30 Haziran 1965 yılında Manisa’nın Üçpınar Köyünde dünyaya gelen Fahrettin Koyuncu, eserlerinde Fahrettin K. Nitter adını da kullandı. İlkokulu köyünde okudu. Ortaokulu parasız yatılı olarak Demirci Öğretmen Lisesinde tamamladı.
Haber Merkezi / Liseyi bitirdikten sonra, 1990 yılında Ege Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Türk Dili ve Edebiyatı Bölümünden mezun oldu. Aynı yıl öğretmenliğe başladı. Ankara-Haymana, Kastamonu, Zonguldak ve Denizli’de Türk Dili ve Edebiyatı öğretmenliği yaptı. Hâlen Denizli’de Türkçe öğretmeni olarak görev yapmaktadır.
Koyuncu, Düş Darasını Yaşamın (1995) adlı kitabıyla Kocaeli Üniversitesi Şiir Okulu 1998 Akademik Ödül Yarışmasında üçüncülük, Taşlar Oldum Zamanda ile 2005 İbrahim Yıldız Şiir Ödülü Birinciliği, Samuray Saksağan ile 2005 Mevlüt Kaplan Edebiyat Ödülleri Üçüncülüğü, Gökyüzü Gülsün Bana ile 2015 Mevlüt Kaplan Edebiyat Ödülleri Üçüncülüğüne layık görüldü. Damar dergisinin Zonguldak temsilciliğini yürüten Koyuncu, Edebiyatçılar Derneği, Dil Derneği ve Atatürkçü Düşünce Derneği üyesidir.
Koyuncu, yazmaya ortaokul sıralarında başladı. Umut Getir adlı ilk şiiri 1988’de Yazıt dergisinde yayımlandı. Diğer şiir ve yazıları Anadolu Ekini, Damar, Varlık, Adam Sanat, Eski, Şiir Ülkesi, Biçem, Düşlem, Kavram Kargaşa, Çağdaş Türk Dili, Agora, Şehir, Sunak dergilerinde çıktı.
Koyuncu, Zonguldak’ta çıkan 67 Ses ve Devrek’te çıkan Bölge Haber gazetelerinde kültür, sanat, dil konularında köşe yazıları yazdı. 1995-96 yıllarında Zonguldak’ta yayımlanan edebiyat dergisi Uğraş’ın yazı kurulunda görev aldı. Şubat 2008’den beri yerel “Horoz” gazetesinde, “Horoz Çocuk” adlı bir çocuk sayfasını hazırlıyor.
“Ayrılırken”
Her şeyi size emanet bu kentin
Dalıp gitmeler de Kordonboyu
Size emanet
Ama ben yokken
Tükürmeyin denize
Meral’i sevmediğimi bilseniz de
Gülersiniz aklınıza gelince
Siz de bilirsiniz dostlar
Zor olur gece
İzmir’de başlamak bir şiire
“Bir tarih yazılırken”
bir kordon var usumda
bir de sen züleyha
unuttum fırtınalı yılları
aç susuz günleri de unuttum
silindi silinecek tariş’teki panzerler
hayal meyal gültepe günleri
senin günlerindi züleyha
gök mavisiydi gözlerin
severdin karanfili
güneş doğacak derdin
güzel olacaktı dünya
on yedinde ölmeseydin
yazılırken bir tarih
doldun sayfalarına
bir kordon var usumda
bir de sen züleyha
“Döneceğim o kente”
Döneceğim o kente
Ekmeği sezin olsun
Siz için suyunu da
Orda bütün düşlerim
Soluk alışım orda
Döneceğim o kente
Yangınlarım sönecek
Yağacak yağmurlarım
Biri gidip
Biri gelecek kadehlerin
Yaşamak boyun borcu
Hey gidi başıboşluk
Döneceğim o kente
İnsanlar sinecek üstüme
Sokaklar, yollar
Kızlar ve deniz
Dayanılmaz bir özlem
Bilseniz
Döneceğim o kente
O ömür yere
İzmir’e.
