Şevket Yücel kimdir? Hayatı, Eserleri
1930 yılında Kahramanmaraş’ın Süleymanlı Bucağı’nda dünyaya gelen Şevket Yücel, 3 Şubat 2001’de Adana’da vefat etti. 1951’de Dicle Köy Enstitüsü’nü bitirdi. Dokuz yıla yakın köyünün ilkokulunda öğretmenlik yaptı.
Haber Merkezi / 1961’de Ankara Gazi Enstitüsü’nden mezun olduktan sonra çeşitli devlet okulları ile özel dershanelerde öğretmenliğe devam etti. 1981’de emekli oldu. Sanat ve edebiyat alanındaki yazın çalışmalarına, 1964’te Varlık dergisinde başladı.
Daha sonra Türk Dili, Hisar, Edebiyat Dergisi, Ilgaz, İmece, Güney, Meltem, Edebiyat Cephesi, Hâkimiyet Sanat, Ozanca, Oluşum, Sesimiz, Yeditepe, Yaba, Ekim, Kıyı, Şiir-Öykü, Damar, Çağdaş Türk Dili, Yansıma, İnsancıl, Söylem, Kiraz, Karşı, Şiir Ülkesi, Abece, Öğretmen Dünyası, İnsan Saati, Martı, Dolunay, Sentez, Altın Külah gibi dergilerde yazılarını yayımladı. 1970’te TRT başarı ödülüne layık görüldü. 1983’te Zonguldak 100. Yıl Vakfı’nın açtığı yarışmada öykü, şiir dallarında mansiyon aldı.
Şiir, öykü ve deneme türlerinde verdiği eserlerinde çoğunlukla Anadolu insanına ve yaşam mücadelesine yer vermiştir. Halkı eğitmeyi önemseyen yazar, sade ve anlaşılır bir dil kullanmıştır. Ölümünden sonra Şiirle Gelen Aşk başlıklı romanı Kültür Bakanlığı tarafından yayımlanmıştır.
“Acılar”
Ben onlardan öğrendim sağ olsunlar
Dikenler ucunda sevmeyi
Taş olurdu yüreğim çekmeseydim
Bilmezdim yaraları nasıl sızlar
Geçer hepsi geçer bir tren gibi
Bakarsın ak olmuş kara dumanlar
Acılar silkinir kuş olur uçar,
Acılar acılar dost acılar
Acıların içinde sümbüller açar …
“Bendeki sen”
Sözcüklerin var ya senin sözcüklerin
Biraz yeşil, biraz mavi, biraz pembe
Alıp götürüyorlar beni
Çocukluğumda gezdiğim bahçelere
Senin sesin
Sanki kavun, sanki gülen menekşe
Sesin, gökkuşağı renginde
Ellerin senin
Ellerinde ip atlıyor çocuklar
Bakışlarında gömlek değiştiriyor dünya
Bir de gülüşlerin var ya hani
Beni sana götüren
Sanki temmuzlu bir gün
Çubuğundan sarkan üzüm
Dalında kızaran şeftali
Hani bir de
Çağdaşlığın var ya senin
Dostluklara, güzellere akan
Gözlerinin göğünde
Sevdalara uçuyor ak kanatlı kuşlar.
“Yalnızlıkta Bir Gece”
Gecemin tam ortası
Balkondayım yalnızlığımla
Yıldızlara bakıyorum
Yıldızlar uzak, sessiz
Sonra dönüyorum kendime
Ah diyorum
Bir sevgilim olsaydı bu saatlerde
Benim gibi yıldızlara bakan
Gece, usuldan bir esinti
Ey benim deli gönlüm
Bir türlü sığmıyor kendine
Gece ve ben, gökyüzünde yıldızlar
