Merkel Hücreli Karsinom Nedir? Bilinmesi Gereken Her Şey

Merkel hücreli karsinom (MCC), cilt kanserinin nadir görülen bir şeklidir. Vücudun diğer bölgelerine yayılabilen (metastaz yapabilen) agresif bir kanser türüdür. 

Haber Merkezi / Hastalığın altında yatan kesin neden bilinmemektedir, ancak hastalığın gelişimine katkıda bulunan çevresel ve immünolojik faktörler de dahil olmak üzere çeşitli faktörler vardır. Tedavi kılavuzları yeni çalışmalar ve tedavi seçenekleriyle hızla gelişmektedir.

Klinik özellikleri, tanıya yönelik testler ve tedavi seçenekleri aşağıda tartışılmaktadır. MCC, sinir sistemi ile endokrin sistem arasındaki etkileşimi içerdiğinden nöroendokrin karsinom olarak tanımlanır.

Merkel hücreli karsinom en sık olarak baş/boyun ve kollar dahil olmak üzere cildin güneşe maruz kalan bölgelerini etkiler, ancak vücudun tipik olarak güneşe maruz kalmayan diğer bölgelerinde de gelişebilir.

Çoğu insanda Merkel hücreli karsinomun ilk belirtisi ciltte küçük bir şişliktir (nodül). Bu şişlik genellikle serttir ve ten renginde veya kırmızı-mor renkte görünür. Bazen nodül parlak bir yüzeye sahip olabilir veya küçük, genişlemiş (genişlemiş) damarlarla kaplanabilir. Aynı zamanda hızla büyüme eğilimindedir. Çoğu zaman nodülle ilişkili hiçbir semptom yoktur. 

MCC için nadir olmasına rağmen, anormal büyüme kabuklanarak açık bir yara oluşturacak şekilde yırtılarak açılabilir (ülserleşebilir). ‘AEIOU’ kısaltması karakteristik klinik bulguları belirtmek için kullanılabilir. Kısaltmanın açılımı: asemptomatik (gözle görülür semptom yok); hızla genişliyor (3 ay içinde); bağışıklık bastırılması; 50 yaşın üzerinde; ve açık tenli bir kişiyi etkileyen ultraviyole ışığa maruz kalan alan.

Bazı durumlarda, primer lezyonun drene olduğu lenf nod(lar)ı genişleyebilir (lenfadenopati). Bu, hastalığın hastanın yakındaki (bölgesel) lenf nodu yatağına yayıldığının klinik bir göstergesidir (palpasyon ve/veya görüntüleme yoluyla). Bu, birincil cilt lezyonu ile başvuran hastalarda olduğu gibi, olmayanlarda da ortaya çıkabilir. 

Primer tümörü olmayan (orijinal cilt lezyonu olmayan) MCC’den etkilenen bireyler, primer tümörü ve aslenf düğümü tutulumu olan hastalara kıyasla daha iyi sonuç verme eğilimindedir çünkü bağışıklık sistemlerinin primer lezyonu ortadan kaldırabilmesi muhtemeldir ve bu nedenle, daha olasıdır. vücudun başka yerlerinde bulunabilecek az sayıdaki tespit edilemeyen MCC hücrelerini ortadan kaldırabilir.

Daha büyük MCC tümörleri orta derecede daha yüksek nüks ve lenf düğümlerine yayılma riskiyle ilişkilidir. Bununla birlikte, küçük MCC tümörlerinin bile yakındaki lenf düğümlerine yayılma riski yaklaşık %25’tir. Merkel hücreli karsinom ayrıca karaciğer, kemikler, pankreas ve diğer cilt/vücut duvarı bölgeleri gibi vücudun diğer bölgelerine de yayılabilir.

MCC için çeşitli risk faktörleri belirlenmiştir. Bunlar arasında 50 yaşın üzerinde olmak, açık tenli olmak, yoğun güneşe maruz kalmak (ultraviyole ışık) veya zayıflamış veya zayıflamış bir bağışıklık sistemine sahip olmak yer alır. Bağışıklık sistemini baskılayan koşullara sahip bireylerde MCC gelişme riski yüksektir. Ancak MCC’li kişilerin %90’ından fazlasının bağışıklık sistemiyle ilgili bilinen herhangi bir sorunu yoktur.

Araştırmacılar Merkel hücreli karsinomun sıklıkla (~%80) Merkel hücreli poliomavirüs (MCPyV) adı verilen bir virüsle ilişkili olduğunu belirlediler. İnsanların çoğunluğunun yetişkinlik döneminde MCPyV ile enfekte olduğu artık açık, ancak görünen o ki virüs, çok daha sonra MCC’ye yol açtığı çok nadir durumlar dışında herhangi bir belirtiye neden olmuyor. Ek olarak, bazı bireylerde Merkel hücreli polyomavirüs (~%20) olmaksızın Merkel hücreli karsinom gelişir ve bu tür vakalar genellikle yoğun UV maruziyetiyle ilişkilidir.

Merkel hücreli karsinom tanısı, karakteristik semptomların tanımlanmasına, ayrıntılı hasta geçmişine, kapsamlı bir klinik değerlendirmeye ve çeşitli özel testlere dayanır.

Merkel hücreli karsinomun tanısı ve terapötik yönetimi, cilt bozukluklarının teşhis ve tedavisine odaklanan tıp uzmanlarından (dermatologlar) oluşan bir ekibin koordineli çabalarını gerektirir; kanserin teşhisi ve tedavisi (tıbbi onkologlar); cerrahi yoluyla kanser tedavisi (cerrahi onkologlar); radyasyon yoluyla kanser tedavisi (radyasyon onkologları); onkoloji hemşireleri; diyetisyenler; psikiyatristler; ve/veya diğer sağlık profesyonelleri. Bu kanserin nadir görülmesi ve nispeten yüksek riski nedeniyle tüm aile için psikososyal destek de sıklıkla endikedir.

Spesifik terapötik prosedürler ve müdahaleler, hastalığın evresi gibi çok sayıda faktöre bağlı olarak değişiklik gösterebilir; tümör boyutu; tümörün yeri; belirli semptomların veya tümör histopatolojik özelliklerinin varlığı veya yokluğu; bireyin yaşı ve genel sağlığı; ve/veya bağışıklık sağlığı gibi diğer faktörler. 

Belirli ilaç rejimlerinin ve/veya diğer tedavilerin kullanımına ilişkin kararlar, hekimler ve sağlık ekibinin diğer üyeleri tarafından, hastanın durumunun özelliklerine dayalı olarak hastayla dikkatli bir şekilde istişarede bulunularak alınmalıdır; olası yan etkiler ve uzun vadeli etkiler de dahil olmak üzere potansiyel faydalar ve risklerin kapsamlı bir şekilde tartışılması; hasta tercihi; ve diğer uygun faktörler.

Genel olarak, lenf düğümlerini etkilemeyen ve kanserin (uzak) yayılmadığı lokalize hastalığı olan kişiler için, primer Merkel hücreli karsinomun çıkarılması için ameliyat önerilir. Genellikle tümör, onu çevreleyen sağlıklı derinin bir kısmıyla birlikte çıkarılır (geniş lokal eksizyon). Yakındaki lenf düğümleri de etkilenmişse ancak kanser daha fazla yayılmamışsa (metastaz yapmamışsa), etkilenen lenf düğümleri genellikle ameliyat ve/veya radyasyon tedavisi ile tedavi edilir. Lenf düğümlerinin cerrahi olarak çıkarılması, lenf düğümü diseksiyonu veya lenfadenektomi olarak adlandırılabilir.

Bazı kişiler için ameliyattan sonra radyasyon tedavisi önerilebilir. Buna adjuvan radyasyon denir ve kanserin geri gelme riskini azaltmaya yardımcı olmak için birincil tedaviden (bu örnekte ameliyat) sonra verilir. Adjuvan radyasyon tedavisi, radyoterapinin, ameliyatla klinik olarak tespit edilebilen tüm tümörün (görünür tümör) çıkarılmasından sonra kalan kanserli hücreleri yok etmek için kullanıldığı anlamına gelir. 

Radyasyon terapisi, kanser hücrelerini doğrudan yok etmek için röntgen ışınlarını veya benzer radyasyon türlerini kullanır. Radyasyon tedavisi, kanserin cerrahi olarak çıkarılmasının mümkün olmadığı kişilerde birincil tedavi olarak da kullanılabilir.

Tekrarlayan veya metastatik hastalığı olan çoğu kişinin immünoterapi alması önerilir. Bu tür tedavi, vücudun bağışıklık sistemini kullanarak kanserle savaşma konusundaki doğuştan gelen yeteneğini geliştirmeyi amaçlamaktadır. Örneğin avelumab, PD-L1 blokajı adı verilen ve bazı kanserlerin bağışıklık hücrelerinden kaçmaya çalışmak için kullandığı bağışıklık sistemi üzerindeki “frenleri” serbest bırakan bir tür immünoterapidir.

İlerlemiş MCC’de PD-1 veya PD-L1 blokaj ajanlarının (örn. avelumab, pembrolizumab ve nivolumab) kullanıldığı son klinik araştırmalar, daha önce kemoterapi görmemiş hastalarda yaklaşık %60’lık kalıcı yanıt göstermiştir. Daha önce kemoterapi görmüş hastalarda yanıt oranı yaklaşık %32’dir. Bu immünoterapi yanıtları, kemoterapiyle (genellikle aylarca süren) karşılaştırıldığında çok dayanıklı (genellikle yıllar süren) olduğundan, bu bulgular, MCC için kemoterapi yerine immünoterapinin hızla tercih edilmesine yol açmıştır. 

Klinik araştırmalardan elde edilen verilere dayanarak, ABD Gıda ve İlaç Dairesi (FDA), metastatik Merkel hastası yetişkinler ve 12 yaş üstü çocukların tedavisi için immünoterapi olan avelumab’ı (Bavencio) 2017’de ve pembrolizumab’ı (Keytruda) 2018’de onayladı. hücreli karsinom.

Tarihsel olarak kemoterapi, tekrarlayan veya metastatik hastalık için tercih edilen sistemik tedavi seçeneğiydi. Bununla birlikte kemoterapi, tedavinin başlangıcından itibaren yaklaşık 90 günlük ortalama hastalık kontrolü süresiyle yalnızca sınırlı fayda sağlar. 

Kemoterapinin kullanımıyla ilgili endişeler de vardır çünkü kemoterapi genellikle bağışıklık sisteminin aktivitesini baskılar. Sonuç olarak, immünoterapiye uygun metastatik MCC’li hastalar için kemoterapi artık birinci basamak ajan olarak önerilmemektedir. Genellikle hastalığı immünoterapiye yanıt vermeyen hastalar veya özellikle ilerlemiş tümörleri olan hastalar (palyatif amaçlı) için kullanılır.