormal gen taşır. Yakın akraba (akraba) olan ebeveynlerin, akraba olmayan ebeveynlere göre her ikisinin de aynı anormal geni taşıma olasılığı daha yüksektir, bu da çekinik genetik bozukluğa sahip çocuk sahibi olma riskini artırır.

Baskın genetik bozukluklar, belirli bir hastalığa neden olmak için anormal bir genin yalnızca tek bir kopyasının gerekli olduğu durumlarda ortaya çıkar. Anormal gen, ebeveynlerden herhangi birinden kalıtılabilir veya etkilenen bireyde yeni bir mutasyonun (gen değişimi) sonucu olabilir. Anormal genin etkilenen ebeveynden bir çocuğa geçme riski her gebelikte %50’dir. Risk erkekler ve kadınlar için aynıdır. Bazı bireylerde bozukluk, yumurta veya sperm hücresinde oluşan kendiliğinden bir genetik mutasyondan kaynaklanır. Bu gibi durumlarda bozukluk ebeveynlerden kalıtılmaz.

Robinow sendromunun tanısı genellikle doğumdan kısa bir süre sonra kısa boy, uzuv ve genital anormallikler ve karakteristik yüz özellikleri gibi fiziksel bulgulara dayanarak yapılır. Otozomal resesif Robinow sendromunun tanısını doğrulamak için ROR2 genindeki mutasyonlar için moleküler genetik test mevcuttur. Otozomal dominant Robinow sendromunun tanısını doğrulamak için WNT5A geni ve DVL1 genindeki mutasyonlar için moleküler genetik test mevcuttur.

Robinow sendromunun tedavisi her bireyde belirgin olan belirli semptomlara yöneliktir. Tedavi, uzmanlardan oluşan bir ekibin koordineli çabalarını gerektirebilir. Çocuk doktorları, iskelet anormalliklerini tedavi eden uzmanlar (ortopediler), cerrahlar, kalp sorunlarını teşhis eden ve tedavi eden uzmanlar (kardiyologlar), fizyoterapistler ve/veya diğer sağlık profesyonelleri, etkilenen bir çocuğun tedavisini sistematik ve kapsamlı bir şekilde planlamak zorunda kalabilir.

Belirsiz genital organlara sahip etkilenen bebeklerde, cinsiyet yenidoğan döneminde klinik muayene ile doğru bir şekilde belirlenebilir. Bazı çocuklarda, kriptorşidizmi ve/veya diğer genital anormallikleri düzeltmek için ameliyat yapılabilir ve/veya başka önlemler alınabilir. Ek olarak, penis uzunluğunu ve testis hacmini iyileştirerek mikropenisi tedavi etmek için bazen insan koryonik gonadotropin ve/veya testosteron gibi hormon takviyeleri verilir. Bazı hastalarda büyüme hormonu eksikliğinin büyüme hormonu tedavisine olumlu yanıt verdiği bulunmuştur. Ancak bu hormon tedavisi formları bir çocuk endokrinoloğu tarafından yakından izlenmelidir.

Destekler, alçılar, özel egzersizler ve/veya cerrahi, belirli vertebral anormalliklerin tedavisinde faydalı olabilir. Ameliyat ayrıca kasık fıtıkları, belirli kraniyofasiyal anormallikler, hemivertebra ve kaburga anormalliklerine bağlı şiddetli omurga eğriliği (skolyoz), tamamen veya kısmen birleşik parmaklar/ayak parmakları (sindaktili), yarık dudak/damak ve/veya diğer malformasyonları düzeltmek için de yapılabilir. Destekler, diş cerrahisi ve/veya diğer destekleyici teknikler, dişlerin yanlış hizalanmasını ve/veya diğer diş anormalliklerini düzeltmeye yardımcı olmak için kullanılabilir.

Robinow sendromu olan bebekler ve çocuklar, potansiyel olarak bozuklukla ilişkili olabilecek kalp (kardiyak) anormalliklerinin derhal tespit edilmesini ve uygun şekilde derhal tedavi edilmesini sağlamak için kapsamlı tıbbi değerlendirmelerden geçmelidir. Etkilenen bebekler ve çocuklar ayrıca akciğer enfeksiyonlarını (zatürre) önlemeye ve/veya derhal tespit etmeye yardımcı olmak ve derhal uygun tedaviyi sağlamak için dikkatlice izlenmelidir.

Robinow sendromlu çocukların potansiyellerine ulaşmalarını sağlamak için erken müdahale önemlidir. Etkilenen çocuklar için faydalı olabilecek özel hizmetler arasında özel telafi eğitimi, özel sosyal destek, fizik tedavi ve/veya diğer tıbbi, sosyal ve/veya mesleki hizmetler yer alabilir. Etkilenen bireyler ve aileleri için genetik danışmanlık önerilir. Bu bozukluk için diğer tedavi semptomatik ve destekleyicidir.

Paylaşın

Rosai Dorfman Hastalığı Nedir? Belirtileri, Nedenleri, Teşhisi, Tedavisi

0

Rosai Dorfman hastalığı, vücudun lenf düğümlerinde (lenfadenopati), çoğunlukla boyun lenf düğümlerinde (servikal lenfadenopati) belirli bir beyaz kan hücresi türünün (histiyosit) aşırı üretimi (proliferasyon) ve birikmesiyle karakterize nadir bir hastalıktır.

Haber Merkezi / Bazı durumlarda, lenf düğümlerinin yanı sıra vücudun diğer bölgelerinde de anormal histiyosit birikimi meydana gelebilir (ekstranodal). Bu bölgeler arasında cilt, merkezi sinir sistemi, böbrek ve sindirim sistemi bulunur.

Rosai Dorfman hastalığıyla ilişkili semptomlar ve fiziksel bulgular, etkilenen vücudun belirli bölgelerine bağlı olarak değişir. Bu bozukluk çoğunlukla çocukları, ergenleri veya genç yetişkinleri etkiler. Rosai Dorfman hastalığının kesin nedeni bilinmemektedir.

Rosai Dorfman hastalığıyla ilişkili semptomlar ve fiziksel bulgular, bozukluğun kapsamına ve etkilenen belirli organ sistemlerine bağlı olarak kişiden kişiye büyük ölçüde değişir. Bazı vakalar yalnızca lenf düğümlerini etkileyebilir ve herhangi bir ciddi komplikasyona neden olmayabilir. Daha az sıklıkla, bazı vakalar vücudun çeşitli organ sistemlerini etkileyebilir ve potansiyel olarak ciddi komplikasyonlara neden olabilir. Vücudun herhangi bir organ sistemi etkilenebilir.

Çoğu durumda, etkilenen bireylerde etkilenen lenf düğümlerinin ağrısız şişmesi veya büyümesi (lenfadenopati) görülür, çoğunlukla boyun lenf düğümleri (servikal lenfadenopati). Rosai-Dorfman hastalığı olan birçok bireyde hastalığın ek semptomları gelişmez (asemptomatik).

Bazı durumlarda, etkilenen birey ateş, ciltte solukluk (solukluk), istenmeyen kilo kaybı, genel bir sağlıksızlık hissi (halsizlik) ve kronik burun akıntısı (rinit) gibi birçok farklı duruma özgü olan spesifik olmayan semptomlar yaşayabilir. Son derece nadir durumlarda, etkilenen bireyler karaciğer ve/veya dalağın anormal şekilde büyümesi (hepatosplenomegali) yaşayabilir.

Vakaların yaklaşık %43’ünde lenf düğümleri dışında vücudun diğer bölgeleri de etkilenebilir (ekstranodal). Bazı bireylerde lenfadenopati olmaksızın ekstranodal hastalık olabilir. Cilt en yaygın ekstranodal bölgedir. Rosai Dorfman hastalığıyla ilişkili cilt lezyonları genellikle sarı veya mordur.

Ciltte kırmızımsı döküntü benzeri iltihaplanma (eritem), ciltte küçük katı kabarıklıklar (papüller) veya cilt altında görülebilen düğümler (nodüller) mevcut olabilir. Cilt lezyonları vücudun herhangi bir yerinde ortaya çıkabilir, ancak çoğunlukla baş ve boynu etkiler. Bazı vakalarda cilt anormallikleri lenfadenopatinin gelişmesinden önce gelir.

Tükürük bezleri, burun boşluğu, üst solunum yolu, çeşitli kemikler ve gözler ve göz yuvaları (orbitalar) da etkilenebilir. Nadir durumlarda, merkezi sinir sistemi, sindirim sistemi veya böbrekler etkilenebilir. Bu alanların tutulumu ek (ikincil) semptomlara neden olabilir.

Örneğin, gözlerin tutulumuna ikincil olarak görme kaybı meydana gelebilir ve merkezi sinir sisteminin tutulumuna ikincil olarak nöbetler meydana gelebilir. Rosai Dorfman hastalığının bazı vakalarında, histiyositlerin kitleler halinde birikmesi hayati organların sıkışmasına neden olabilir ve bu da potansiyel olarak ciddi komplikasyonlara yol açabilir.

Bazı durumlarda lenf düğümleri etkilenmeyebilir. Bunun yerine, cilt, tek bir kemik veya merkezi sinir sistemi gibi vücudun belirli bir bölgesi etkilenebilir. Bu vakalar izole Rosai Dorfman hastalığı olarak bilinir. Sadece cildin etkilendiği kutanöz Rosai Dorfman hastalığı adı verilen ayrı bir izole Rosai Dorfman hastalığı türü tanımlanmıştır. İlk raporlar, kutanöz Rosai Dorfman hastalığının kadın yetişkinlerde daha yaygın olduğunu göstermektedir.

Rosai Dorfman hastalığının kesin nedeni bilinmemektedir (idiyopatik), ancak neoplaztik nitelikte görünmemektedir. Araştırmacılar, bozukluğun enfeksiyöz bir ajan, immün yetmezlik veya otoimmünite tarafından meydana getirilebileceğini ileri sürmüşlerdir. Rosai Dorfman hastalığının belirtileri, lenf geçişini sağlayan kanallarda (sinüslerde) histiyositlerin aşırı üretimi ve birikimi nedeniyle gelişir (sinüs histiyositozu).

Rosai Dorfman hastalığının tanısı, kapsamlı bir klinik değerlendirme, ayrıntılı hasta öyküsü ve etkilenen dokunun cerrahi olarak çıkarılması ve mikroskobik incelemesi (biyopsi) gibi çeşitli özel testler ile doğrulanabilir.

Çoğu durumda, Rosai-Dorfman hastalığının semptomları tedavi olmaksızın aylar veya birkaç yıl içinde ortadan kalkabilir (spontan remisyon). Rosai-Dorfman hastalığı olan bireyler için mümkün olduğunca tedavi olmaksızın klinik gözlem tercih edilir. Çoğu durumda, hiçbir tedaviye gerek kalmaz.

Bazı durumlarda çeşitli tedavi seçenekleri gerekli olabilir. Bu durumlarda, Rosai Dorfman hastalığının tedavisi her bireyde belirgin olan spesifik semptomlara yöneliktir. Histiyositik lezyonların cerrahi olarak çıkarılması da dahil olmak üzere Rosai Dorfman hastalığı olan bireyleri tedavi etmek için çeşitli farklı tedavi seçenekleri kullanılmıştır.

Daha ciddi vakalarda, ek tedavi seçenekleri arasında steroidler (örneğin, prednizon), alfa-interferon ve belirli antikanser ilaçları (kemoterapi) içeren belirli ilaçlarla tedavi yer almıştır. Bazı vakalarda, etkilenen bireyler bu tedavilerle semptomlarında iyileşme göstermiştir. Diğer vakalarda, ilaç tedavileri etkisiz olmuştur. Diğer tedavi semptomatik ve destekleyicidir.

Paylaşın

Rosenberg Çutor Sendromu Nedir? Nedenleri, Belirtileri, Teşhisi, Tedavisi

0

Rosenberg Chutorian sendromu, işitme kaybı, optik sinir dejenerasyonu (optik atrofi) ve nörolojik anormallikler, özellikle merkezi sinir sistemi dışındaki sinirlerin hastalığı (periferik nöropati) üçlüsü ile karakterize son derece nadir bir genetik bozukluktur.

Haber Merkezi / Kollar ve bacaklar periferik nöropatiden en sık etkilenenlerdir. Rosenberg Chutorian sendromu, kadın taşıyıcıda ara sıra görülen hafif semptomlarla X’e bağlı bir bozukluk olarak kalıtılır. En az iki başka bozukluk optik atrofi, işitme kaybı ve periferik nöropati ile karakterizedir: Iwashita sendromu ve Hagemoser sendromu. Çoğu araştırmacı bu iki bozukluğu ve Rosenberg Chutorian sendromunu ayrı bozukluklar olarak kabul eder.

Rosenberg Chutorian sendromunun semptomları genellikle bebeklik veya erken çocukluk döneminde belirginleşir. İşitme kaybı, optik atrofi ve periferik nöropati klinik üçlüsü bozukluğu karakterize eder.

Rosenberg Chutorian sendromu olan bireylerde sensörinöral işitme kaybı gelişir. Bu tür işitme kaybı olan kişilerde, ses normal olarak dış ve orta kulak yoluyla iletilebilir. Ancak, iç kulak veya işitme sinirindeki bir kusur nedeniyle ses titreşimleri beyne düzgün bir şekilde iletilmez ve bu da işitme kaybına neden olur.

Bu tür sensörinöral işitme kaybı genellikle doğumda mevcut olsa da, bebeklik döneminde daha sonra tespit edilemeyebilir. Etkilenen çocuklar yaşlandıkça, sağırlık konuşma gelişiminde gecikmelere veya bozulmaya neden olabilir. İşitme kaybı yavaş ilerleyebilir.

Rosenberg Chutorian sendromu olan bireylerde ayrıca optik sinir dejenerasyonu (atrofi) (optik atrofi) gelişir. Optik sinir, retinadan beyne elektriksel uyarılar gönderen yapıdır. Optik atrofi, görme keskinliğinin kaybına neden olur.

Birçok siniri etkileyen inflamatuar olmayan hastalık (polinöropati) Rosenberg Chutorian sendromunun bir diğer belirtisidir. Merkezi sinir sisteminin dışındaki sinirler, özellikle kol ve bacakların sinirleri etkilenir (periferik nöropati). Bireylerde kol ve bacaklardaki kaslarda güçsüzlük ve erime (atrofi) gelişebilir. Sinirleri çevreleyen yağlı örtünün tahribatı (demiyelinizasyon) birkaç etkilenen bireyde görülmüştür.

Rosenberg Chutorian sendromu, X kromozomunda bulunan fosforibosilpirofosfat sentaz I (PRPS1) genindeki mutasyondan kaynaklanır. Rosenberg Chutorian sendromu X’e bağlı bir bozukluk olarak kalıtılır. X’e bağlı genetik bozukluklar, X kromozomundaki anormal bir genin neden olduğu durumlardır ve çoğunlukla erkeklerde görülür. X kromozomlarından birinde hastalık geni bulunan kadınlar, o bozukluğun taşıyıcılarıdır.

Taşıyıcı kadınlar genellikle semptomlar göstermezler çünkü kadınların iki X kromozomu vardır ve biri inaktiftir, böylece o kromozomdaki genler işlevsizdir. Genellikle anormal geni olan X kromozomu inaktiftir. Ancak, PRPS1 gen mutasyonu taşıyan bazı kadınlar değişken derecede hafif semptomlar gösterir.

Erkeklerin annelerinden kalıtılan bir X kromozomu vardır ve bir erkek hastalık geni içeren bir X kromozomu miras alırsa hastalığa yakalanır. X’e bağlı bir hastalığın taşıyıcısı olan kadınların her gebelikte kendileri gibi taşıyıcı bir kız çocuğuna sahip olma olasılığı %25, taşıyıcı olmayan bir kız çocuğuna sahip olma olasılığı %25, hastalıktan etkilenen bir oğula sahip olma olasılığı %25 ve etkilenmemiş bir oğula sahip olma olasılığı ise %25’tir.

X bağlantılı bozuklukları olan erkekler hastalık genini taşıyıcı olacak tüm kızlarına geçirirler. Bir erkek X bağlantılı bir geni oğullarına geçiremez çünkü erkekler her zaman erkek yavrularına X kromozomları yerine Y kromozomlarını geçirirler.

Rosenberg Chutorian sendromu tanısı, kapsamlı bir klinik değerlendirme, ayrıntılı bir hasta öyküsü ve karakteristik bulguların tanımlanmasına dayanarak yapılır. Tanıyı doğrulamak için PRSP1 gen mutasyonları için moleküler genetik test mevcuttur. Etkilenen bir aile üyesinde PRSP1 gen mutasyonu tanımlanmışsa taşıyıcı testi ve doğum öncesi tanı mevcuttur.

Paylaşın

Rizomelik Kondrodisplazi Punctata Nedir? Nedenleri, Belirtileri, Teşhisi, Tedavisi

0

Rizomelik kondrodisplazi punktata (RCDP), vücudun birçok bölümünün gelişimini etkileyen plazmalojenler adı verilen eter tipi lipitlerin eksikliğiyle ilişkili nadir bir hastalıktır. RCDP, en çok üst kollarda ve bacaklarda (rizomeli) belirgin olan orantısız kısa boyla karakterizedir.

Haber Merkezi / RCDP’li bireylerde genellikle eklem hareketleri sınırlıdır veya azalmıştır (kontraktürler). Alnın belirginliği, geniş aralıklı gözler ve yüzün ortasının az gelişmişliği gibi belirgin yüz özellikleri vardır. Diğer klinik özellikler arasında zihinsel bozukluk, göz merceklerinin bulanıklaşması (katarakt), nöbetler, kalp kusurları ve solunum sorunları bulunur.

RCDP1 en yaygın ve en iyi anlaşılan tiptir. Ancak, RCDP tipten bağımsız olarak daha şiddetli özelliklere ve daha düşük plazmalojen seviyelerine sahip olan “klasik” veya nispeten hafif özelliklere ve daha yüksek plazmalojen seviyelerine sahip olan “klasik olmayan” olarak kategorize edilebilir.

Klasik (şiddetli) RCDP1: Etkilenen bireylerde genellikle uzun süreli oksijen kullanımı gerektiren önemli akciğer hastalıkları vardır ve sık sık akciğer enfeksiyonları görülür. Bireylerde ayrıca kısalmış kol ve bacak kemikleri, sıkı eklemler (kontraktürler) ve spinal kanalın daralması (spinal stenoz) gibi iskelet ve eklem anormallikleri vardır. Bu anormallikler yürümeyi zorlaştırabilir veya imkansız hale getirebilir ve omuriliğin sıkışmasına neden olarak ağrı, karıncalanma, güçsüzlük veya zayıf mesane kontrolüne yol açabilir.

Görme de etkilenir ve çoğu çocuğa yaşamın ilk altı ayında katarakt teşhisi konur. RCDP’ye özgü yüz özellikleri arasında yukarı kalkık burun, orta yüzün az gelişmişliği ve geniş aralıklı gözler bulunur. Süt dişleri geç çıkabilir ve tekrarlayan kulak enfeksiyonları meydana gelebilir, böylece işitme kaybı riski artar. Bu çocukların beslenme zorlukları nedeniyle etkilenmemiş çocuklara kıyasla büyüme eğrilerinde geride kalma olasılığı yüksektir.

RCDP’li kişilerde zihinsel engellilik vardır ve tür ve şiddette değişen nöbetler geçirebilirler. Çoğu, 6 aylık bir çocuğun erken bebeklik dönüm noktalarının ötesine geçemez ancak yine de gülümsemeyi, tanıdık yüzleri tanımayı ve gülmeyi öğrenebilir. RCDP’nin diğer yaygın semptomları arasında kalp kusurları ve egzama bulunur. Enfeksiyon ve akciğerlerin az gelişmesinden kaynaklanan solunum sorunları şu anda klasik RCDP1’li çocuklarda en yaygın ölüm nedenidir.

Klasik olmayan (hafif) RCDP1: Etkilenen bireylerde genellikle iskelet anormallikleri, katarakt, zihinsel engellilik ve büyüme kısıtlaması vardır, ancak bunlar önemli ölçüde daha az şiddetlidir ve/veya yaşamın ilerleyen dönemlerinde ortaya çıkar (klasik RCDP1 ile karşılaştırıldığında) ve gecikmiş tanıya yol açar. Doğum ağırlığı ve boyu genellikle normale yakındır ve bu çocuklar büyüdükçe geride kalırlar ancak klasik RCDP1’li çocuklar kadar hızlı değillerdir. Tanı genellikle erken çocukluk döneminde konur. Gelişimsel gecikmeler, eklem kontraktürleri ve katarakt gibi semptomlar iki yaşına kadar ortaya çıkar.

Uzuv kısalması varsa genellikle daha hafiftir ancak yine de çoğunlukla dirsekleri, kalçaları ve/veya dizleri etkileyen eklem deformiteleri ve kontraktürlerle ilişkilidir. Hafif RCDP1’li çocuklar genellikle yürümeyi öğrenir ve temel sözlü ve sözsüz iletişim becerileri geliştirir ancak öğrenme güçlükleri ve DEHB veya otizm gibi davranış sorunları yaşayabilirler. Nöbetler ve kalp anormallikleri de sıklıkla görülür ancak genellikle daha az şiddetlidir ve yaşamın ilerleyen dönemlerinde ortaya çıkabilir.

RCDP1 RCDP2 ve RCDP3’lü çocuklarda aynı semptomlar ve özellikler görülür. RCDP4’lü çocuklarda şiddetli zihinsel engellilik, erken başlangıçlı nöbetler, konjenital katarakt ve büyüme kısıtlaması gibi benzer özellikler görülür ancak uzuv kemiklerinde kısalma (rizomeli) veya kemik ve kıkırdakta anormal kalsifikasyon (kondrodisplazi punktata) görülmez. RCDP5’li çocuklarda genellikle diğer tiplere benzer semptomlar görülür ancak bunlar genellikle daha az şiddetlidir (daha hafif veya klasik olmayan formlarda görülenler gibi). RCDP5’te iskelet anormallikleri daha az belirgindir, epilepsi başlangıcı daha geç olur, büyüme gecikmesi daha az önemlidir ve zihinsel engellilik o kadar şiddetli değildir.

RCDP, birkaç farklı gendeki değişikliklerden (varyantlardan) kaynaklanır. Bu varyantlar, yağ asitlerinin parçalanması ve farklı moleküllerin senteziyle ilişkili hücrelerdeki kese benzeri yapılar olan peroksisomların işlevini etkiler. Bu gen varyantları, plazmalojenlerin üretimini etkileyerek düşük plazmalojen seviyelerine neden olur. RCDP1 ayrıca diğer tiplerde görülmeyen fitanik asit birikimiyle de ilişkilidir. Klasik RCDP’li bireyler daha düşük plazmalojen seviyelerine sahiptir ve klasik olmayan forma sahip olanlardan daha şiddetli etkilenirler.

Yeni doğan bir bebekte, erken başlangıçlı katarakt gelişimi, proksimal uzuvların göreceli kısalması (rizomeli), karakteristik yüz özellikleri veya görüntüleme testlerinin karakteristik iskelet anormallikleri göstermesi gibi fiziksel özelliklere dayanarak RCDP’den şüphelenilebilir. RCDP kesin olarak biyokimyasal ve moleküler testlerle teşhis edilir.

Klasik olmayan RCDP’li bireyler, önemli gelişimsel gecikmeler ve/veya kataraktlar belirgin hale gelene kadar çocukluk döneminin ilerleyen dönemlerine kadar teşhis edilemeyebilir. Genetik ve/veya biyokimyasal testler, bireyin klasik veya klasik olmayan RCDP formuna sahip olup olmadığını belirlemeye yardımcı olabilir.

RCDP birçok vücut sistemini etkileyen bir hastalıktır. Tedavi hastanın yaşına ve hastalığın türüne ve şiddetine bağlıdır. Genellikle sosyal, eğitimsel, iletişimsel, fizik tedavi ve ara sıra cerrahi müdahaleyi içerir. Tedavinin temel hedefleri komplikasyonları önlemek, yaşam kalitesini iyileştirmek ve hastayı ve ailesini desteklemektir. Şu anda RCDP için bilinen bir tedavi yoktur ve tedavi belirli semptomlara odaklanır.

Paylaşın

Riboflavin Taşıyıcı Eksikliği Nedir? Belirtileri, Nedenleri, Teşhisi, Tedavisi

0

Riboflavin taşıyıcı eksikliği nadir görülen ilerleyici bir nörodejeneratif hastalıktır. Nörodejeneratif, omurilikten veya beyinden (merkezi sinir sistemi) kaslara veya glandüler dokuya hizmet eden (sinirlendiren) sinirlere sinir uyarılarını ileten sinir hücrelerinin (nöronlar) hasar gördüğü veya kaybolduğu bozuklukları ifade eder.

Haber Merkezi / Riboflavin taşıyıcı eksikliği ayrıca, beyin ve omurilik dışındaki tüm sinirler olan periferik sinir sisteminin motor ve duyusal sinir hücrelerinin (nöronlar) hasar görmesi nedeniyle gelişen sinir hastalığı ile karakterize bir bozukluk olan nöronopati olarak sınıflandırılır. Motor nöron, sinir uyarılarını beyinden veya omurilikten kaslara veya glandüler dokuya ileten bir sinir hücresidir.

Duyusal sinir hücreleri dokunma, ağrı ve sıcaklık gibi dış uyaranlara yanıt verir ve bu uyaranları sinir uyarılarına dönüştürür. Bu sinir hücrelerinin kaybı, bu sinirlerin hizmet ettiği kasın zayıflığına ve dejenerasyonuna (atrofi) yol açar. Riboflavin taşıyıcı eksikliğinde etkilenen sinir hücreleri beyin sapında (omuriliğe bağlanan beynin alt kısmı) ve omurilikte bulunur.

Belirtiler arasında nefes alma zorlukları, yüz zayıflığı, işitme kaybı, gözlerde anormallikler, çiğneme ve yutma zorluğu, kol ve bacaklarda kas zayıflığı ve dengesiz veya dengesiz bir yürüyüş şekli (anormal yürüyüş) yer alabilir. Tedavi edilmezse belirtiler giderek kötüleşir. Zeka bu bozukluktan etkilenmez.

Riboflavin bir vitamindir (B2 vitamini) ve vücudun düzgün sağlığı ve gelişimi için gereklidir. Riboflavin vücutta kolayca sentezlenmez ve bu nedenle, diyet yoluyla alınmalıdır. Bir tedavisi olmasa da, tedavi oldukça etkilidir ve eksik riboflavin seviyelerini geri kazandırmak için riboflavin takviyesinden oluşur. Bu bozukluklardan şüphelenilen kişilere derhal riboflavin takviyesi verilmelidir.

Riboflavin taşıyıcı eksikliği, SLC52A2 veya SLC52A3 genlerindeki bir varyasyon (mutasyon) sonucu oluşur ve otozomal resesif olarak kalıtılır.

Belirti ve semptomların başlangıcı bebeklikten erken yetişkinliğe kadar değişebilir. Tıbbi literatürde bildirilen bir kişi ilk olarak 27 yaşında semptomlar gösterdi, ancak etkilenen bireylerin çoğu yaşamlarının ilk birkaç yılında semptomlar gösterir. Bebekler ve çocuklar genellikle semptomlar ilk başlayana kadar normal şekilde gelişir. Bazen, semptomlar ilk başlamadan hemen önce bir enfeksiyon veya ateş meydana gelir.

Gelişen belirli belirti ve semptomlar ve bunların şiddeti ve ilerlemesi bir kişiden diğerine, hatta aynı aileden üyeler arasında bile çok farklı olabilir, ancak etkilenen çoğu kişi için ilk semptom sensörinöral sağırlıktır (iç kulak hasarından kaynaklanan işitme kaybı). Genellikle, semptomların başlangıcı ne kadar geç olursa, bozukluk o kadar hafiftir. Şiddetli formlar hızla ilerleyebilir ve tedavi edilmezse yaşamı tehdit edici olabilir.

Pontobulbar palsi, riboflavin taşıyıcı eksikliğinin yaygın bir belirtisidir. Pontobulbar, beyin sapının alt kısmı olan medulla oblongata’nın alt kısmındaki sinirlerin toplanmasının felci veya bozulması anlamına gelir. Bu, yüz ifadelerini, işitme ve dengeyi, tadı ve başı, omuzları ve dili hareket ettirmek için kullanılan kasları kontrol etmeye yardımcı olan birkaç kranial siniri içerir.

Pontobulbar palsi, yüz kaslarının güçsüzlüğüne ve yüz ifadelerinin azalmasına, çiğneme ve yutma zorluğuna (disfaji), konuşmada gevelemeye veya kelime oluşturma zorluğuna (disfoni), nefes alırken tiz bir hırıltı sesine (stridor) ve dilin kısa, kendiliğinden kasılmasına (fasikülasyonlar) ve dilin güçsüzlüğüne neden olabilir ve bu da yutma zorluklarına katkıda bulunabilir. Çiğneme ve yutma zorlukları bebeklerde beslenme zorluklarına yol açabilir ve yiyecek, sıvı veya diğer yabancı maddelerin yanlışlıkla akciğerlere kaçmasıyla oluşan aspirasyon riski olabilir.

Bozukluk bebeklikte başladığında, ilk belirtilerden biri solunum (respirasyon) problemi olabilir. Tedavi edilmezse bu, hayatı tehdit eden bir komplikasyon olabilir. Solunum problemleri, göğüs boşluğunu karın boşluğundan ayıran bir kas olan diyaframın felcinden kaynaklanır. Nefes alırken diyafram kasılır ve aşağı doğru hareket eder, bu da göğüs boşluğundaki alanı artırır ve akciğerlerin hava ile dolduğunda genişlemesine izin verir. Riboflavin taşıyıcı eksikliği olan hastalarda, diyaframın innervasyonundan kaynaklanan solunum yetmezliği ana ölüm nedenidir.

En yaygın semptom sensörinöral işitme kaybıdır. Sensörinöral işitme kaybı, kulak içindeki sinirler duyusal girdiyi (ses) beyne düzgün bir şekilde gönderemediğinde ortaya çıkar ve kulağın kendisiyle ilgili sorunlardan kaynaklanmaz. Sensörinöral işitme kaybının derecesi ve üretimi bir çocuktan diğerine değişebilir, ancak çocuklar önemli işitme kaybı yaşayabilir.

Bazı bebeklerde, gözlerden beyne görüntü oluşturmak için duyusal girdi gönderen ana göz sinirinde (optik sinir) dejenerasyon görülebilir (optik atrofi). Bu, çeşitli derecelerde görme kaybına neden olabilir. Bazen etkilenen bireyler gözlerde hızlı, istemsiz hareketler de yaşarlar (nistagmus). Daha az sıklıkla, üst göz kapaklarının düşmesi (ptozis) meydana gelebilir.

Üst kol kaslarının (dirsek ve omuz arasındaki kaslar) zayıflığı ve dejenerasyonu da meydana gelebilir ve giderek kötüleşebilir. Sonunda, kolların ve bacakların tüm kasları etkilenebilir. Boyundaki belirli kaslarda zayıflık olabilir. Bunu, baş, kollar ve bacaklar hariç tüm vücudu oluşturan gövde kaslarının zayıflığı ve dejenerasyonu izler (aksiyel kas zayıflığı). Etkilenen bazı bireylerde, kas hareketi koordinasyonu üzerinde kontrol eksikliği olan duyusal ataksi gelişir.

Bu, koordine olmayan veya dengesiz bir yürüyüş biçimine (anormal yürüyüş) yol açabilir. Kas zayıflığı, egzersize veya uzun süreli aktiviteye tahammülsüzlüğe yol açabilir. Bazı bireylerde sonunda kontraktürler gelişir. Kontraktür, kasın anormal şekilde kısalması durumudur. Bu, kasların gerilmesini zorlaştırabilir ve bir eklem etkilenirse, eklem bükülmüş veya düz bir pozisyonda kalıcı olarak sabitlenebilir ve etkilenen eklemin hareketini tamamen veya kısmen kısıtlayabilir.

Riboflavin taşıyıcı eksikliği tip 2 ve 3 arasında farklılıklar vardır. Tip 2, kollarda ve boyunda en belirgin olan kas güçsüzlüğü ile karakterize edilirken, tip 3’te kas güçsüzlüğü daha geneldir. Tip 2’de görme kaybı, optik atrofi ve duyusal ataksi daha yaygındır, tip 3’te ise ses teli felci daha yaygındır.

Riboflavin taşıyıcı eksikliği, üç genden birindeki değişiklikten kaynaklanır – SLC52A1 geni (riboflavin taşıyıcı eksikliği tip 1’e neden olur), SLC52A2 geni (riboflavin taşıyıcı eksikliği tip 2) ve SLC52A3 geni (riboflavin taşıyıcı eksikliği tip 3). Genler, vücudun birçok işlevinde kritik rol oynayan proteinlerin oluşturulması için talimatlar sağlar. Bir genin bir değişikliği meydana geldiğinde, protein ürünü hatalı, etkisiz, yok veya aşırı üretilmiş olabilir. Belirli proteinin işlevlerine bağlı olarak, bu vücudun birçok organ sistemini etkileyebilir. SLC52A1 ve SLC52A3 proteinleri öncelikle ince bağırsakta bulunurken, SLC52A2 proteini beyinde bulunur.

Bu üç gen, riboflavin taşıyıcıları olarak işlev gören proteinleri üretir (kodlar). Bu taşıyıcı proteinler, riboflavinin hücre zarlarını geçmesine ve hücrelere girmesine yardımcı olur. Riboflavin, B2 vitamini olarak da bilinir. Vücut riboflavin üretmez, ancak süt, yoğurt, yumurta, sakatat ve yağsız etler ve zenginleştirilmiş tahıl ürünleri gibi birçok farklı yiyecek türünde bulunabilir. Riboflavin, iki koenzimin, flavin mononükleotidi ve riboflavin-5′-fosfatın temel bir bileşenidir. Koenzimler, vücutta biyokimyasal reaksiyonlara neden olan (katalize eden) özel proteinler olan enzimlerin düzgün çalışması için gerekli olan protein olmayan bileşiklerdir.

Bu iki koenzim, vücudun enerji tedarikini, hücrelerin büyümesini, gelişimini ve işlevini ve karbonhidratların, yağların ve proteinlerin metabolizmasını sürdürmek için gereklidir. Bu üç genden birinde hastalığa neden olan (patojenik) bir varyasyon olduğunda, bu genlerin ürettiği proteinler anormaldir ve riboflavini hücre zarlarından taşıyamaz. Anormal riboflavin taşıyıcı proteinlerinin riboflavin taşıyıcı eksikliğine nasıl neden olduğu henüz bilinmemektedir.

Riboflavin taşıyıcı eksikliğine neden olan varyasyonlar otozomal resesif bir desende kalıtılır. Genetik hastalıklar, babadan ve anneden alınan kromozomlardaki belirli bir özellik için genlerin kombinasyonuyla belirlenir. Resesif genetik bozukluklar, bir birey her iki ebeveynden de çalışmayan bir gen miras aldığında ortaya çıkar. Bir birey hastalık için bir çalışan gen ve bir çalışmayan gen alırsa, kişi hastalık için taşıyıcı olacaktır, ancak genellikle semptomlar göstermeyecektir.

Taşıyıcı ebeveynlerden ikisinin de çalışmayan geni geçirmesi ve dolayısıyla etkilenen bir çocuğa sahip olması riski her hamilelikte %25’tir. Ebeveynler gibi taşıyıcı olan bir çocuğa sahip olma riski her hamilelikte %50’dir. Bir çocuğun her iki ebeveynden de çalışan genler alma şansı %25’tir. Risk erkekler ve kadınlar için aynıdır.

Riboflavin taşıyıcı eksikliğinin tanısı, karakteristik semptomların tanımlanması, ayrıntılı bir hasta ve aile geçmişi, kapsamlı bir klinik değerlendirme ve çeşitli özel testlere dayanır. Riboflavin taşıyıcı eksikliği henüz yenidoğan taramasıyla tespit edilememiştir. Tanı, moleküler genetik testlerle doğrulanır. Moleküler genetik test, bu bozukluklara neden olduğu bilinen genlerdeki hastalığa neden olan varyasyonları tespit edebilir, ancak yalnızca özel laboratuvarlarda tanı hizmeti olarak mevcuttur.

Riboflavin taşıyıcı eksikliği tedavi edilebilir olduğundan, geri döndürülemez nörolojik hasarı önlemek için hızlı tanı ve erken tedavi esastır. Riboflavin takviyesi, bu bozukluklara sahip olduğundan şüphelenilen kişilere, moleküler genetik testlerle onaylanmadan önce bile derhal verilmelidir.

Ana tedavi yüksek doz riboflavin takviyesidir. Etkilenen bireylerin çoğu bu terapiyle iyileşir. Bazı bireyler hızla iyileşirken, diğerleri 12 ay içinde kademeli olarak iyileşir. Riboflavin takviyesinin optimum dozu, en iyi uygulama yöntemi veya en iyi sıklığı bilinmemektedir. Tedavi kişiselleştirilecektir. Doktorlar, her birey için optimum doza ulaşılana kadar kademeli olarak artan miktarlarda riboflavin takviyesi verecektir. Hastaların yanıt vermediği veya stabil hale geldiği ve daha sonra semptomların ilerlediği az sayıda vakanın bildirildiği unutulmamalıdır. Bu vakalarda daha erken müdahalenin faydalı olup olmayacağı belirsizdir.

Riboflavin taşıyıcı eksikliğinin diğer tedavileri semptomatik ve destekleyicidir. Çiğneme ve yutma güçlüğü çeken bebeklere yardımcı olmak için bir beslenme tüpü gerekebilir. Nefes alma güçlüğü çeken bebekler mekanik bir ventilatörle mekanik yardıma ihtiyaç duyabilir. Bazen, etkilenen bireyler soluk borusuna (trakea) erişim sağlamak için boyunda cerrahi bir açıklık olan trakeostomiye ihtiyaç duyabilir. Nefes almaya izin vermek için bu açıklığa bir tüp yerleştirilir. Bazı vaka raporlarında, steroidler ve intravenöz immünoglobulinler çok az başarıyla verilmiştir; hastalar tipik olarak kısa süreli stabilizasyon dönemleri yaşar ve ardından hastalık ilerlemesi olur.

Konuşma ve dil terapisi, mesleki terapi ve fizik tedavi de faydalı olabilir. Fizik tedavi, kontraktürleri önlemeye yardımcı olabilir. Tüm çocuklara periyodik yeniden değerlendirmeler ve hizmetlerin ayarlanması sağlanmalıdır. Bazı çocukların yürümelerine yardımcı olmak için desteklere veya diğer ortez cihazlarına ihtiyacı vardır. Ciddi şekilde etkilenen bireyler tekerlekli sandalyeye ihtiyaç duyabilir.

İşitme kaybı, koklear implant adı verilen işitme cihazlarıyla tedavi edilebilir. Sesi yükselten normal işitme cihazlarının aksine, bu işitme cihazları doğrudan işitsel siniri uyararak çalışır. Koklear implanta verilen yanıt kişiye özeldir, ancak genellikle olumlu olmuştur. Görme kaybı olan çocuklar kalan görmeyi yükseltmeye yardımcı olmak için düşük görme yardımcıları almalıdır. İşitme kaybı veya görme kaybı olan çocuklar ayrıca özel eğitim hizmetleri almalıdır.

Skolyoz, riboflavin taşıyıcı eksikliği olmayan çocuklarda olduğu gibi tedavi edilmelidir. Bazı bireylerde cerrahi müdahale gerekebilir.

Tedavi, uzmanlardan oluşan bir ekibin koordineli çabalarını gerektirebilir. Çocuk doktorları, cerrahlar, çocuklarda beyin ve sinir sistemi bozukluklarını teşhis etme ve tedavi etme konusunda uzmanlaşmış doktorlar (pediatrik nörologlar), nörologlar, çocuklarda göz bozukluklarını teşhis etme ve tedavi etme konusunda uzmanlaşmış doktorlar (pediatrik oftalmologlar), oftalmologlar, kulak bozukluklarını teşhis etme ve tedavi etme konusunda uzmanlaşmış doktorlar (odyologlar) ve diğer sağlık profesyonellerinin tedaviyi sistematik ve kapsamlı bir şekilde planlamaları gerekebilir. Etkilenen bireyler ve aileleri için genetik danışmanlık önerilir. Tüm aile için psikososyal destek de önemlidir.

Riboflavin taşıyıcı eksikliği olan kadınlar ve bu bozuklukların taşıyıcısı (heterozigot) olan kadınlar, hamilelik öncesinde, sırasında ve emzirme döneminde riboflavin takviyesi almalıdırlar.

Paylaşın

KÜNYE

MESAJ

– Borsa ve Döviz
– Finans
– Enerji
– Otomobil
– Emlak
– Diğer Ekonomi

 

0 (537) 883 27 00

haberkaos.com@gmail.com

Sosyal Medyada Haber Kaos