1919 yılında İzmir’de dünyaya gelen Halim Yağcıoğlu, 1 Kasım 2008’de Ankara Küçükesat’taki evinde hayatını kaybetti. 1938’de İstanbul Erkek Lisesi’ni bitiren Yağcıoğlu, Ankara Gazi Eğitim Enstitüsü Edebiyat Bölümü’nden 1944’te mezun oldu.
Haber Merkezi / Zonguldak Ticaret Lisesi, Eskişehir Ticaret Lisesi, Şanlıurfa Lisesi, Sivas Ortaokulu, Gaziantep İlköğretmen Okulu, Sivas 4 Eylül Lisesi ve Bolu Lisesi’nde Türkçe, edebiyat ve İngilizce öğretmenliği ve yöneticilik yaptı. Ardından Ankara’da Kütüphaneler Genel Müdürlüğü’nde çalıştı ve 1968’de emekli oldu.
Emekli olduktan sonra 1968-98 yılları arasında, otuz yıl boyunca, Muzaffer Uğraşkan’ın çıkardığı Kemalist Ülkü dergisinde Yazı İşleri Müdürlüğü yaptı. İlk şiiri 22 yaşındayken, 1941’de Çınaraltı ve Ülkü dergilerinde yayımlandı. 1934 yılından itibaren Kaynak, Dost, Çağrı, Türk Dili ve Varlık dergilerinde şiirleri yayımlanan Yağcıoğlu, şairliğinin yanında oyun yazarlığı, antoloji derlemeciliği ve kültür araştırmaları da yaptı.
Halim Yağcıoğlu, öğretmenliği süresince yazdığı şiirlerinde halk şiiri geleneğine bağlı, daha çok hece ölçüsünde şiirler yazarken zamanla yeni akımlara yöneldi. 1945’ten sonra kendini yenileyerek toplumcu şiir anlayışına yöneldi. Şiirde insan duygularının tümünü yansıtmaya çalışan Yağcıoğlu, dostluk, sevgi, aşk ve doğa temalı şiirler yazdı. Ancak şüphesiz en çok tanınan ve özellikle ilkokullarda sık sık okunup ezberlenen şiiri “Mustafa Kemaller Tükenmez” oldu.
Öğretmenliğinin de etkisiyle özellikle çocuklara sevgi aşılama amaçlı şiirler yazan Yağcıoğlu, yine çocuklar için masal derlemeleri de yaptı. Sivas’ın sözlü geleneğinden derlediği çocuk masallarından oluşan Takla Göz Takla Kulak adlı eseri, kültür araştırmaları alanında önemli bir çalışmadır. Hazırladığı Öğretmen Şiirleri Antolojisi ve Türk Kadın Şairler Antolojisi’yle edebiyat tarihine önemli katkılarda bulundu.
Öğretmenliği süresince Anadolu insanının yaşam tarzına, gelenek ve göreneklerine fazlasıyla aşinalık kazanan şair, şiirleri ve araştırmalarıyla bu kültürü yaşatmak ve yansıtmak için çabaladı. Atatürk sevgisiyle tanınan Yağcıoğlu’nun 1985’te yayımladığı son şiir derleme kitabı da Atatürk’ten Son Mektup ismini taşıyordu.
“Ağaç diyor ki”
Ben küçücük bir ağacım
Yurdumun bir bahçesinde,
Topraklar tüterken görün,
Dallarım çiçeklesin de.
Her şeyimle yararlıyım,
İnsanoğluna dünyada,
Çiçeğim, yaprağım, gölgem
İri dallı zerdalimle.
Kuşlar mutlu şarkısını
Hep dalımda söylerler,
Şen arılar vızır vızır,
Kokuma koşup gelirler.
Sakın, sakın dalımızı;
Çocuklar çekip kırmayın.
Çakınızla gövdemizde
Derin yaralar açmayın.
“Aşk şiiri”
Dün gece evinizin etrafında dolaştım
Saçların gene omuzlarına dökülmüş
Yüzün aydınlık beyaz
Hiç değişmemişsin şaştım
Sonra Kapuz’u dinledim
Balkayada parçalanan dalgaları
Sırtımı bir kiraza dayadım
Düşüncenle serinledim
Görsen yüzümü bile tanımazsın
O kadar uzaklarda kaldı ki
O kadar çöktü ki kalbim kederinle
Hatırlamazsın
Ne kadar isterdim
Sofranda yerim olsun
Tabağıma yemek koyasın
Bardağıma su
Halim diyesin canım benim canım
Ah kader kader kader
kader kör olsun
“Yol boyunca”
Koparabilir misin bana yıldızlardan
Avuçlayabilir misin karanlığı
Sen ki milyonlar içindesin
Neden kalbinin yalnızlığı
Bulabilir misin bana dost dost dost
Ki sevsin seni karşılık beklemeden
Buz üstünde yazılır mı çocuğum
Düşündün mü deniz dikiş tutmaz neden
Düşündün mü gecelerde ne var
Böyle insanı ürperten
Sanır mısın ruhsuz bu karanlıklar
Ölüm sükûnuyla yürüyen
Tutabilir misin geçen zamanı
Dönebilir misin on beşine
Şaşmadın mı hiç çocuğum
Baharın sessizce gelişine
Kim sürdü gözlerine maviyi
Ki denizleri hatırlatır
Hiç dönen var mı öteden
Sır.
