Konjenital Lif Tipi Orantısızlığı Nedir? Bilinmesi Gerekenler

Konjenital lif tipi orantısızlığı (CFTD), genellikle doğumda ortaya çıkan (konjenital miyopati) nadir görülen bir genetik kas hastalığıdır. İnsanları benzer şekilde etkileme eğiliminde olan, konjenital miyopatiler adı verilen bir grup kas rahatsızlığına aittir.

Haber Merkezi / Başlıca semptomlar kas tonusu kaybı (hipotoni) ve genel kas zayıflığını içerebilir. Motor gelişimde gecikmeler yaygındır ve daha belirgin kas zayıflığı olan kişilerde ayrıca omurganın yan yana anormal eğriliği (skolyoz), kalça çıkıkları ve bazı eklemlerin özellikle fleksiyon pozisyonunda kalıcı olarak sabitlenmesi (kontraktürler) görülür. bilek.

Konjenital lif tipi orantısızlığının tanısı tartışmalıdır. Bozukluğu karakterize eden kas dokusundaki değişiklikler, diğer konjenital kas bozuklukları, miyotonik distrofi sinir bozuklukları (spinal müsküler atrofi gibi), metabolik koşullar ve serebellar beyincik gibi çeşitli beyin malformasyonları dahil olmak üzere birçok başka bozukluk veya durumla ilişkili olarak da ortaya çıkabilir. hipoplazi. CFTD tanısı konmadan önce bu koşullar dikkate alınmalı ve dışlanmalıdır. CFTD’li hastaların çoğunun etkilenen başka akrabaları yoktur (ara sıra). Bazı vakalar otozomal resesif veya dominant bir özellik olarak kalıtsaldır. Bir ailede CFTD, X’e bağlı resesif bir özellik olarak miras alınmıştır.

CFTD’nin semptomları diğer konjenital miyopati türlerine benzer ve duruma göre değişebilir. Çoğu bireyde kas tonusu kaybı (hipotoni) ve doğumda veya doğumdan hemen sonra (konjenital) mevcut olan genel kas zayıflığı vardır. Çoğu durumda kas zayıflığı iyi huylu, ilerleyici olmayan bir durumdur ve yaşla birlikte düzelebilir. Kalça ve omuz bölgesi (bacak-kuşak) gibi vücudun gövdesine en yakın kaslar (proksimal kaslar) ve omurga ve boyun kasları (gövde kasları) genellikle en çok etkilenir.

Omurganın yan yana eğriliği (skolyoz), kalça çıkığı, belirli eklemlerin fleksiyon pozisyonunda kalıcı olarak sabitlenmesi (kontraktürler), reflekslerin azalması ve motor becerilerin elde edilmesinde gecikmeler dahil olmak üzere çeşitli ek anormallikler CFTD ile ilişkilendirilmiştir. kilometre taşları. Zeka genellikle etkilenmez. CFTD’li bazı bebekler beklenen oranda büyüyemeyebilir ve kilo alamayabilir (gelişme başarısızlığı). CFTD’li bebekler genellikle uzun, ince bir yüz, anormal derecede yüksek bir ağız tavanı (oldukça kemerli damak) ve zayıf yüz kasları gibi farklı yüz özelliklerine sahiptir. Konjenital miyopatinin diğer birçok formu bu fiziksel özellikleri paylaştığından, CFTD’ye yalnızca fiziksel özelliklerle teşhis konulamaz. Tanıyı koymak için fiziksel özellikler ve kas biyopsisindeki değişikliklerin bir kombinasyonu kullanılır.

Vakaların yaklaşık yüzde 25’inde, etkilenen bireylerde, ilerleyebilen ve yutma güçlüğü (yutma güçlüğü) ve hayatı tehdit eden solunum kas zayıflığı gibi ciddi komplikasyonlara neden olabilen şiddetli zayıflık ile karakterize edilen daha şiddetli bir CFTD formu bulunabilir. Nadir durumlarda, CFTD kalp kası hastalığıyla (kardiyomiyopati) ilişkilidir.

Vakaların yaklaşık yüzde 20’sinde belirli göz kaslarının felci (oftalmopleji) de meydana gelebilir. Oftalmopleji genellikle bozukluğun daha şiddetli bir formuyla ilişkilidir.

Çoğu CFTD vakası, önceden herhangi bir aile öyküsü olmadan ortaya çıkar. Ancak çok sayıda ailesel vaka rapor edilmiştir ve CFTD’nin farklı hastalık genlerinden birindeki değişikliklerden (mutasyonlar) (genetik heterojenite) kaynaklanabileceği açıktır. Ailesel vakalar, bozukluğun otozomal resesif veya otozomal dominant bir özellik olarak kalıtsal olabileceğini göstermiştir. Nadir bir durumda, CFTD, X’e bağlı resesif bir özellik olarak miras alınmıştır.

Genetik hastalıklar, anne ve babadan alınan kromozomlarda bulunan belirli bir özelliğe ait genlerin birleşimiyle belirlenir. Baskın genetik bozukluklar, hastalığın ortaya çıkması için anormal bir genin yalnızca tek bir kopyasının gerekli olduğu durumlarda ortaya çıkar. Anormal gen, ebeveynlerden herhangi birinden miras alınabilir veya etkilenen bireyde yeni bir mutasyonun (gen değişikliği) sonucu olabilir. Anormal genin etkilenen ebeveynden çocuğa geçme şansı, ortaya çıkan çocuğun cinsiyetine bakılmaksızın her hamilelik için %50’dir.

Resesif genetik bozukluklar, bireylerin yalnızca her bir ebeveynden birer tane olmak üzere bir genin iki anormal kopyasını miras aldıklarında bozukluğu geliştirdikleri bozukluklardır. Bir kişi hastalık için genin bir normal kopyasını ve bir anormal gen kopyasını alırsa, kişi hastalığın taşıyıcısı olacaktır, ancak genellikle semptom göstermeyecektir. Taşıyıcı iki ebeveynin her ikisinin de kusurlu geni aktarma ve dolayısıyla etkilenmiş bir çocuğa sahip olma şansı her hamilelikte %25’tir. Anne-baba gibi taşıyıcı olan bir çocuğa sahip olma şansı her gebelikte %50’dir. Bir çocuğun her iki ebeveynden de normal genler alma ve söz konusu özellik açısından genetik olarak normal olma şansı %25’tir. Risk erkekler ve kadınlar için aynıdır.

X’e bağlı resesif genetik bozukluklar, X kromozomu üzerindeki anormal bir genin neden olduğu durumlardır. Dişilerde iki X kromozomu vardır ancak tüm normal dişilerin hücrelerinde X kromozomlarından biri “kapalıdır” ve o kromozom üzerindeki tüm genler etkisiz hale getirilmiştir. X kromozomlarından birinde hastalık geni bulunan kadınlar bu hastalığın taşıyıcılarıdır. Taşıyıcı dişiler genellikle hastalığın semptomlarını göstermezler çünkü vücuttaki birçok hücre (genellikle yaklaşık yarısı) genin normal kopyasını kullanır ve X kromozomunu anormal kopyayla etkisiz hale getirir, bu da onları genellikle hastalıktan korur.

Erkeklerde bir X kromozomu vardır ve eğer hastalık genini içeren bir X kromozomunu miras alırlarsa, hastalığa yakalanırlar. X’e bağlı bozuklukları olan erkekler, hastalık genini taşıyıcı olacak kızlarının tümüne aktarır. Erkekler X’e bağlı geni oğullarına aktaramazlar çünkü erkekler erkek yavrularına X kromozomu yerine her zaman Y kromozomunu aktarır. X’e bağlı bir bozukluğun kadın taşıyıcıları, her hamilelikte kendileri gibi taşıyıcı bir kız çocuğuna sahip olma şansına %25, taşıyıcı olmayan bir kız çocuğuna sahip olma şansına %25, hastalıktan etkilenen bir oğula sahip olma şansına sahiptir ve %25 şansa sahiptir. etkilenmemiş bir oğula sahip olma şansı %25’tir.

Araştırmacılar bazı otozomal dominant CFTD vakalarının birkaç farklı genin bozulması veya değişmesinden kaynaklandığını belirlemiştir. Bunlar kabaca sıklık sırasına göre i) alfa-tropomiyozin-yavaş gen (TPM3), ii) alfa-iskelet aktin geni (ACTA1), iii) beta-tropomiyosin geni (TPM2) ve iv) beta-miyozin genidir ( MYH7). Araştırmacılar, otozomal resesif CFTD’li bazı ailelerin, ryanodin reseptörü tip 1 genindeki (RYR1) bozulmalar veya değişikliklerden kaynaklandığını belirlemiştir.

İnsan hücrelerinin çekirdeğinde bulunan kromozomlar, her bireyin genetik bilgisini taşır. İnsan vücut hücrelerinde normalde 46 kromozom bulunur. İnsan kromozom çiftleri 1’den 22’ye kadar numaralandırılır ve cinsiyet kromozomları X ve Y olarak adlandırılır. Erkeklerde bir X ve bir Y kromozomu, kadınlarda ise iki X kromozomu bulunur. Her kromozomun “p” ile gösterilen kısa bir kolu ve “q” ile gösterilen uzun bir kolu vardır. Kromozomlar ayrıca numaralandırılmış birçok banda bölünmüştür. Örneğin “kromozom 1q42.1”, kromozom 1’in uzun kolundaki (q) 42.1 bandını ifade eder. Numaralandırılmış bantlar, her kromozomda bulunan binlerce genin yerini belirtir.

Araştırmacılar ayrıca X’e bağlı resesif CFTD’nin, X kromozomunda yer alan tanımlanamayan bir gendeki bozulmalar veya değişikliklerden kaynaklanabileceğini de belirlediler. Daha önce yine kromozom 1 üzerinde yer alan selenoprotein N geninin (SEPN1) mutasyonları bazı otozomal resesif CFTD vakalarıyla bağlantılıydı ancak artık bunlara yeni teşhis kriterlerine dayalı olarak genellikle CFTD tanısı konulamıyor. Şu anda etkilenen bireylerin yaklaşık yarısında spesifik bir genetik neden tespit edilememektedir.

CFTD ile ilişkili semptomlar ve bulgular, belirli kas lifi türlerinin (yani lif türleri I ve II) göreceli boyutu ve dağılımındaki anormallikler ile ilişkilidir. Kas lifleri, iskelet veya kalp kası dokusunun son derece organize, uzmanlaşmış, kasılabilen hücreleridir. CFTD’li bireylerde tip I lifler anormal derecede küçüktür (hipotrofik) ve genellikle (ancak her zaman değil) artan sayıda bulunur (tip I lif baskınlığı).

Daha önce tip I kas liflerinin ortalama olarak tip II kas liflerinden en az yüzde 12 daha küçük (çap olarak) olması durumunda CFTD tanısı düşünülüyordu. Şimdi, CFTD genellikle yalnızca tip I liflerin ortalama olarak tip II liflerden en az %35-40 daha küçük olması durumunda ortaya çıkar. Birçok CFTD hastasında, bu boyut orantısızlığı, tip I liflerin normalden küçük (hipotrofik) ve tip II liflerin normalden daha büyük (hipertrofik) olması ve sıklıkla tip II liflerin bir sınıfının (tip IIB lifleri olarak adlandırılır) bulunmaması nedeniyle ortaya çıkar.

Aynı anormallikler, tanımlanmış başka nörolojik rahatsızlıklarda da ortaya çıkabilir ve bunların CFTD tanısı konulmadan önce dikkate alınması önemlidir. Bu kas değişiklikleri paterni spesifik olmadığından, bazı araştırmacılar bunu tanımlamak için “lif boyutu orantısızlığı” (FSD) terimini kullanmayı ve “konjenital lif boyutu orantısızlığını” FSD’li ve konjenital miyopatinin klinik özellikleri olan bireyler için ayırmayı önermişlerdir. başka tanımlanabilir bir tanı değildir.

CFTD tanısı bir dışlamadır. Kapsamlı bir klinik değerlendirme, karakteristik bulguların (yani hipotoni ve kas zayıflığı) tanımlanması ve kas dokusunu (elektromiyografi) ve kas biyopsisini değerlendiren bir test de dahil olmak üzere çeşitli özel testlere dayanarak tanıdan şüphelenilebilir.

Elektromiyografi sırasında, elektrot takılı bir iğne deriden kas içine sokulur. Elektrot, kasın dinlenme ve kasılma sırasındaki elektriksel aktivitesini algılar ve kaydeder. Bu bilgi kas veya sinirlerde hasar olup olmadığını belirleyebilir. Kas biyopsisi sırasında, kas dokusu cerrahi olarak çıkarılır ve kas dokusundaki karakteristik değişiklikleri (yani lif boyutu orantısızlığını) tespit etmek için mikroskop altında incelenir.

CFTD’li bireyler için spesifik bir tedavi mevcut değildir. Tedavi, her bireyde görülen spesifik semptomlara yöneliktir. Kontraktürlerin fizik tedavisi ve ortopedik tedavisi (örneğin diş teli veya ameliyat) gerekli olabilir. Fizik tedavi aynı zamanda kasların güçlendirilmesine de yardımcı olabilir.

Not: Sunulan bilgilerin amacı herhangi bir hastalığı teşhis veya tedavi etmek, iyileştirmek veya önlemek değildir. Tüm bilgiler yalnızca genel bilginize yöneliktir, tıbbi tavsiye veya belirli tıbbi durumların tedavisinin yerine geçmez. Uygulamadan önce bu bilgileri doktorunuzla görüşün.