Cinsel Sadizme Daha Yakından Bakış
Cinsel sadizm, bir bireyin cinsel uyarılma veya tatmin elde etmek için başka bir kişiye fiziksel ya da psikolojik acı çektirme, aşağılama veya kontrol etme arzusuyla karakterize edilen bir durumdur.
Haber Merkezi / Psikiyatride ve psikolojide, bu durum genellikle parafili kategorisi altında ele alınır ve Cinsel Sadizm Bozukluğu olarak sınıflandırılmaktadır(DSM-5’e göre).
Ancak, cinsel sadizm her zaman bir bozukluk olarak tanımlanmaz; rızaya dayalı, güvenli ve kontrollü bir şekilde (örneğin, BDSM pratikleri) yaşandığında patolojik olmayabilir.
Cinsel Sadizm Bozukluğu, kişinin tekrarlayan ve yoğun bir şekilde, rıza dışı bir bireye acı çektirme, aşağılama veya kontrol etme yoluyla cinsel uyarılma yaşaması ve bu durumun kişisel ya da sosyal işlevselliği bozmasıyla tanımlanmaktadır.
Rızaya dayalı BDSM (Bondage, Discipline, Dominance, Submission, Sadism, Masochism) pratikleri, tarafların açık rızası ve sınırlarıyla gerçekleşir ve genellikle patolojik kabul edilmemektedir. Patolojik cinsel sadizm ise rıza dışı, zarar verici veya yasa dışı davranışları içermektedir.
Cinsel sadizm, güç, kontrol veya öfke gibi duyguların cinsel ifadeyle birleşmesiyle ilişkilendirilmektedir. Bazıları için bu, bilinçdışı çatışmaların veya geçmiş travmaların bir yansıması olabilir.
Cinsel sadizm terimi, Avusturyalı psikiyatrist Richard von Krafft-Ebing tarafından 1886 yılında yayımlanan Psychopathia Sexualis adlı eserinde popülerleşmiştir.
Krafft-Ebing, sadizmi, Marquis de Sade’ın yazılarından esinlenerek, cinsel haz için başkalarına acı çektirme eğilimi olarak tanımlamıştır. Bu dönemde sadizm, “sapkınlık” (perversion) olarak görülüyordu ve ahlaki yargılarla ele alınıyordu.
Sigmund Freud, sadizmi cinsel dürtülerin ve agresyonun birleşimi olarak açıklamıştır. Three Essays on the Theory of Sexuality (1905) adlı eserinde, sadizmin normal cinsel gelişimin bir parçası olabileceğini, ancak aşırı veya saplantılı hale geldiğinde patolojik olduğunu belirtmiştir.
Sigmund Freud, sadizmi masoşizmle bağlantılı bir ikilik olarak gördü ve her ikisini de ölüm dürtüsü (Thanatos) ile ilişkilendirmiştir.
1950’lerde ve 60’larda, sadizm psikiyatrik tanı sistemlerinde (örneğin, DSM’nin ilk versiyonları) bir cinsel sapma olarak sınıflandırılmıştır. Bu dönemde, cinsel sadizm genellikle ahlaki ve toplumsal normlarla değerlendirilmiştir.
1970’lerden itibaren, BDSM topluluklarının ortaya çıkışı ve cinsel özgürlük hareketleri, rızaya dayalı sadist pratiklerin patolojik olmaktan ziyade bir yaşam tarzı veya tercih olarak görülmesini teşvik etmiştir.
DSM-IV (1994) ve DSM-5 (2013), cinsel sadizmi bir bozukluk olarak tanımlarken, rızaya dayalı pratikleri patoloji kapsamından çıkarmıştır.
DSM-5, yalnızca rıza dışı veya zarar verici davranışları bozukluk olarak sınıflandırılır. Modern psikoloji, cinsel sadizmin nörobiyolojik ve psikolojik temellerini araştırmaktadır. Örneğin, dopamin ve ödül sistemleriyle bağlantılı olabileceği düşünülüyor.
Marquis de Sade’ın yazıları (18. yüzyıl), sadizmin kültürel ve edebi kökenlerini oluşturmaktadır. 20. yüzyılda popüler kültür (örneğin, filmler ve edebiyat), sadizmi hem patolojik hem de romantize edilmiş bir şekilde tasvir etmiştir.
Günümüzde, BDSM toplulukları ve cinsel özgürlük hareketleri, rızaya dayalı sadist pratiklerin normalleştirilmesine katkıda bulunmuştur.
Cinsel sadizm, çocukluk travmaları, güç dinamikleri veya bastırılmış öfkeyle ilişkilendirilebilir. Ancak, herkes için bu geçerli değildir; bazı bireyler için bu sadece bir cinsel tercih veya fantezidir.
Cinsel sadizm, özellikle rıza dışı durumlarda, genellikle damgalanır. Ancak, BDSM toplulukları, güvenli kelimeler ve rıza ilkeleriyle bu algıyı değiştirmeye çalışmaktadır.
Patolojik cinsel sadizmde, psikoterapi (örneğin, bilişsel-davranışsal terapi veya psikodinamik terapi) ve bazen ilaç tedavisi (örneğin, SSRI’lar) önerilebilir.
