Diensefalik sendrom, genellikle beyin sapının hemen üzerindeki beynin bir kısmı olan diensefalonda yer alan bir tümörün neden olduğu nadir bir hastalıktır. Diensefalon hipotalamus ve talamusu içerir. Etkilenen bebekler ve küçük çocuklar, yaş ve cinsiyete bağlı olarak beklendiği gibi kilo alamama ve büyümeme (gelişmede başarısızlık) ve anormal ilerleyici zayıflık ve zayıflık (sıskalık) gibi semptomlar geliştirebilir.
Haber Merkezi / Etkilenen bebekler ve çocuklar, fiziksel görünümleriyle çelişecek şekilde uyanık, mutlu ve dışa dönük davranabilirler. Ancak daha sık olarak bebekler ve küçük çocuklar sinirlidir. Kusma, görme anormallikleri, göz titremesi, baş ağrısı ve solgunluk gibi ek semptomlar da gelişebilir. Diensefalik sendrom ciddi, yaşamı tehdit eden komplikasyonlara neden olacak şekilde ilerleyebilir.
Diensefalik sendrom cerrahi, radyasyon, kemoterapi ve/veya moleküler hedefli tedavi ile tedavi edilir. Diensefalik sendroma neden olan tümörün gelişim nedeni bilinmemektedir. Diensefalik sendrom tıp literatüründe ilk kez 1951 yılında Dr. Russell tarafından tanımlanmıştır.
Diensefalik sendromun spesifik semptomları ve şiddeti kişiden kişiye değişebilir. Bozukluk potansiyel olarak ciddi, hatta yaşamı tehdit eden komplikasyonlara neden olabilir. Başlangıç genellikle bebeklik veya erken çocukluk dönemindedir. Genellikle normal bir gelişim ve kilo alma dönemi vardır, ardından uzun süreli kilo alamama ve kilo verme dönemi gelir.
Diensefalik sendromun en çarpıcı özelliği, vücut yağının (yağ dokusu) tekdüze bir kaybını içeren derin zayıflamadır. Normal veya normale yakın kalori alımına rağmen zayıflama meydana gelir. Zayıflama giderek kötüleşebilir. Vücut yağının kaybı nedeniyle etkilenen çocuklar kaslı görünebilir. Ağırlık etkilenmesine rağmen uzunluk (doğrusal büyüme) normal olabilir. Normal büyümenin ilk periyodunu takiben zayıflama ve gelişememe meydana gelebilir.
Genel gelişim yavaşlamış olsa da nörolojik gelişim normal olabilir. Bununla birlikte, ayrıntılı nörolojik muayene sıklıkla ince anormallikleri ortaya çıkarır. Etkilenen çocuklar genellikle zihinsel olarak uyanıktır. Bazı çocuklar aşırı aktif ve huzursuzdur (hiperkinezi); diğerleri mutlu ve cana yakın, bu da onların dış görünüşleriyle pek uyumlu değil. Etkilenen bazı çocuklar aşırı derecede heyecanlı veya mutlu (öforik) olarak tanımlanmaktadır. Diğerleri ise tam tersine sinirli davranabilirler.
Diensefalik sendromlu çocuklarda hızlı, istemsiz, sarsıntılı göz hareketleri (nistagmus) görülebilir. Nistagmus bu bozukluğun dikkate değer bir özelliğidir ancak her hastada görülmez. Bir veya her iki gözü etkileyebilir. Ek spesifik olmayan semptomlar arasında solgunluk, kusma (kusma) ve baş ağrıları bulunur. Görme uyarılarını gözlerden beyne ileten sinirde (optik sinir) dejenerasyon da meydana gelebilir (optik atrofi). Bazı hastalarda görme kaybı potansiyel olarak ortaya çıkabilir.
Etkilenen bazı bebek ve çocuklarda, kafatasındaki aşırı beyin omurilik sıvısının (BOS) beyin üzerinde baskıya neden olduğu ve vücudun geri kalanına kıyasla büyük görünen bir kafa, kafanın şişmesi gibi çeşitli semptomlara neden olduğu bir durum olan hidrosefali gelişir. optik disk (papil ödemi).
Daha az sıklıkla, düşük kan şekeri (hipoglisemi), aşırı terleme (hiperhidroz) ve yüksek kan basıncı (hipertansiyon) gibi ek semptomlar da rapor edilmiştir. Nadir durumlarda orantısız derecede büyük eller ve ayaklar gelişmiştir.
Diensefalik sendrom, en sık hipotalamusta veya optik kiazmada bulunan bir tümörden kaynaklanır. Hipotalamus beyinde farklı işlevlere sahip birçok bölgeye bölünmüş özel bir alandır. Hipotalamus, hipofiz bezinin belirli hormonların salınmasını kontrol ederek hipofiz bezini kontrol eder. Hipotalamus ayrıca uyku, açlık, susuzluk ve vücut sıcaklığı gibi vücudun temel işlevlerinin düzenlenmesine de yardımcı olur. Optik kiazma, optik sinirlerin beyne geçtiği bölgedir.
Bir glioma veya astrositom, diensefalik sendromla ilişkili en yaygın tümördür. Astrositom, beynin destek dokusunu oluşturan yıldız şeklindeki hücrelerden (astrositler) kaynaklanan bir tümördür. Beynin diğer destekleyici dokusu oligodendrositler ve ependimal hücreleri içerir. Toplu olarak bu hücrelere glial hücreler, oluşturdukları dokuya ise glial doku adı verilir. Glial dokudan kaynaklanan tümörlere topluca glioma adı verilir.
Teknik olarak astrositom, gliomaların bir alt tipidir, ancak bazen terimler birbirinin yerine kullanılır. Diensefalik sendromla birlikte ortaya çıkan astrositom, aynı bölgede ortaya çıkan diğer astrositomlara göre daha agresif olma ve daha erken yaşta gelişme eğilimindedir. Juvenil pilositik astrositom, diensefalik sendromun en sık nedenidir. NORD’un bu tümörle ilgili bir raporu var. Daha fazla bilgi için Nadir Hastalıklar Veritabanında arama teriminiz olarak “juvenil pilositik astrositom”u seçin.
Pediatrik düşük dereceli gliomalar sıklıkla BRAF V600E varyantları, BRAF füzyonlarını aktive eden, NF1 gen varyantları ve FGFR varyantları gibi spesifik moleküler genetik değişiklikler gösterir . Tüm bu anormallikler, RAS-MAPK sinyal yolu yoluyla sinyalleşmeyi artırır ve tümör büyümesinin nedenidir. CDKN2A/B kaybı veya ATRX varyantları, genetik anormalliklerin daha sık görülmesiyle aynı zamanda ortaya çıkabilir ve daha agresif tümör büyümesiyle ilişkilidir.
Hipotalamustaki veya optik kiazmadaki gliomalar bazen deri ve sinirlerde (nörofibromlar) kanserli olmayan (iyi huylu) çok sayıda tümör gelişmesiyle karakterize edilen nadir bir genetik bozukluk olan nörofibromatozis tip 1 ile ilişkilendirilebilir. Nörofibromatozis tip 1’de hipotalamusta ve optik kiazmada tümör gelişimi ve ardından diensefalik sendromun gelişmesi yaygın değildir ancak meydana gelir. Daha fazla bilgi için Nadir Hastalıklar Veritabanında arama teriminiz olarak “nörofibromatozis”i seçin.
Bazı durumlarda neden olan tümör sınıflandırılmamıştır. Son derece nadir durumlarda, ependimoma, disgerminom veya ganglioma gibi farklı tipte bir tümör diensefalik sendromla ilişkilendirilmiştir. Bu tümörlerin diensefalik sendromun semptomlarına neden olmasının altında yatan kesin yol tam olarak anlaşılamamıştır.
Görünüşte normal bir diyet yemesine rağmen gelişemeyen bir çocukta diensefalik sendrom tanısından şüphelenilir. Nispeten normal bir gelişim öyküsü ve ardından bir kilo kaybı dönemi ve net bir mide veya bağırsak probleminin olmaması, diensefalik sendromu düşündürür. Tanıyı koymak için ayrıntılı bir hasta öyküsü, kapsamlı bir klinik değerlendirme ve çeşitli özel görüntüleme teknikleri kullanılır.
Diensefalik sendromun tedavisi, her bireyde görülen spesifik semptomlara yöneliktir. Tedavi, uzmanlardan oluşan bir ekibin koordineli çabalarını gerektirebilir. Çocuk doktorları, cerrahlar, nörologlar, onkologlar, radyasyon onkologları ve diğer sağlık profesyonellerinin çocuğun tedavisini sistematik ve kapsamlı bir şekilde planlamaları gerekebilir.
Spesifik terapötik prosedürler ve müdahaleler, hastalığın evresi gibi çok sayıda faktöre bağlı olarak değişiklik gösterebilir; tümörün boyutu ve spesifik konumu; spesifik tümör tipi; belirli semptomların varlığı veya yokluğu; bireyin yaşı ve genel sağlığı; ve/veya diğer unsurlar. İlaç rejimlerinin ve/veya diğer tedavilerin kullanımına ilişkin kararlar, doktorlar ve sağlık ekibinin diğer üyeleri tarafından, vakanın özelliklerine göre hastayla dikkatli bir şekilde istişarede bulunularak alınmalıdır; olası yan etkiler ve uzun vadeli etkiler de dahil olmak üzere potansiyel faydalar ve risklerin kapsamlı bir şekilde tartışılması; hasta tercihi; ve diğer uygun faktörler. Tüm aile için psikososyal destek de önemlidir.
Diensefalik sendromlu bireyler için en iyi tedavi konusunda fikir birliğine varılmış bir fikir birliği yoktur ve standartlaştırılmış tedavi protokolleri veya kılavuzları yoktur. Bununla birlikte, sendroma neden olan spesifik tümör tipleri için protokoller ve sıklıkla klinik denemeler mevcuttur. Tıbbi literatürde tek hasta raporlarının, küçük hasta serilerinin veya daha kapsamlı, tümör tipine dayalı çalışmaların bir parçası olarak çeşitli tedaviler rapor edilmiştir. Tedavi denemeleri, diensefalik sendromlu bireylere yönelik spesifik ilaçların ve tedavilerin uzun vadeli güvenliğini ve etkinliğini belirlemek için çok yararlı olacaktır.
Diensefalik sendromu tedavi etmek için cerrahi, radyasyon, kemoterapi ve moleküler hedefli tedavi tek başına veya çeşitli kombinasyonlarda kullanılmıştır. Bazı hastalarda doktorlar cerrahi eksizyon ve tümörün mümkün olduğu kadar büyük kısmının çıkarılmasını (rezeksiyon) önerebilir. Ancak beynin genellikle etkilenen bölgesi nedeniyle tümörün tamamının cerrahi olarak çıkarılması nadiren mümkündür.
Ek olarak, tümörün yalnızca bir kısmını çıkarmak için yapılan ameliyat bile, tümörün beynin derinlerindeki konumu nedeniyle riskler taşır. Bununla birlikte, daha önce de belirtildiği gibi, biyopsi genellikle tümörün yalnızca histolojik alt tipini değil aynı zamanda moleküler alt tipini belirlemek için de endikedir; bu özellikle moleküler bulguların tedaviyi yönlendirebileceği düşük dereceli gliomalarda faydalıdır.
Radyasyon tedavisi, kanser hücrelerini doğrudan yok etmek veya ameliyattan sonra kalan kanser hücrelerini yok etmek için kullanılabilir. Ancak ciddi kısa ve uzun vadeli yan etki potansiyeli mevcuttur. Ciddi yan etki potansiyeli nedeniyle 5 yaşın altındaki çocuklarda radyasyon tedavisinden özellikle kaçınılır.
Bir veya daha fazla anti-kanser ilacının kullanımı olan kemoterapi, diensefalik sendromlu bireyleri, özellikle de düşük dereceli gliomaları olan kişileri tedavi etmek için de kullanılmıştır. Gelişmekte olan beynin hasar görmesini önlemek için çok küçük çocuklarda radyasyon yerine kemoterapi kullanılabilir. Kemoterapi ayrıca radyasyon tedavisi sırasında kalan veya verilebilecek hücreleri yok etmek için radyasyondan sonra da uygulanabilir.
Kullanılan kemoterapötik ilaç tedavisinin türü, tümörün derecesini, önceki tedaviyi ve etkilenen bireyin mevcut sağlık durumunu inceleyen bir nöro-onkolog tarafından belirlenir. Diensefalik sendrom için kullanılan kemoterapötik ilaçlar arasında karboplatin, karboplatin-vinkristin, karboplatin-vinkristin-temador, düşük doz sisplatin-etoposid ve diğer ilaç rejimleri yer alır.
Son zamanlarda düşük dereceli pediatrik gliomaların tedavisinde moleküler hedefe yönelik tedaviler (biyolojik tedavi) kullanıma sunuldu.
Vasküler endotelyal büyüme faktörünü hedef alan Bevacizumab, diensefalik gliomalı bazı hastalarda başarıyla kullanılmıştır. RAS-MAPK sinyallemesine müdahale eden ajanlar, diensefalik tümörlerin tedavisi için büyük umut vaat ediyor. Doktorlar, BRAF füzyonuyla ilişkili tümörler için oral MEK inhibitörlerini ve BRAF varyantlarına sahip tümörler için tek başına veya MEK inhibitörleriyle kombinasyon halinde BRAF inhibitörlerini kullandılar . Bu denemeler, bir hastanın uygun olabilmesi için tümörün moleküler karakterizasyonunu gerektirir.
Prospektif, randomize çalışmalar, BRAF’lı gliomalar için standart kemoterapiye kıyasla dabrafenib ve trametinibin üstünlüğünü göstermiştir. çeşitleri. Hem NF-1 ile ilişkili tümörleri hem de BRAF füzyonu ile ilişkili düşük dereceli gliomaları olan hastalar için bir MEK inhibitörünü kemoterapiyle karşılaştıran prospektif, randomize çalışmalar devam etmektedir.
Not: Sunulan bilgilerin amacı herhangi bir hastalığı teşhis veya tedavi etmek, iyileştirmek veya önlemek değildir. Tüm bilgiler yalnızca genel bilginize yöneliktir, tıbbi tavsiye veya belirli tıbbi durumların tedavisinin yerine geçmez. Uygulamadan önce bu bilgileri doktorunuzla görüşün.
