Kalıtsal leiomyomatoz ve renal hücreli karsinom (HLRCC) olarak da bilinen kalıtsal leiomyomatoz ve renal hücreli karsinom, ciltte ve uterusta düz kas büyümeleri (leiomyomlar) ve böbrek (böbrek) kanseri gelişme riskinin artmasıyla karakterize nadir bir genetik hastalıktır.

Haber Merkezi / Cilt büyümeleri küçük, sert şişlikler (papüller) veya küçük topaklar (nodüller) gibi görünebilir ve kanserli (iyi huylu) değildir. Rahim miyomları olarak da bilinen rahim leiyomiyomları çok sayıda olabilir ve aynı zamanda iyi huylu olabilir ancak ağır adet dönemleri veya pelvik baskı veya ağrı gibi semptomlara neden olabilir. Etkilenen bireylerde böbrek kanserine, özellikle de tip II papiller renal hücreli karsinom olarak bilinen bir türe yakalanma riski yüksektir.

HLRCC ile ilişkili böbrek kanseri kanserlidir (kötü huylu) ve agresif olabilir ve vücudun diğer bölgelerine yayılabilir (metastaz yapabilir). HLRCC, fumarat hidrataz (FH) genindeki mutasyonlardan kaynaklanır ve otozomal dominant bir şekilde kalıtsaldır.

HLRCC’nin semptomları ve ilerlemesi, aynı ailenin üyeleri arasında bile kişiden kişiye büyük farklılıklar gösterebilir. HLRCC için mutasyona uğramış bir geni miras alan bazı bireylerde herhangi bir semptom gelişmeyecektir. Semptom geliştirmeye yatkınlık aile üyeleri arasında da farklılık gösterir. Örneğin, eğer bir ebeveynde böbrek kanseri gelişirse, bu mutlaka çocuğun da etkileneceği anlamına gelmez.

En sık görülen semptom leiomyom veya leiomyomata adı verilen iyi huylu deri lezyonlarıdır. Leiomyomlar genellikle cilt renginde, kahverengimsi veya kırmızımsı olan küçük büyümelerdir. Bazen döküntüye benzeyebilirler. Çoğunlukla gövdede, kollarda ve bacaklarda (ekstremitelerde) ve yüzde görülürler. Bu lezyonlar dokunmaya ve soğuğa karşı hassastır ve nadir durumlarda ağrılı olabilir. 

Bazı bireylerde vücudun geniş bir alanını kaplayan çok sayıda küçük leiomyomla birlikte yaygın hastalık bulunabilir; diğer bireylerde yalnızca birkaç şişlik gelişebilir. Bazı bireylerde yalnızca küçük bir cilt büyümesi (leiomyom) olabilir veya tespit edilebilir bir büyüme olmayabilir. Leiomyomlar genellikle 10 ila 50 yaşları arasında belirgin hale gelir (ortalama yaş 25’tir) ve genellikle etkilenen bireylerin yaşları ilerledikçe boyut ve sayı olarak artar.

HLRCC’li kadınlarda rahimde leiomyomlar (uterus miyomları) gelişebilir. Bu büyümeler genel popülasyondaki kadınlarda yaygındır ve herhangi bir belirtiye neden olmadıkları için (asemptomatik) sıklıkla fark edilmezler. HLRCC’li kadınlarda rahim miyomları daha çok sayıdadır, daha büyüktür ve erken başlangıç ​​yaşındadır; çoğunlukla 18 ila 52 yaşları arasında teşhis edilir (ortalama yaş 30’dur). Etkilenen kadınlar anormal derecede ağır adet dönemleri geçirebilir ve pelvik baskı veya ağrı hissedebilirler. HLRCC’li kadınlar, genel popülasyondaki kadınlara göre daha genç yaşta semptomatik iyileşme için histerektomi veya miyomektomi geçirme eğilimindedir.

HLRCC’li bireylerin böbrek (böbrek) kanserine yakalanma riski genel popülasyondaki bireylere göre daha yüksektir. Ancak etkilenen bireylerin çoğunda böbrek kanseri gelişmez. Böbrek kanseri geliştiren bireylerde en yaygın biçim, hızlı bir şekilde yayılabilen (metastaz yapabilen) potansiyel olarak agresif kötü huylu bir kanser olan tip II papiller renal hücreli karsinomdur. 

Etkilenen bireylerin çoğunda tek böbrek tümörü gelişir, ancak küçük bir birincil tümör bile yayılabilir. Böbrek kanseri olan bireylerde herhangi bir dış belirti gelişmeyebilir. Gelişebilecek semptomlar arasında idrarda kan (hematüri), bel ağrısı ve hissedilebilen (palpabl) kitle varlığı yer alır. HLRCC’li bireylerde tübülo-papiller ve renal toplayıcı kanal karsinomları dahil olmak üzere ek böbrek kanseri türleri ortaya çıkmıştır.

Son derece nadir vakalarda, etkilenen bazı kadınlarda rahim duvarlarını (miyometriyum) kaplayan düz kastan kaynaklanan kötü huylu bir tümör olan rahim leiyomiyosarkomları gelişmiştir. HLRCC’li bireylerde meme kanseri, mesane kanseri, gastrointestinal stromal tümörler (GIST’ler), adrenal insidentaloma, testislerin Leydig hücreli tümörleri ve yumurtalık kistadenomları dahil olmak üzere başka birçok iyi huylu ve kötü huylu kanser türü tanımlanmıştır. Ancak bunların sadece tesadüfi bulgular mı olduğu yoksa HLRCC ile bir şekilde ilişkili olup olmadığı bilinmiyor.

HLRCC, FH genindeki bir mutasyondan (genetik değişiklik) kaynaklanır . Genler, vücudun birçok fonksiyonunda kritik rol oynayan proteinlerin oluşturulması için talimatlar sağlar. Bir gende mutasyon meydana geldiğinde protein ürünü hatalı, verimsiz veya mevcut olmayabilir. Belirli bir proteinin işlevlerine bağlı olarak bu, vücudun birçok organ sistemini etkileyebilir.

FH geni bir tümör baskılayıcı gen görevi görür. FH geni, fumaraz olarak da bilinen, fumarat hidrataz olarak bilinen bir proteini oluşturur (kodlar). FH genindeki bir mutasyon, fonksiyonel fumarat hidrataz eksikliğine yol açar; bu da, kanser de dahil olmak üzere HLRCC semptomlarının gelişiminde rol oynayan fumarat birikmesine yol açar. Hücrelerdeki fumarat birikiminin sonuçta HLRCC semptomlarına yol açmasının kesin nedenleri karmaşıktır ancak yavaş yavaş anlaşılmaktadır.

Nadir durumlarda, FH genindeki mutasyonlar, feokromositoma ve paraganglioma olarak bilinen ve kötü huylu olabilen diğer tümör formlarının gelişmesine yol açmıştır.

FH gen mutasyonu otozomal dominant bir şekilde kalıtsaldır. Baskın genetik bozukluklar, hastalığın ortaya çıkması için anormal bir genin yalnızca tek bir kopyasının gerekli olduğu durumlarda ortaya çıkar. Anormal gen, ebeveynlerden herhangi birinden miras alınabilir veya etkilenen bireyde yeni bir mutasyonun (yeni gen değişikliği) sonucu olabilir. Anormal genin etkilenen ebeveynden yavruya geçme riski, ortaya çıkan çocuğun cinsiyetine bakılmaksızın her hamilelik için %50’dir.

Bazı durumlarda, otozomal dominant bozukluklar yeni (sporadik veya de novo) bir mutasyon olarak ortaya çıkar; bu, gen mutasyonunun yalnızca o çocuk için yumurta veya sperm oluşumu sırasında meydana geldiği ve ailenin başka hiçbir üyesinin bu duruma neden olmayacağı anlamına gelir. etkilenmek.

HLRCC tanısı, karakteristik semptomların tanımlanmasına, ayrıntılı hasta geçmişine, kapsamlı bir klinik değerlendirmeye ve çeşitli özel testlere dayanır. 

HLRCC’nin tedavisi, her bireyde belirgin olan spesifik semptomlara yöneliktir. Tedavi, uzmanlardan oluşan bir ekibin koordineli çabalarını gerektirebilir. Çocuk doktorları, genel dahiliye uzmanları, plastik cerrahlar, dermatologlar, böbrek uzmanları (nefrologlar), jinekologlar, onkologlar ve diğer sağlık profesyonellerinin çocuğun tedavisini etkileyecek sistematik ve kapsamlı bir planlama yapması gerekebilir. 

Tüm aile için psikososyal destek de önemlidir. Genetik danışmanlık, etkilenen bireyler ve aileleri için faydalı olabilir ve genetik testler genellikle hangi aile üyelerinin semptom riski altında olduğunu ve gözetim gerektirebileceğini belirleyebilir.

Cilt lezyonları tedavi gerektirmeyebilir ve birçok dermatolog, ciltte yara izi bırakabileceği ve hasara yol açabileceği için cerrahi eksizyonu önermemektedir. Cerrahi eksizyon çoğunlukla tek ve ağrılı bir lezyon için kullanılır. Ağrılı, çirkin veya birbirine sıkı bir şekilde yapışmış cilt lezyonlarının çıkarılması gerekiyorsa, kullanılan iki yöntem kriyoterapi ve CO2 lazer ablasyonudur.

Kriyoterapi, cilt lezyonlarının doku ve hücrelerini dondurmak ve yok etmek için aşırı soğuğun kullanılmasıdır ve minimal invazif bir tedavi seçeneğidir. Kriyoterapide sıvı nitrojen veya argon gazı gibi dondurucu bir madde doğrudan lezyona uygulanır. Kriyoterapi tek veya küçük lezyonlarda en etkilidir. CO2 lazer ablasyonu, cilt lezyonlarını doğrudan yok etmek için bir lazer ışınının kullanılmasıdır.

HLRCC’li bazı kişiler için ağrının hafifletilmesi gereklidir ve kalsiyum kanal blokerleri, alfa blokerleri, anti-depresanlar, nitrogliserin ve anti-nöbet (anti-epileptik) ilaçları dahil olmak üzere çeşitli ilaçları içerebilir.

Rahim miyomları semptomlara neden olduğunda tedavi gonadotropin salgılayan ilaçları, anti-hormonal ilaçları ve ağrı kesicileri içerebilir. HLRCC’li kadınlarda rahim miyomları sıklıkla, semptomatik miyomları çıkarmak ve rahimdeki hasarı onarmak için tasarlanmış ameliyatı (miyomektomi) içeren cerrahi müdahaleyi gerektirir. Bazı durumlarda rahmin ameliyatla alınması (histerektomi) gerekli olabilir. Bu prosedürlerin genellikle genel popülasyonda normal olarak bulunandan daha genç yaşta gerekli olduğu kanıtlanmıştır.

Böbrek tümörleri cerrahi olarak çıkarılabilir. Küçük, tek bir tümör bile agresif olabileceğinden ve metastaz yapabileceğinden, kısmi nefrektominin tedavi edici olacağına dair herhangi bir şüphe varsa böbreğin tamamen çıkarılması (total nefrektomi) düşünülmelidir.